Mijn ingeleide bevalling

Op 28 maart, om half 9 's avonds had ik een afspraak om de bevalling in te leiden. Omdat ik rond de 30 weken zwangerschapsdiabetes heb gekregen, groeide mijn zoontje net iets te hard, daarom ben ik met 38 weken ingeleid.

Het inleiden begon met het plaatsen van een ballonkatheter. Deze wordt na het plaatsen gevuld met water, zodat het tegen de baarmoedermond aandrukt en ontsluiting veroorzaakt. Het plaatsen hiervan heb ik niet als heel erg prettig ervaren. Gelijk erna had ik al last van voorweeën en wat bloedverlies. Ik moest de rest van de nacht ter observatie blijven. Slapen ging natuurlijk voor geen meter, ik was hartstikke zenuwachtig voor de bevalling en ik had last van wat voelde als menstruatiekrampen. Hier kwam ook nog bij dat mijn vriend er niet eens bij mocht blijven, lekker handig! Deze nacht toch wel wat uurtjes kunnen slapen gelukkig. 

De volgende ochtend ben ik vol goede moed uit bed "gehinkt" en heb ik mijn ontbijtje van droge crackers met kaas en havermoutpap gegeten. Mijn vriend was er gelukkig ook weer bij. Na het ontbijt werd de ballonkatheter weer verwijderd en werd er gekeken naar hoeveel cm ontsluiting ik had. 3 CM. Wat mij heel erg mee viel, omdat ik had gelezen dat dit ballonnetje niet voor elke vrouw werkt. Ondertussen was ik die inwendige onderzoeken echt al helemaal zat! Ik vond deze nog vervelender dan de weeën die ik heb gehad.

Anyway, na het weghalen van de katheter, kreeg ik een infuus ingebracht, met weeën opwekkers. Wat door een leerling werd gedaan, oftewel ze is 20 minuten bezig geweest om een ader bij mij te vinden...  Ook hierna werden weer de latex handschoentjes tevoorschijn gehaald voor het doorprikken van de vliezen. Na wat voelde alsof ik spontaan in bed plaste, begon er na een poosje wat te rommelen. Nog niet heel erg pijnlijk. Ondertussen heb ik al meerdere keren lopen zwaaien met mijn geboorteplan. Pas toen ik al vol in de weeën zat, werd er naar gekeken. "Better late, than never" dacht ik maar.

Tot aan de middag kon ik de weeën nog wel behoorlijk weg puffen. Maar elk uur werden mijn weeënopwekkers hoger ingesteld. Op een gegeven moment kon ik niet meer zitten van de pijn en vroeg ik mij af waar the hell ik aan begonnen was. Ik moest gewoon spugen van de pijn, in de prullenbak (sorry mevrouw de verpleegster!) Toen toch maar om pijnstilling gevraagd. Een morfinepompje mocht ik niet, omdat dat pas gedaan wordt wanneer je op de 5 a 6 CM ontsluiting zit. Dus toen maar een ruggenprik, ik had inmiddels zoveel pijn, dat het mij ook niet meer interesseerde van hoe of wat. 

Nou ik kreeg dus zo'n sexy blauw ziekenhuis gewaad aan, probeer die maar eens aan te krijgen tijdens een serie weeën! Daarna werd ik met bed en al meegenomen. Ik vroeg nog of we de weeënopwekkers niet konden achterlaten, maar dat mocht helaas niet :( Tijdens het ritje naar de anesthesist werd ik natuurlijk aangestaard door jan en alleman. AWKWARD. Ik mocht op een stoel plaats nemen en blijven stil zitten met een gekromde rug. Eerst krijg je een verdovingsspuitje, daar vernam ik bijna niks van. Daarna werd er tijdens een wee, de daadwerkelijke ruggenprik gezet. Wat eigenlijk een heel gek gevoel was, niet echt pijnlijk, maar ook niet heel comfortabel. Het voelde alsof ik kleine stroomstootjes in mijn linker bovenbeen kreeg, terwijl de prik onderin mijn rug zat. Wanneer de vloeistof ingespoten wordt, voelt het alsof er koud water langs je rug loopt. Het buisje in je rug wordt dan vervolgens aangesloten op een pomp en zo ga je weer terug naar de verloskamer.

Bij een ruggenprik krijg je ook een blaaskatheter, omdat je geen controle meer hebt over je blaas. Het plaatsen hiervan vernam ik niet, ik had in het begin alleen telkens het gevoel dat ik heel nodig moest plassen. Ook het uithalen was volledig pijnloos. 

