Mijn keizersnee

Het is alweer even geleden dat ik voor het laatst iets heb geschreven. Ondertussen ben ik middels een keizersnede bevallen van onze mooie zoon. Hij is alweer 9 weken oud en begint al een echt lachebekje te worden. :) Heerlijk om naar te kijken.

Laat ik even wat vertellen over de keizersnee. Iedereen die mijn vorige blogs heeft gelezen weet dat het herstel bij mijn 1e bevalling alles behalve lekker ging. Daarom is bij onze 2e de keuze gemaakt om een geplande keizersnede te doen. Dat is wel gek hoor om te weten wanneer uiterlijk je je kleintje gaat ontmoeten. In mijn geval was dat 4 dagen voor de uitgerekende datum net na de hittegolf eind augustus.

Daar sta je dan 's ochtends vroeg in het ziekenhuis. Er is nog bijna niemand aangezien we er om 07:00 moesten zijn. We worden naar een kamer gebracht en hebben nog even tijd alleen. Even nog een laatste foto in gewone kleding met buik en dan komt er iemand van het ziekenhuis om mij klaar te maken. Ik moet alles uittrekken en ik krijg een ziekenhuis schortje aan. In bed word ik naar de verkoeverkamer gebracht. Daar krijg ik plakkers op mij en moet er een infuus gezet worden. Precies op dat moment moet mijn man zich even omkleden. Ik maakte mij druk om de ruggenprik, maar mijn god, ik had mij beter druk kunnen maken over dat klere infuus. Wat deed dat zeer! En hij zat niet goed. Ik kreeg het er Spaans  benauwd van en het zweet stroomde letterlijk over mijn hoofd en rug. Mijn man kwam terug en zag dat het niet goed ging. Ze hebben het infuus nog een keer gezet, maar nu in de andere hand. Helaas deed dit ook pijn en bleef het ook pijn doen. (Het heeft pijn gedaan totdat het er eindelijk uit mocht...) Nou dan wordt je naar een ander bed over getakeld en naar de OK gereden. Daar stond een andere gynaecoloog te wachten dan die van de gesprekken. Ok, beetje raar dacht ik, maar goed, als de kleine er maar uit komt. ;) 

Iedereen werd voorgesteld maar dat bleef bij mij echt niet hangen. Op een gegeven moment mocht ik rechtop gaan zitten en mijn rug bollen en dan werd de ruggenprik gezet. Ik was er hartstikke bang voor, maar man wat viel dat mee. Een klein prikje en hij zat al. Daarna moest ik gaan liggen. Ondertussen zat ik vast aan allerlei snoeren en dingen voor mijn hartslag en bloeddruk enz. Ze gingen met een koud flesje voelen of ik nog gevoel had in mijn benen en buik. Het duurde een paar minuutjes, maar toen was alles goed verdoofd. Nou dan gaat het gordijntje omhoog en gaan ze beginnen. 

Ik had gedurende de zwangerschap een vrij lage bloeddruk (Hoogste was uiteindelijk 122 over 78 geloof ik, terwijl ik begon met nog geen 100 over 60) dus daar werd tijdens de operatie goed op gelet. Ik ben ook inderdaad een paar keer misselijk geworden, dan bleek mijn bloeddruk dus ook te zakken. Als dat gebeurde deed de anesthesist iets toedienen en voelde ik mij een stuk beter. Na ongeveer een kwartiertje voelde ik ze goed drukken net onder mijn ribben. Het punt waarvan ik wist dat de billen lagen. (Oh ja, dat hadden ze nog gecheckt voordat we naar de verkoeverkamer gingen) En niet vlak daarna ging het luikje open en kon ik onze prachtige vent zien die ze uit mij haalden. Wat een bijzonder gezicht. En wat een prachtig mannetje. Zijn longen werkten ook meteen prima en hij liet goed van zich horen. Het gordijntje ging weer omhoog, tenzij ik de placenta wilde zien, maar dat hoefde niet van mij, en onze kleine man ging naar de kinderarts. Die heeft hem snel gecontroleerd. Papa stond daar gelukkig bij en heeft hem daarna naar mij gebracht, waar hij heerlijk op mijn borst onder een warme deken huid op huid heeft gelegen. Toen ik helemaal gehecht was werden we naar de verkoeverkamer gebracht. Met onze kleine man nog steeds op mijn borst. Wat heerlijk! 

