Mijn korte maar heftige bevalling

Op zaterdag 18 april, een dag na Jari zn verjaardag, was het zover. We mochten ons om half 8 melden in het ziekenhuis.

Vliezen breken was het eerste, helaas ging dit niet zo makkelijk. Een zuster op mijn buik duwend en de ander met een soort breinaald in de weer. Na een kwartier was het gelukt. Eindelijk. Ik had hier al 3cm ontsluiting.

Infuus met weeenopwekkers werd aangesloten en daar gingen we.

Als snel kwamen de weeen om de paar minuten. Het werd heftiger en heftiger en moest ze al snel weg 'puffen'. Binnen een uur zat ik op 6cm! Dat ging goed dacht ik!

Alles werd klaargezet omdat ze verwachtte dat het niet lang meer zou duren. Wat voor mijn gevoel klopte.. Persdrang. We zijn zover zei ik! Ik MOET persen. En mocht dan ook zachtjes meepersen. Er kwam wel een bolletje maar verder niks. Toch even kijken of ik dan wel echt zo ver was. Ze voelde iets geks, iets zachts. Toch maar nog een arts erbij geroepen en ja hoor meneer lag er niet goed voor. Het was zn oog die ze voelde. We blijven het nog even proberen was de conclusie, wie weet draait hij zn koppie toch nog goed. Hel was dat, persweeen wegpuffen. Nog een keer controleren of hij al was bijgedraaid. Nee.

Mevrouw we kunnen het nog langer aankijken maar er gebeurt niks, we moeten voor een keizersnede gaan. We gaan nu bellen.

Daar ging ik, al puffend werd het bed naar de OK gereden en kreeg ik een ruggenprik. Wat een heerlijk gevoel! Ik voelde meteen geen pijn meer en voelde een soort rust door me heen gaan.

Eenmaal op de operatietafel mocht Yoran weer bij me komen. Mijn rots.

Tijdens de keizersnede konden ze Stef er niet zomaar uit krijgen maar hadden ze zelfs nog een vacuümpomp nodig. Natuurlijk, want waarom zou het nu dan wel makkelijk moeten gaan.

Eindelijk daar was hij! 11:07 uur. Op slag verliefd.

Hij deed het goed en mocht met papa mee. Mama werd gehecht en moest naar de uitslaap kamer. Een uur, wat een lang uur, heb ik daar gelegen. Zonder mijn man en zonder kind.

Ik kon mijn geluk niet op toen ik eindelijk de kamer in werd gereden waar Yoran heerlijk met Stef aan het knuffelen was. Eindelijk kreeg ik hem in mijn armen. Ik voelde mijn hart groeien van liefde.

Bij het oogje van Stef zaten allemaal krassen. Achteraf blijkt dit van het breken van de vliezen te zijn. Zover ze konden zien is zijn oog zelf niet beschadigd maar moeten we dit wel in de gaten blijven houden.

Stef lag in een scheve aangezichtsligging en had dus nooit vaginaal geboren kunnen worden.

Man man man wat een ervaring! Ik laat dit ventje nooit meer los❤