Mijn helse bevalling

Ik heb een heerlijke zwangerschap gehad zonder kwaaltjes. Wat opgezette enkels (Was ook niet gek met zo'n hittegolf tijdens de laatste weken) en wat zere gewrichten in mijn vingers. Ik had moeite met zwanger worden en na 13 weken niet ongesteld te zijn geweest en na meerdere negatieve zwangerschapstesten toch maar naar de huisarts gegaan. Zij heeft me doorverwezen naar dde gynaecoloog, waar werd geconstateerd dat ik PCOS heb. Dat was wel even een klap in mijn gezicht. Ik kreeg medicijnen voorgeschoteld om een normale cyclus op te wekken. En ik moest dagelijks temperaturen. Wij wisten dus al met 4-5 weken dat we in verwachting waren. Helaas is het de eerste 2x mis gegaan tot de 3e keer een positieve test op 30 november 2017. Ons geluk kon (net als de eerste 2 keer) niet op. Kon pas met 12 weken bij de gyneacoloog terecht, maar dat duurde ons te lang. We wilden weten of het goed zat, dus met 8 weken (op 30 december 2017) een echo gehad! Wat een blijdschap! Hartje klopte goed en kindje was erg beweeglijk! Ik moest die dag tussendoor weg van mijn werk, dus kwam met een big smile terug, waar mijn collega's vroegen of alles goed was. Dus (na onze ouders te hebben ingelicht gelijk na de echo) daar ook verteld over onze gezinsuitbreiding.

Vanwege mijn diabetes was de kans groter op een groot kindje, dus ik werd goed gecontroleerd voor de gynaecoloog. Wegens de kans op een groter kindje, zou ik met 38 weken ingeleid worden. Met 38,5 week weer controle gehad, door een andere gynaecoloog dan mijn eigen, en die zei dat het niet nodig was om in te leiden. Maar wij waren er al op voorbereid dat dat zou gebeuren en wilden ons kindje wel graag ontmoeten, dus ik moest mij op maandag 30 juli 2018 (39+1 weken) om 7.00 uur in het ziekenhuis melden. Er werd een inwendig onderzoek gedaan en ik had 1 cm ontsluiting. Dus ik kreeg een tabletje ingebracht. Om 12.00 uur zouden ze weer controleren en toen zat ik op 2-3cm. Ze gingen proberen om mijn vliezen te breken. Dat lukte en wat een ongelooflijk gek gevoel. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers en een infuus met glucose en insuline (Ik heb een insulinepomp, maar deze moest ik afkoppelen.)

De weeën en ontsluiting kwamen traag op gang. Het was 21.00 uur dat ik 6cm ontsluiting had en heftige weeën. Ik trok het niet meer en vroeg om pijnstilling. Ik wilde graag het pompje, maar de arts raadde mij een ruggenprik aan. Dat stond niet in mijn geboorteplan, maar ik wilde geen pijn meer, dus ik ging akkoord. Rond 23.00 eindelijk de ruggenprik gekregen en dat was echt een verademing. Ik kon weer lachen en praten. Terug op de kamer bleek ik 9cm ontsluiting te hebben. De arts en verpleegkundige gaf aan dat we nog even moesten proberen te slapen, omdat we straks alle energie nodig zouden hebben. Dat hebben we geprobeerd.

Inmiddels was het 31 juli 5.15 uur dat ik volledige ontsluiting had en mocht persen. Dat heb ik gedaan. Na een half uur zeiden ze dat er nog niks was gebeurd en werd de gynaecoloog erbij gehaald wat te doen. Onder haar begeleiding mocht ik nog een half uur door gaan persen, maar het hielp niet. Er is besloten dat ons kindje werd gehaald met een keizersnede. Ik was helemaal overstuur, dat wilde ik totaal niet, maar ja, ons kindje moest er natuurlijk uit. Ben daarna meteen naar de OK gereden. Aangezien ik al een ruggenprik had gehad, konden ze deze optoppen of er 1 naast zetten. Ze hebben het eerste gedaan. Toen de chirurg begon met een scalpel en vroeg of ik het voelde, zei ik dat ik iets scherps voelde. Ze zouden door gaan en als het niet ging moest ik het aangeven. Wat heb ik het uitgeschreeuwd van de pijn. Ik heb alles gevoeld. De artsen hebben meerdere medicijnen gegeven ter pijnstilling, maar weinig hielp. Ben door het laatste medicijn zelf even weggevallen, ze moesten mij zelfs zuurstof geven. Om 7.14 uur is onze zoon Sem geboren! Een flinke jongen van 51cm en 4030gram.

Sem werd meteen meegenomen om gecontroleerd te worden en Joris (mijn man) ging mee. Sem zag blauw en kreeg ook zuurstof toegediend. Na 15 minuten had hij een goede Apgar-score. Ik heb Sem even snel gezien, want ik had niet goed zicht en ze waren met mij bezig. Op de verkoeverkamer heb ik Sem nog niet vast kunnen houden. Heb daar eerst 3x flink gespuugd. Dat ik terug kwam op mijn eigen kamer kreeg ik Sem pas op mijn borst, wat een gelukzalig gevoel. Borstvoeding geven lukte niet erg en kolven ook niet. Pas nadat we thuis waren, de donderdag er na, hapte Sem pas aan. Maar ook toen lukte de borstvoeding niet. Na 2-3 weken heb ik de strijd opgegeven en zijn we overgegaan op flesvoeding. 

Na mijn keizersnede was ik redelijk snel weer op de been. Wat heb ik geleden, maar bij het zien van mijn prachtige zoon is alle pijn vergeten....