Mijn horrorbevalling - Geplande keizersnede in het SFG

Vandaag deel ik met jullie het verhaal van mijn bevalling (keizersnede) van Kiara. Veel mensen vroegen mij ernaar, maar ik had eigenlijk geen behoefte om het keer op keer weer te vertellen en te ervaren. Vandaar dat ik het nu via deze weg doe. Na de 20 weken echo werd al duidelijk dat ons meisje in stuit lag. En de maanden daarna bleef ze maar rond bewegen waardoor ze elke keer weer anders lag.

Toen ik eenmaal in het ziekenhuis belande omdat ik gevallen was, bleek ook dat de placenta opeens voor de uitgang lag. Ze zeiden dat dat uiteindelijk nog kon veranderen maar helaas in mijn geval gebeurde dat niet. Ik had me enigszins al op voorbereid dat ik een keizersnede zou krijgen. Maar toen de dokter mij vertelde dat het echt 100% een keizersnede zou zijn kon ik het alsnog niet geloven. Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen en eenmaal terug in de auto bleven de tranen maar stromen tot laat in de avond.

Het was niet omdat ik het jammer vond dat ik geen “natuurlijke” bevalling zou krijgen. Die had ik al gehad bij Kenji, en geloof me een weeën storm van 11 uur lang hoef ik niet per se weer mee te maken. Maar het was meer uit pure angst. Ik heb een fobie voor naalden, en vooral van infuusjes. Het idee dat je daar bij bewustzijn op tafel ligt en ze je open snijden, ik kan daar gewoon niet tegen. Ik heb heel veel gegoogeld en verschillende mensen gesproken die een keizersnede hebben ondergaan.

Van wat ik las en hoorde was dat 99% het als positief ervaarde. Ik hoorde verhalen als: “Ik heb niks gevoeld” “Het was zo gebeurd” “Het infuus was pijnlijker dan de ruggenprik” “Ik zou zo weer voor een ruggenprik kiezen” “Er was muziek op de achtergrond” “Na de operatie kreeg ik een ijsje” en nog veel meer positieve punten. Dus besloot ik me daar maar op te focussen.

De dag van de operatie

Ik ging eigenlijk best positief naar het ziekenhuis toe. Natuurlijk was ik erg zenuwachtig maar vandaag was de dag dat we ons meisje eindelijk mochten ontmoeten. Eenmaal daar aangekomen kregen we onze kamer en werd er verteld dat we eerder geholpen werden omdat er iemand uit was gevallen. Toen begon eigenlijk alle ellende, het infuus zetten! De zuster kwam en ging het infuus aan de linkerarm zetten. Terwijl ik nog zei dat het de vorige keer daar niet lukte. Maar toch ging ze het proberen. De eerste keer lukte al niet, en wat een pijn deed het! Ik riep gewoon “auw auw auw”. Ik heb hele dunne aders en vertakkingen zei ze. Dus probeerde ze het aan de andere kant. Weer lukte het niet, en weer dezelfde pijn. Maar nu ging ze het proberen te flushen, weer zat hij niet goed, wat erg pijn deed.

Ze stopte omdat het haar niet lukte en ze mij niet nog een keer wou prikken. Dus toen kwamen er twee andere zusters bij die mij weer aan de andere kant gingen prikken. Het deed nog steeds pijn, maar het was in ieder geval gelukt. Ondertussen kreeg ik grote blauwe plekken om mijn handen en op de plek waar de infuus nu eenmaal zat. Het duurde in totaal 2 weken voordat alle blauwe plekken verdwenen waren.

Uiteindelijk hebben wij nog uren moeten wachtten voordat ik de ruggenprik kreeg omdat er een spoedje tussendoor was gekomen. Ik stierf ondertussen van de honger. In de middag werd ik eindelijk opgehaald voor de operatie. We reden naar beneden om te wachtten totdat ik naar de operatiekamer mocht om de ruggenprik te krijgen. Dit duurde ook weer superlang en ik werd steeds nerveuzer. Omdat ik nerveus was en op het bed rechtop zat ging Kiara ook steeds meer schoppen. Ik kreeg ook harde buiken. Ik ben denk ik wel door 6 verschillende mensen gevraagd of ik weeën had, maar het was gewoon de kleine meid die waarschijnlijk ook zenuwachtig was door mama.

