Mijn geplande keizersnede

Wekenlang had ik al pijn onder mijn rechter rib en voelde daar duidelijk de vorm van een hoofdje. Toen ik 32 weken zwanger was, deelde ik deze vermoedens met mijn verloskundige. Oscar lag misschien in stuit. Ze had haar twijfels en stelde me gerust dat er nog genoeg tijd was voor hem om te draaien. Maar toen we na een paar weken toch voor de zekerheid besloten een echo te laten maken, was daar het bewijs: op het scherm zagen we Oscar's voetjes. Dan kun je op twee manieren reageren: je blijft relaxed en denkt ‘kom maar op!’ of je laat je als zwangere vrouw (lees: hormonaal) volledig gaan en valt uit tegen je verloskundige. Ik koos voor dat laatste. 

Ik was bijna 37 weken zwanger toen de liggingsecho bevestigde dat Oscar inderdaad verkeerd lag. Er was nog voldoende vruchtwater, dus er was een kans om hem te draaien. De volgende dag werd een versie gepland. Met frisse tegenzin sleepte ik mij die ochtend naar het ziekenhuis. De eerste poging om Oscar te draaien slaagde, maar zodra ze hem loslieten, rolde hij terug naar zijn startpositie. De arts stelde voor het nog een keer te proberen, dit keer met medicatie, in de hoop dat ik dan meer zou ontspannen. Maar weer gebeurde hetzelfde: Oscar maakte een koprol voorover, maar weer draaide hij meteen terug bij het loslaten van mijn buik. ‘Goh’, zei een van de artsen, ‘dat hebben we eigenlijk nog nooit meegemaakt’. Fijn, dacht ik bij mezelf.

Ik kreeg een folder in mijn handen gedrukt met daarin de voor- en nadelen van een keizersnede of stuitbevalling. Kort samengeval zijn de risico’s bij een bevalling iets hoger voor de baby en bij een keizersnede voor mama. Vrijwel direct namen mijn vriend en ik de beslissing om voor een gentle sectio te gaan, ook omdat bijna de helft van de stuitbevallingen alsnog in een keizersnede eindigt. Toen alle artsen de kamer uitliepen, kwamen de tranen.

Begrijp me niet verkeerd, een bevalling leek me nou ook niet bepaald leuk. Maar met mijn pufcursus-diploma op zak voelde ik me goed voorbereid. Ik zou wel eens even laten zien hoe je een kind baart. Nu werd dat plotseling van me afgenomen. Ik maakte me zorgen dat ik het eerste magische moment waarop mijn vriend onze pasgeboren baby vasthield, zou missen. Zou ik wel het zogenaamde 'Golden Hour' hebben samen met Oscar? Was hij klaar om een week voor zijn uitgerekende datum ter wereld te komen? Wat een natuurlijk proces zou moeten zijn, werd nu een medische procedure. Dagen zat ik te janken, maar niemand leek dat echt te begrijpen. ‘Een keizersnede? Heerlijk lijkt me dat! Dan heb je ook geen last van weeën. Ideaal!' Woest werd ik als mensen dat tegen me zeiden. Ik was mega teleurgesteld en ik voelde mijn boosheid met de dag groeien. Het kon dan ook niet lang meer duren totdat iemand het moest ontgelden. 

De dag na de versie werd de keizersnede gepland. Oscar's geboortedatum stond nu vast. Weer was ik emotioneel; ik had het juist zo leuk gevonden om te fantaseren over wanneer de baby zou komen en wat ik dan aan het doen zou zijn. Nu was alles al bepaald. Een uur later belde mijn verloskundige. Zodra ik haar naam op mijn telefoonscherm zag staan voelde ik het bloed in mijn lijf stollen. Ik nam op. ‘Hoi Nathalie met Kim, ik was even benieuwd hoe het is gegaan in het ziekenhuis?’ Dat had ze beter niet kunnen vragen. Boos snauwde ik haar toe dat dit misschien wel voorkomen had kunnen worden en ik vroeg haar waarom we zo lang hebben gewacht met de echo. Ik had toch zo gezegd dat ik zijn hoofdje voelde! Nu werd het een medische procedure en was al het romantische eraf. Ik wil dat een van jouw collega’s de nacontrole doet, maar niet jij! Zo, dat luchtte op.

Naast commentaar over de keizersnede (heerlijk joh, geen weeën!) stonden opmerkingen rondom ‘zwangerschapshormonen’ ook hoog op mijn lijst van ergernissen. Toch denk ik achteraf gezien dat we hier kunnen spreken van een typisch gevalletje ‘hormonen’. Alsof het anders was gelopen als we er eerder achter waren gekomen. Natuurlijk niet! 

De keizersnede zelf viel mij trouwens ontzettend mee. Alles verliep zoals gepland en na twee dagen mocht ik naar huis. Een dag later stond de verloskundige op de stoep. Mijn vriend doet open en ze vraagt of ze binnen mag komen. Ik herken gelijk haar stem en roep haar naar boven te komen. Wanneer ze de kamer inloopt, geven we elkaar een dikke knuffel. Alsof we elkaar al jaren kennen. ‘Sorry’, zeggen we bijna in koor. We moeten lachen. Voorzichtig begint Kim dat ze vermoedt dat Oscar niet was gedraaid als we het eerder hadden ontdekt, maar dat ze wel geleerd heeft dat ze in het vervolg eerder moet ingrijpen. Al is het maar, zodat de aanstaande mama iets langer de tijd heeft aan het idee te wennen. Ik knik en zeg dat het mij ook spijt dat ik zo ben uitgevallen en dat ik ook niet denk dat het anders was gelopen als het eerder was ontdekt. En omdat ik niet echt een andere verklaring heb voor mijn gedrag, besluit ik dat dit het juiste moment is om dankbaar gebruik te maken van het excuus der excuses: ‘Ik denk dat ik gewoon een beetje last had van mijn zwangerschapshormonen’. ‘Ja’, zegt ze met een glimlach, omdat ze me doorheeft, ‘dat denk ik ook’.