Mijn lieve zoon Jessie

Bij het zien van de foto moet ik enorm slikken. Mijn lieve zoontje Jessie Hunter Bob geboren op 28-10-2016 en ook overleden op die dag. 

Waarom? Te vroeg geboren. Veel te vroeg voor de Nederlandse wet. En ga me nou niet vertellen ze mochten niets doen want ze konden niets doen. Dat weet ik ergens ook wel. Maar hij had het gehaald. Hij had het overleefd. Niet wetende wat hij er mogelijke aan over had gehouden. 

Laten we even bij het begin van het einde beginnen. We wisten net een week dat we een jongetje zouden krijgen. Met de 20 weken echo liet hij het zeer duidelijk zien. Een zoon. Wauw we zijn echt zwanger er groeit iets moois in mij. 

De zwangerschap was niet makkelijke. Tijdens de zwangerschap waren we al bijna 2x onze zoon kwijt. Maar gelukkig was hij er nog. Een paar dagen nadat we het wisten hebben we het aan mijn ouders verteld. Dat ze opnieuw grootouders zouden worden en mijn vader voor het eerst echt opa. Ik heb 1 broer en zus van een andere vader. 

We keken er naar uit. Echter ging het snel daarna mis. 

De dag nadat we het hebben verteld dat het een jongetje was had ik steken. Maar ach ja dat hoort erbij. Later op de avond kwam mijn man thuis en die vertrouwde het niet. Omdat ik een risico zwangerschap had liep ik met al mijn controles in het ziekenhuis. Mijn man belde met het ziekenhuis en we mochten langs komen. 

Na lang wachten mocht ik dan naar binnen. Alles leek goed. De uitwendige echo was goed. Ze wilde toch even een inwendige echo doen. Ik heb nog nooit een arts zo snel wit zien worden. Ineens mocht ik niet meer lopen. Ineens mocht ik niets meer doen. Er kwam een bed. Ja je hebt ontsluiting. Maar verder werd er me niets gezegd. Ik was toen ruim 21 weken zwanger. 

De nachtzuster vertelde me pas wat er aan de hand was. Ik had bijna 4 cm ontsluitingen en de vliezen lagen buiten de baarmoeder. Nu moest ik volledige bedrust houden. Ik zou 1 dag anti-biotica krijgen en dan daarna zouden ze kijken wat ze konden doen. Maar al die tijd mocht ik niet uit bed. Zelfs niet om te plassen of te poepen. Dat had ik er voor over. Zolang hij maar bleef zitten. Zolang hij maar gewoon gezond geboren werd. 

de controles waren allemaal goed. De uitwendige echo's was hij gewoon heerlijk actief en aanwezig. Dus we hadden hoop dat alles goed zou komen. Zodra ze de cerclage zouden plaatsten. Dan was het nog wel heel veel rust houden maar ja we konden te minste later onze zoon vasthouden. 

Overal in het land waren vrienden en familie voor ons aan het duimen dat het goed zou komen. Donderdagochtend ik zat te juigen in bed. De cerclage zou geplaatst worden en dat zou het allemaal tegenhouden. Wel met weeenremmers en misschien nog andere dingen. 

Ze wilde me een ruggenprik geven. Maar dat lukte niet op de o.k. Dus kreeg ik een licht roesje om niets mee te krijgen. Dat was ook wat ik wilde. Op de uitslaap kamer vroeg ik al of het gelukt was. Maar ik was nog te wazig om het echt te beseffen. Alleen hebben ze toen al NEE gezegd. 

Terug op de kamer was het wachten op de arts want die moest ons wat mededelen. Er waren de hele tijd vrienden in de kamer en die werden weggestuurd. Terwijl ik zou iets had van laat ze maar zitten. Dat kon niet. Kut fout nieuws dus. Maar nog steeds hoop. 

pff nou wordt het moeilijk om het te schrijven :( Even ademhalen ik ga zo door. 

We kregen te horen dat het plaatsen van een cerclage niet gelukt was. Er was volledige ontsluiting. Ze konden niets meer voor me doen. Want er was niets meer om iets aan vast te maken. De kans dat we minimaal de 24 weken zouden halen was nihil nog geen 1%. 

Oke maar wij gaan het wel halen en ik ga er alles aan doen. Alleen stopte ze in het ziekenhuis alle medicatie want die hadden toch geen nut meer. De weeenremmers hadden ze gestopt, de anti-biotica. Nu konden we alleen nog maar hopen. Dit nieuws hebben we ook naar vrienden gezegd en tegen mijn ouders. 

De volgende ochtend was ik 22 weken 28-10-1016. 