En toen was het zover, we mochten de operatiekamer in. Toen ze mij de kamer inreden zag ik in elke hoek wel mensen bij elkaar staan. De spanning steeg gelijk torenhoog. Ik moest op de rand van het bed zitten, en iemand ging voor mij staan en hield mij bij mijn schouders vast. Ik begon me al een beetje paniekerig te voelen, maar ik wilde sterk zijn. Er waren zoveel ogen op mij gericht en het moest gewoon gebeuren, want de baby moest eruit.

De Ruggenprik

En toen kwam de eerste prik, AUW! Wat deed dit ongelofelijk veel pijn zeg, het was in ieder geval erger dan het infuus. Dus die zin die mensen mij gaven klopte al niet. Maar het was niet gelukt, dus werd ik weer geprikt en weer geprikt. Tranen sprongen in mijn ogen, maar ik moest sterk zijn ik heb ergere pijn meegemaakt. Mijn benen waren ondertussen aan het trillen van angst, ik kon ze niet meer stil houden. De zuster hield mij strak vast en mijn hoofd ruste op haar borst. “Je moet je rug boller maken, en goed ademen” werd er maar verteld.

Maar het enigste wat ik te horen kreeg was: “Nee weer niet gelukt, nee niet voldoende, weer het bot geraakt”. Uiteindelijk gaven ze mij eerst een plaatselijke verdoving en werd daarna nog een keer een ruggenprik gedaan. Terwijl ik van iedereen hoorde dat je eerst plaatselijk verdoofd werd en daarna pas de ruggenprik. Eindelijk voelde ik mijn benen warmer worden, het was gelukt! Deze hel was voorbij nu zou ik niks meer voelen.

Ze draaiden me om zodat ik op het bed kon gaan liggen. Terwijl ik me omdraaiden zag ik nog de bak met naalden en bloed liggen. Zoveel bloed, ik dacht wtf hebben ze allemaal gedaan? Hoe vaak hebben ze me wel niet geprikt? Eenmaal op mijn rug werd er een doek voor mij gespannen en kreeg ik een paniekaanval. Ik denk dat ik nog nooit zoveel angst in mijn leven gekend heb. Ik begon te huilen, maar probeerde toch sterk te blijven. Mijn man en nog een paar andere mensen kwamen om mij heen staan en gingen een beetje over koetjes en kalfjes met mij praten. Toen werd er als eerst een katheter ingebracht. Ik voelde twee paar handen beneden aan mij rommelen. Het voelde raar en vies, alsof ik aangerand werd.

De Operatie

Toen kwamen ze met een watjestest. Het voelde koud en nat aan mijn gezicht. Daarna gingen ze mijn lichaam af. Het voelde niet nat, maar ik voelde het wel. Ik zei nog: “Ik kan mijn benen nog bewegen he” “Ja dat hoort” zei de vrouw. Grappig, want iedereen die ik sprak zei dat het voelde alsof ze verlamd waren. Ook toen ik weer thuis was en de folder nog eens doornam stond dat het een paar uur zou duren voordat je weer gevoel zou krijgen in je benen. Toen de katheter eenmaal zat begon weer iemand tegen mij te praten en voelde ik opeens een gigantische steek in mijn buik.

“Auw Auw” riep ik uit. Er werd gestopt en gelijk vroeg iemand aan me: “Wat voel je dan? Is het echt pijn of druk?”. Ik vond het moeilijk hier antwoord op te geven, het was zeker geen fijn gevoel maar was het dan die druk waar iedereen het over had? “Druk” zei ik en ze gingen weer verder. Echt een verschrikkelijk gevoel alsof ze met een schroevendraaier elke keer in mijn buik aan het steken waren. Mijn tanden zaten echt strak op elkaar. Dit hoorde zo, dit was het gevoel waar ik zoveel van had gehoord en had gelezen. Daarna leek het alsof drie paar handen in mijn buik aan het grabbelen waren. Het enige wat ik uit kon brengen was “GADVERDAMME, GADVERDAMME”. Zo onwijs vies gevoel.

