Mijn lieve kleine jongen 💙

Zondag 26 juni 2022, weken lang uitgeteld naar deze avond zodat ons oudste zoontje zijn laatste kruisje op de kalender kon zetten want de baby zou de volgende dag komen! Mijn nichtje komt die avond slapen om smorgens op de kindjes te kunnen letten aangezien wij om 6u moeten binnen zijn voor de inleiding van de bevalling. Dit hadden we afgesproken met de gynaecoloog aangezien ons kindje zo groot en zwaar geschat werd.

Die avond gaan we eindelijk slapen en mijn wekker gaf aan dat ik nog minder dan 5 uur slaap had. Maar hé? Ik sliep de laatste weken toch al amper dus zoveel zou het niet uitmaken! Plots word ik rond half 2 wakker met een heel pijnlijke harde buik. Ik loop naar toilet en kom met twijfels terug. Er zit geen regelmaat in maar man, wat deden die pijn! Toch maar mijn man wakker gemaken en mijn twijfels uitgesproken. Na nog een half uurtje wachten besluiten we om door te gaan naar het ziekenhuis. Of we nu kwamen, of binnen enkele uurtjes, veel zou het niet uitgemaken hebben.

Het was een lange en heftige rit, de weeën kwam vrij snel op elkaar en eens we in het ziekenhuis aankwamen om 3u waren ze er echt om de 3 a 5 minuten. Ik begon direct te twijfelen voor een epidurale omdat de pijn zo intens was. Ik had gezworen het nooit meer te nemen na mijn vorige bevalling maar man, wat een pijn! Bij elke wee trok ik me helemaal op aan mijn man zijn nek. Het bed had zo geen handvat boven aan, ik wist helemaal geen blijf met mezelf dus riep op de epidurale. Ik denk dat mijn man zijn nek en armen deze keer serieus hebben afgezien.

Ons bolletje werd nauw in de gaten gehouden want elke wee die ik had, dropte het hartje enorm en dat vonden de vroedvrouwen wel niet zo fijn. Zolang hij na de wee weer goed reageerde was er geen probleem.

Voor dat ze de epidurale wouden zetten, wouden ze weten hoeveel ontsluiting ik had. Maar dit bleek zo moeilijk te controleren omdat mijn vliezen zo gespannen stonden. De vroedvrouw ging een assistent halen om samen te bekijken hoeveel cm ontsluiting ik had. In die tussentijd krijg ik weer enkele weeën waarbij ik op een gegeven moment roep naar mijn man dat hij op het belletje moet drukken. Hij kijkt enorm verward maar na enkele kreten van mij drukt hij toch en net op die moment breken mijn vliezen! 4u55. Wat een zwembad, het lag letterlijk over de hele kamer.

Zonder twijfel zetten ze eerst de epidurale en na mijn vorige slechte ervaring is het dit keer wel goed en vlot verlopen. Ik voelde direct verlichting en ze konden mijn ontsluiting controleren. Rond 5u30 zit ik op 7cm, voelde de weeën wel nog maar ik was relaxed.

Stil aan merk ik dat de weeën weer pijnlijker worden. Ik druk eens op het pompje en probeer me er door te trekken. Na een tijdje begin ik echt weer pijn te krijgen en nadat ikzelf 2x op het pompje heb gedrukt en de vroedvrouw ook 2x op het pompje had gedrukt sloeg het pompje in alarm. Het zou te veel gebruikt zijn terwijl er helemaal niks veranderde qua pijn.

De anesthesist komt kijken of de epidurale nog goed zit en dit blijkt goed te zijn dus geeft hij een 2de dosis. Deze dosis zou binnen de 15 minuten wel werken waardoor mijn hoop daar echt wel op stond. Maar nog geen 5 minuten later merk ik een soort persdrang... geheel anders dan dat ik bij de andere 2 heb gevoeld, intense pijn en paniek all over the place. Ik begin te schreeuwen. Ik was zo moe, had maar 5 uur geslapen over het hele weekend, ik rilde helemaal door de adrenaline en ik was zo bang omdat ik wist dat ons bolletje wat groter was en ook een vrij groot hoofdje had. Op een gegeven moment zijn de vroedvrouwen samen met mij beginnen ademen omdat ik helemaal begon te hyperventileren.

Er zat vrij veel haast bij het bevallen aangezien ons bolletje het niet meer aangenaam vond, het hartje dropte steeds en mijn hartslag ging toren hoog. Ze moeten me aanmoedigen om echt op de juiste manier te ademen en te persen en na enkele pogingen hoor ik ze zeggen dat ik goed bezig ben. Het hoofdje stond zo goed als wanneer ze zeggen dat ze willen ingrijpen. Ik moest even wachten want de schoudertjes zaten wat vast. Maar zodra ik mocht gaf ik al mijn kracht, maar echt alles en daar vloog ons bolletje. Ze hadden hem maar net kunnen opvangen, hij lag met zijn rompje over de arm en met zijn middel net in de plooi van de gynaecologe haar elleboog.

Ze leggen hem op mijn borst maar hij huilde niet. In paniek begin ik te herhalen dat hij niet reageerde en al snel namen ze hem mee nadat papa in alle rapte de navelstreng moest doorknippen. Eigenlijk wouden we die wat laten uitkloppen maar dat ging absoluut niet.

Meteen wordt er CPAP gestart en wordt hij meegenomen naar de neonatale intensieve zorgen. Pas na 5 uur mogen we naar hem toe, ons mannetje had een klaplong opgelopen van de heftige bevalling.

Ja, ons 3de wondertje is weer een jongetje. Warre, geboren op 27 juni 2022 om 8u19.

Bij de geboorte werd hij gewogen en zijn gewichtje was een 3570 gram, weer wat zwaarder dan broer en zus. Pas enkele dagen later wordt hij ruw gemeten en krijgen we te horen dat hij maar liefst 52cm groot is!

Ons 3de wonder, de grootste, zwaarste en toch wel dapperste van de 3! Intens gelukkig, maar zo bang voor hoe alles verder gaat lopen op de NICU.