Om kwart voor 7 in de ochtend komt de nachtzuster die me alle nachten had begeleid en geholpen afscheid nemen en zei ik zie je wel over een aantal weken weer als we je overbrengen naar het sophia kinderziekenhuis. 10 Minuten later kon ik op de knop drukken. Mijn vliezen waren gebroken. Mijn zoon, onze zoon zou die dag geboren worden en sterven. 

Vanaf dat moment is er een hele grote roes geweest. Hij wilde nog niet en wij wilde het ook nog niet. We moesten allerlei vragen beantwoorden over wat we wilde en hoe we het wilde. Maar hij leeft nog. Jessie zit nog in mijn buik. Doe dit nu eventjes niet alsjeblieft. Geef me de tijd om dingen te verwerken. 

De meeste vrienden waren snel ter plekke. Mijn ouders konden het niet aan. En degene die niet gelijk konden komen kwamen later. We wilde dit samen doen. Juist omdat ze ons zo steunde en zoveel liefde hadden gegeven. Wisten we dat we dit nodig hadden om er door heen te komen. 

Om 10;30 ongeveer kwamen ze nog vragen of we een echo wilde. Ja die wilde we. Ik had ergens de hoop dat Jessie al was overleden in mijn buik. Alleen hij leefde nog. Weer een beetje hoop. Hij leefde nog. Echo hadden we om 11 uur. We kregen toen ook te horen als er nog geen progressie is in de bevalling dan gaan we je helpen hem geboren te laten worden. vanaf 12 uur. Nee NEE NEE dat is veel te vroeg. 

Jessie moet nog in mijn buik blijven daar zit hij veilig. Daar kan hij nog verder groeien. Maar om iets over 12en stonden ze aan mijn bed. We gaan kijken en de bevalling doen. Dit wilde mijn man en ik echt samen doen. Dit was anders dan een voldragen baby te wereld brengen. Onze lieve steunen gingen of naar huis voor hun eigen gezin of naar de gang. In de tussentijd hadden we ook duidelijke gemaakt hoe hij ging heten. Want ik wilde niet dat hij zonder naam zou sterven. Zonder dat mensen kennis met hem hebben mogen maken. 

Ik voelde geen weeen en moest maar willekeurig persen. Dat lukte een soort van wel maar niet voldoende. Dus ging er een gyno naast me staan op een stoel en HARD op mijn buik duwen om Jessie geboren te laten worden. Kan je vertellen dat doet echt heel erg zeer. Verschrikkelijk. 

Maar uiteindelijke na ook een cather gehad te hebben eventjes want mijn blaas zat goed vol. Werd onze zoon Jessie om 13 uur geboren. Hij leefde. Mijn man pakte hem aan bij het laatste stukje van geboren worden. Hij gaf een huiltje in de armen van zijn vader. Hij bewoog en was voor een klein mannetje groot. Met 22 weken geboren. Ik heb gehuild, gesmeken, gegild of ze alsjeblieft iets voor hem konden doen. Hij wilde leven. Hij wilde bij ons zijn. 

Maar ze mochten niets doen en konden niets doen. Daar lag onze lieve kleine man van 556 gram en 21cm in onze armen nog niet af maar wel alles erop en er aan. Zelfs zijn haartjes waren aan het groeien. 

Welke klootzak heeft het ooit verzonnen dat je afscheid moet nemen van kinderen. Bah bah bah. Mijn hart huilt elke keer opnieuw. De tranen rollen over mijn wangen. Na 45 minuten samen met hem te zijn geweest en hij nog steeds leefde. Lieten we onze vrienden weer binnen die wilde en het durfde. Een paar hebben hem ook nog eventjes levend vast kunnen houden. 

1 1/2 uur heeft hij geleefd. In die 1 1/2 uur heeft hij vele mensen geraakt. 

Op een gegeven moment Jessie was al bijna weg moest ik gaan douchen want ze zouden zo komen voor de fotoreportage. Dat wilde we zelf. Juist omdat dit alles was wat we zouden hebben en ooit nog vast konden houden. Ik heb hem in de armen van zijn vader gelegd. Niet veel later terwijl ik aan het douchen was, was hij overleden. In de armen/handen die hem te wereld hebben geholpen. Vind dat nog steeds een hele mooie gedachten. 

De foto repotage was kort maar heel mooi en fijn. Als je al zoiets in de situatie mooi en fijn kan vinden. We zijn nog 1 nacht in het ziekenhuis gebleven. We hebben huilende zusters aan ons bed gehad. Omdat ze dit ook niet hadden gewild en dit voor hun ook heel moeilijk was. 

Meer kan ik nu even niet vertellen. Dat komt misschien nog een andere keer. 

Weet dat het misschien een warrig verhaal is. Heb je vragen of wil je er met mij over praten dan mag dat altijd. Stuur me dan even een berichtje.