Dit duurde voor mij echt onwijs lang. Elke schreeuwde ik weer “AUW AUW“. Later kwam ik erachter dat ons meisje ook nog eens in stuit was gedraaid, dus het was lastiger om haar eruit te krijgen. Het gevoel wat ik nu het best kan omschrijven is dat het leek alsof ze mijn organen en darmen vastpakten en uit mijn buik probeerde te trekken. Zoveel druk/pijn. Het leek alsof mijn lichaam soms van de tafel af kwam. Ik bleef maar schreeuwen. Ondertussen kreeg ik meerder malen nog pijnstilling toegediend, en waren sommige momenten dragelijk maar al snel vervloog dat en maakte het weer plaats voor pijn.

Voordat ons meisje geboren werd had ik blijkbaar nog een roesje gehad. Het voelde alsof ik even weggedommeld was, en toen ik wakker werd voelde ik me high. Alsof ik een paar glazen alcohol gedronken had. Het was allemaal een waas. Ik merkte ook dat mijn rechterpols opeens vast was gemaakt. Blijkbaar had ik met mijn arm in het rond gezwaaid. Ik kan het me niet herinneren. Er ging een luik open en daar werd mijn prachtige dochter tentoongesteld. Helaas voelde ik me anders dan ik had verwacht. Ik was blij dat ze eruit was en dat ze gezond bleek.

Maar ik was blijer dat de pijn gestopt was. Hier ben ik erg verdrietig over. Zoveel maanden dat ik naar haar uitkeek, en het gevoel wat ik verwachte als ik haar voor het eerst zou zien, was heel anders. Kiara was schoongemaakt en ze hadden haar naast mijn gezicht gelegd. Ik probeerde haar goed op te nemen, maar ik was er te high voor. Mijn buik voelde leeg, geen geduw en getrek meer. De pijn was eindelijk over, helaas begon daarna weer een heel nieuw pijntraject.

Ze moesten mijn buik nog dicht maken. Het voelde alsof mijn buik in lagen was gescheurd en ze elke laag strak over elkaar heen trokken. Ik verging van de pijn. Weer begon ik te schreeuwen en riep dat ik meer medicatie wou. Ze vroegen of Kiara bij mij moest blijven. Ik zei dat ze haar maar mee moesten nemen, ze had niks aan mij, en ik kon niks voor haar doen. De pijn was te erg, en ik moest me focussen.

Ik bleef alleen achter terwijl Vice met Kiara meeging. Voor de rest kan ik me eigenlijk weinig herinneren. Of ik heb het verdrongen. Ik weet nog dat ik naar de uitrustkamer werd gereden en dat er een arts was die aan me vroeg hoe het ging. Ik vroeg hem wat er nou misging met de ruggenprik. Hij zei en ik quote: “Je bent bijzonder, je bent een van de weinige mensen waarbij de ruggenprik niet goed gepakt heeft”. Ik was te moe om nog verder te vragen.

Het herstel was erg zwaar. Alsof ik weer moest leren om opnieuw recht te staan en te lopen. Blijkbaar zat ik ook nog eens bij die kleine percentages waarbij erge spierpijn achtige rug bijkomstig waren. Ik heb twee weken lang een rare krampachtige gevoel in mijn been gehad als ik zat. Dan moest ik gewoon gaan staan van de pijn. De eerste twee dagen na de operatie moest ik erg veel huilen als ik eraan terug dacht. De dagen erna heb een paar nachten achter elkaar nachtmerries gehad. En elke keer als ik mijn verhaal vertelde stonden de tranen weer in mijn ogen. Zelfs tijdens deze blog heb ik het niet droog kunnen houden.

Ik ben blij dat we in deze tijd leven en dat een keizersnede mogelijk is, anders hadden mijn meisje en ik het waarschijnlijk niet overleefd. Ik vind het alleen jammer dat het zo heeft moeten gaan terwijl ik bijna alleen maar positieve ervaringen van mensen gelezen en gehoord heb. Helaas heb ik hier echt een trauma aan overgehouden en ben ook als de dood voor de toekomst mocht ik ooit weer geopereerd worden. Zelfs prikken vind ik nu echt een dingetje. Het is dat mijn gezinnetje nou compleet is, maar anders had ik nooit meer kinderen genomen. De angst dat ik misschien ooit weer een keizersnede zou krijgen is voor mij te groot.

Ben jij natuurlijk bevallen, of heb je ook een keizersnede gehad?