Toen dat allemaal achter de rug was (haha snap je, rug?), kon ik er weer helemaal tegenaan en voelde ik de weeën nog wel, maar alsof ze van heel ver kwamen. Bij terugkomst in de verloskamer, kreeg de baby een soort van ijzeren pinnetje met draadje in zijn hoofd om de hartslag te controleren. (Hier heeft hij nog steeds een litteken van.) Ik zelf moest continue aan een bloeddrukmeter. Weer een inwendig onderzoek, ik dacht nog, na al die pijn is de ontsluiting vast al wel gevorderd. Nou niet dus, nog maar 4 cm en ik was al een paar uur bezig.  (FYI, gemiddelde ontsluiting is 1 CM per uur.)

De verloskundige wou even een echo maken, om de positie van de baby te bekijken. Die lag dus nog niet helemaal lekker met zijn hoofd naar beneden. Of ik even op mijn zij wou gaan liggen. En ja hoor, pats boem, de weeën gingen in een keer dwars door de ruggenprik heen. Dit keer voelde ik ze bij mijn rechter heup en trok de pijn door naar mijn rug en bovenbeen. Daarna heb ik een tijdelijk verhoogde dosis gekregen, maar zelfs toen voelde ik het nog. Weer een inwendig onderzoek en nog maar 6 cm, ik kon wel janken! Ik was al bijna 6 uur bezig. Tot opeens de pijn wegging, maar na mijn gevoel de weeën zelf ook. Ik had inmiddels ook koorts erbij gekregen, een bijwerking van de ruggenprik. Hierdoor ging de hartslag van mijn zoontje ook flink omhoog. Al 3 uur lang zat ik nog steeds op 6 cm en is de gynaecoloog erbij gehaald. Doordat de ontsluiting niet vorderde en de weeën zelfs afnamen plus de verhoogde hartslag van mijn zoontje, wou de gynaecoloog toch liever dat ik een keizersnede kreeg.

Nou toen schreeuwden de zenuwen echt door mijn lijf. Tijdens mijn zwangerschap maakte ik wel eens de grap, misschien krijg ik wel een keizersnede. Nou kreeg er dus echt een. Mijn vriend was inmiddels ook lichtelijk in paniek, ook hij mocht een o.k. pak aan en mee naar binnen.

Ik werd voorbereid, ik kreeg een o.k. mutsje op en een zwaardere verdoving. Ik kon nog wel mijn benen iets optillen, maar ik was vanaf halverwege mijn buik, tot de toppen van mijn tenen volledig verdoofd. Ik lag op een tafel, met mijn armen gespreid in 2 standaards. Er werd over mijn buik geaaid om te kijken of de narcose voldoende was. Gelukkig wel. Daarna kreeg ik een blauw scherm voor mijn neus. Achter het zeil waren de artsen bezig. Ze vroegen nog of ik wou meekijken. "Nee dank u vriendelijk!" was mijn antwoord. Alleen het laatste stukje heb ik gezien hoe de baby uit mijn buik werd getild. De ingreep zelf heb ik niks van vernomen, ik voelde alleen wat gesjor aan mijn buik en meer niet. 

Uiteindelijk, om 20:41, had ik een heel mooi en wakker babytje op mijn borst liggen. Björn Houtzagers was er eindelijk! Het was echt liefde op het eerste gezicht. Hij was een flinke baby van 3550 gram, dus achteraf was ik stiekem wel een beetje blij dat mijn "onderkantje" nog intact was. Terwijl de boel werd gehecht en dicht gebrand, waren wij met zijn beiden Björn aan het bewonderen. Ik weet nog dat ik het dicht branden zelfs nog kon ruiken. Al met al, heeft mijn bevalling 12 uur geduurd.

Ik weet niet meer helemaal wat er hierna is gebeurd, maar blijkbaar heb ik plotseling een hypo gekregen, doordat ik een paar liter bloed ben verloren. Hierdoor moest ik eerst een half uur aan de bewaking liggen op de I.C, voordat ik naar de kraamkamer mocht. In dit half uur is mijn vriend zonder pardon op een kamertje neer gezet, voor huid op huid contact met Björn, met geen enkele verpleegster in de buurt, omdat het die avond zo knetter druk was op kraam. Hier ben ik nog heel boos om geworden, omdat ze Björn zelfs eerst alleen wilden laten. Terwijl er duidelijk in mijn geboorteplan stond dat ik dit absoluut niet wilde.

Toen kwam de 1e horrornacht in het ziekenhuis, want het ging helemaal niet goed met ons zoontje. Maar hierover vertel ik de volgende keer meer.