Mijn lief klein meisje 💖

Zaterdag 15 augustus 2020, 4 weken gestopt met werken, 2 dagen voor de uitgerekende datum. Deze zwangerschap was zwaarder, fysiek maar ook mentaal! Al 2 avonden op rij kwamen de harde buiken regelmatiger.

Zaterdag avond 1 uur lang, om de 7 a 15 minuten. Mijn vriend stond op om te gaan werken met de nacht dus ik verwittigde hem om zijn gsm in de gaten te houden. Ik hoopte dat het deze keer wel zou doorzetten maar helaas viel het weer stil.

Zondag 16 augustus 2020, 1 dag voor de uitgerekende datum. De nacht is verder rustig verlopen en Matthis ligt nog lekker te slapen als papa thuis komt. Rustig staan we op en bedenken we wat we die dag gaan doen. We besluiten om naar mijn mama te gaan, meme voor Matthis. Matthis heeft het enorm naar zijn zin, lekker plonzen in de jacuzzi tot hij er uit wilt natuurlijk. Plots begint het te regenen en lopen we naar de garage waar hij verder kan spelen met zijn speelgoedbak en waar hij kan spelen met de pingpong balletjes aan de biljardtafel van pepe terwijl ik maar aan het babbelen ben met mijn mama

Eens we 's avonds thuis zijn beslissen we om frietjes te bakken, we spelen nog een beetje met Matthis en sluiten de avond af zoals we gewoon zijn. Mijn vriend besluit ook te gaan slapen aangezien hij wel al wakker was van de avond daarvoor terwijl ik besef dat ik waarschijnlijk wel weer enkele uren zal wakker liggen.

Om 23u15 beslis ik toch mijn telefoon weg te leggen en te gaan slapen. Ik lig nog te denken of je het op de een of andere manier voelt dat je water ieder moment zou breken aangezien dat bij Matthis gebeurden terwijl ik van zijlig naar ruglig ging en dit zo ineens kwam. Ik krijg een intens pijnlijk gevoel in mijn buik en kon dit niet plaatsen, ook voelde ik iets "knappen", niet goed wetende wat ik net voelde. Ik sta op om te gaan plassen en ja hoor, mijn water breekt! Ik maak mijn vriend wakker die ondertussen maar 2 uurtjes heeft kunnen slapen. Hij belt mijn mama om te laten weten wat er gebeurd is en zorgt ervoor dat zij op Matthis kan letten.

Terwijl we wachten op mijn mama beginnen we dat kliederboeltje op te kuisen en nemen alles klaar wat we nodig hebben. De weeën kwamen vrijwel direct op gang waardoor ik nog heb staan vloeken dat mijn mama niet snel genoeg kwam. Eens mijn mama er was zei ze dat het wel eens snel zou kunnen gaan aangezien het een 2de kindje is. Ik hoor mezelf nog zeggen: "Ik weet niet hoever ik al sta, maar eens we er zijn moet ik direct een epidurale!". Mijn vriend bracht alles naar de auto en we vertrokken.

23.56 reden we de parking op, maar tegen dat we boven op de afdeling waren was het al na middernacht.

Maandag 17 augustus 2020. We staan boven, net uit de lift gestapt, in het donker een wee op te vangen terwijl de vroedvrouw op ons af stapt. Direct vertel ik haar over mijn wens om een epidurale te krijgen. Ze brengt ons naar de kamer en zorgt ervoor dat we confortabel zitten. Verder doet ze het nodige papierwerk en controleert zijn mijn ontsluiting. "Je hebt al 3 cm." is wat ze zei, waarbij ik dacht: "Hmm, dat had ik bij Matthis ook al toen ik nog werkte..". Ze prikt een infuus en we wachten op de anesthesist.

De anesthesist komt er aan en doet wat hij moet doen. Het prikken lukt niet goed waardoor hij het er volledig uit haalt en opnieuw probeert. Terwijl hij voor de 2de keer prikt wordt hij opgebeld voor een dringende interne reanimatie. Hij kon niet stoppen nu terwijl dit echt wel vele belangrijker was. Hij peutert nog een beetje om de epidurale goed te steken wanneer ze belden dat het alweer in orde was. Ik voel mijn linkerbeen helemaal gevoelloos worden en denk nog: "Amai, deze keer werkt het snel!". Ik leg mezelf weer beter en merk na een tijdje dat de weeën sterker worden, links voelde het niet pijnlijk maar aan de rechterkant voelde ik gewoon alles nog!

Ik bel de vroedvrouw die me vertelde dat ik op mijn rechter zij moest gaan liggen. Na een half uurtje belde ik ze om te vertellen dat dit niet werkte. Ik riep naar mijn vriend dat ik dit (wat ik die moment voelde) echt niet wil, ze moest er uit! De vroedvrouw belde met de anesthesist, de epidirale moest een 2-tal cm worden terug getrokken. Zo gezegd, zo gedaan! De vroedvrouw wilt door gaan toen ik vertelde wat voor een druk ik voelde. Ze controleerde mijn opening en zei dat dit normaal was. We waren er bijna, het verloskwartier werd klaar gemaakt. Al gauw breng ik mijn mama op de hoogte en daar gaan we dan.

Op het verlos kwartier vroeg de vroedvrouw of ik eens wou meepersen met een wee, gewoon om te zien hoe ik het zou doen. Ze merkte dat dit nogal vlot ging dus belde de gynaecoloog. Terwijl ze de gynaecoloog aan het bellen is voel ik een perswee komen. Ik kijk mijn vriend aan en zeg dat ik deze maar zal wegpuffen aangezien er niemand rondom ons was. De vroedvrouw komt weer binnen en de volgende perswee doe ik weer mee. Ze zegt dat het heel vlot ga en zo deed ik verder tot ik tijdens de 4de perswee iets voel.

Aangezien de epidurale niet werkte zoals het zou moeten voelde ik dus veel meer dan bij mijn vorige bevalling. Ik voelde het hoofdje er half doorzitten. "Niet persen!" zei de vroedvrouw, "Even wachten op de volgende perswee.". Dat was wel moeilijk, je voelt dat daar iets in de weg zit.. De volgende perswee komt er aan en ik zet alle kracht die ik heb. "Kijk, dit wil je echt niet missen!" zegt de vroedvrouw, ik kijk en zie Ellie haar hoofd en deel van haar schouders. Achteraf bekeken had ik dit beeld liever niet gezien, het zag er zo raar uit! Ik pers nog even mee en de vroedvrouw vraagt me om haar zelf aan te nemen. Dit wou ik niet, waarom besef ik niet goed maar ik wou gewoon mijn kindje bij me.

Maandag 17 augustus om 03.55 is ons tweede wondertje geboren zonder de aanwezigheid van een gynaecoloog. Iets groter en zwaarder als haar broer kwam Ellie ter wereld met 50 cm en 3380 gram. Ellie wordt aan papa gegeven terwijl ik over stap in bed. Ellie werd aan de borst gelegd en ook deze keer voelde ik dat speciale gevoel. Ons 2de wonder!

Kort na de bevalling ging het even minder bij mij, dit verhaal kunnen jullie lezen in mijn volgende blog.