Mijn keizersnede

Al voordat ik zwanger was stond vast dat het een keizersnede zou worden.De traumatische bevalling van Milan heeft veel aan mijn lijf aangericht, zo erg dat ik niet meer op een natuurlijke manier mag bevallen.

Na de spoedkeizersnede bij Milan heb ik lang het gevoel gehad dat mijn lichaam had gefaald. Mijn hele leven heeft mijn lichaam mij al in de steek gelaten (voor mijn gevoel dan). Een lichaam hoort gewoon op de natuurlijke manier te kunnen bevallen, een kindje op de wereld zetten en vervolgens te kunnen vasthouden nadat je hem of haar er zelf uit hebt geperst. Waarom kon mijn lichaam dat niet? Had ik beter mijn best moeten doen. Die vraag bleef maar hangen. Zo heb ik lang gedacht…. en wat blijkt, ik had een tweede zwangerschap nodig om hier anders over te denken.

toen het vast stond dat het een keizersnede zou worden en ik zwanger bleek te zijn, gaf mij dit een geruststellende gedachte. ik wist zeker dat ik niet uren en uren bezig zou zijn met de bevalling. Ook zou het dit keer rustiger verlopen omdat alles netjes gepland staat en er zou geen spoed meer aan te pas komen.

Echter hoe dichter bij de geplande datum hoe meer verdriet en angsten ik kreeg over dat ik het niet meer op de natuurlijke manier mocht proberen. “Een vrouw hoort dit toch te kunnen.” “Met een keizersnede moet ik veel langer herstellen en zoveel meer pijn.” “Ik heb dan nooit een kindje op de natuurlijke manier op de wereld kunnen zetten.” “Wat nou als de ruggenprik weer verkeerd wordt gezet.” “Wat nou als er iets mis gaat.” “Dat waren enkele dingen die elke keer weer door mijn hoofd spookte.

Maar…

Een keizersnede is niet dat je lichaam je in de steek laat, het is geen falen en het is zeker niet, onnatuurlijk. sterker nog, het is een onwijs heftige, intensieve, nog steeds pijnlijke manier van bevallen. Maar tegelijkertijd ook een onwijs mooie, ook natuurlijke en speciale manier. En het is zeker niet voor de makkelijke weg kiezen als je een keizersnede krijgt. Je hebt langer nodig voor je herstel en de pijn houd ook veel langer aan of gaat soms nooit meer weg.

Helaas had ik geen keus en was de natuurlijke manier geen optie meer voor mij, ik moest die verschrikkelijke angst onder ogen zien en maar laten gebeuren. Milan heb ik toen die tijd niet kunnen zien, dit omdat het slecht ging met hem en ik gewoon best ver heen was door de morfine. Maar bij Jente verliep dit anders, ik heb dit mooie meisje geboren zien worden. Haar eerste seconden op onze wereld gezien. Toen ik dat perfect afgemaakte baby’tje achter het folie zag viel alle spanning van mijn af. ik kon alle angsten die ik afgelopen maanden had gehad voor dit moment eindelijk van mijn schouders laten vallen. En toen ze uiteindelijk op mijn borst werd gelegd, was mijn wereld compleet. Het was me gelukt.