Daar moest ik hem toch echt even loslaten want hij moest nog gewogen worden en ik moest weer terug naar het andere bed. Waar ik eerst wel kon helpen, kon ik dat nu echt niet dankzij de ruggenprik. Wat gek om gewoon je benen niet meer te voelen. Ik kreeg een ijsje en toen mijn bloeddruk stabiel genoeg was, werden we weer terug gebracht naar onze kamer. Onze kleine man weer heerlijk op mijn borst. In de kamer werden we op een gegeven moment gecheckt op onze temperatuur en die was toch eigenlijk wel te laag. 36.5-36.6 dus moest hij kleertjes aan en kwamen er wel 3 kruiken in zijn bedje te liggen. 

Eindelijk mocht ik ook weer wat eten. Het smaakte mij ook heerlijk. (Het ijsje op de verkoeverkamer was een perenijsje en dat is nou niet echt mijn favoriete ijs) Langzaam aan begon de ruggenprik uit te werken en kon ik weer met mijn tenen wiebelen en uiteindelijk ook mijn benen weer bewegen. En dan voel je de pijn van de keizersnee. Ik kon niet rechtop komen in bed. Dan kwam er druk op de wond te staan en dat deed echt gruwelijk veel pijn. Hoger dan half liggend lukte mij nog niet. En dat was best lastig met eten kan ik je zeggen. XD

We hebben 's middags veel mensen op de hoogte gebracht van de geboorte van onze zoon. Dit keer konden ze niet in het ziekenhuis komen voor visite. Die had namelijk het beleid dat, naast mijn man, er per dag maar 1 bezoeker kon komen. Dus toen hebben we gezegd dat er niemand zou komen totdat we thuis waren. 

Na weet ik veel hoeveel checks van mij en van onze kleine man, was het eindelijk avond en tijd om wat te gaan slapen. Alleen lukte dat bij mij nauwelijks. Zo'n ziekenhuis bed ligt echt niet zo lekker als dat je denkt en elke keer als ik weg zakte schrok ik weer wakker van iets. Onze kleine man had ook vaak trek en ik heb vaak gevoed. Dinsdag was ik dus ook compleet op. En dan komen ze zeggen dat ze je katheter uit komen doen en je dus uit bed moet om te plassen enz. Oh man.... Gelukkig deed de wond al iets minder pijn dan gisteren, maar op de rand van het bed zitten was al een uitdaging. En toen ik ging staan ging ik bijna van mijn stokje. Wat een gruwelijke pijn! Het leek wel alsof ze met een stuk glas in mijn buik stonden te steken. En dan vooral aan de linker kant. Ik heb zitten zweten op het randje van mijn bed, oh wat voelde ik mij naar. Waarom had ik ook alweer voor een ks gekozen? En aangezien ik nu geen katheter meer had MOEST ik uit bed als ik moest plassen. En mijn darmen zijn ook zo lief, die moesten een paar uur later ook al leeg. Ik heb geen movicolon nodig, bij mij vloog het er zo ook al uit. Dat vonden ze in het ziekenhuis best knap en snel. Gelukkig werd de pijn gedurende de dag iets beter behapbaar. Al zat ik nog onder de pijnstilling (Paracetamol en diclofenac) Het is mij zelfs gelukt om 's avonds naar de wc in de badkamer te gaan ipv op de postoel naast het bed. Als dit mij lukte mocht namelijk het infuus er eindelijk uit en die deed ook nog steeds pijn. Wat was ik blij dat ik dus eindelijk naar de wc kon in de badkamer. Het voelde als een marathon en ik had nog echt geen idee hoe ik dit thuis moest gaan doen, maar hé dit lukte alvast!

Voor nu heb ik weer even genoeg getypt. Ik ga onze kleine vent te eten geven. In mijn volgende blog vertel ik meer over het herstel en hoe onze dochter reageerde op haar kleine broertje. :)