Mijn geplande keizersnede

Waarom een keizersnede?

Bij de medische 20 weken echo bleek dat mijn placenta nog (te) dicht bij mijn baarmoedermond lag. De echoscopiste gaf aan dat dit bij zo’n 98% van de vrouwen nog voldoende opschuift omdat de baarmoeder groeit.
Ik baalde, maar achtte de kans dus ook groot dat dit nog goed zou komen. Afwachten maar tot de 32 weken.
Na een extra medische echo bij 32 weken werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis, mijn placenta lag nog steeds erg laag. Zou ik dan bij die 1% van de vrouwen horen bij wie het uiteindelijk nog steeds niet goed ligt bij 36 weken?
Een kleine drie weken later konden we pas terecht in het ziekenhuis. Op 22 september bij een zwangerschap van 35 weken werd bij de eerste check door de gynaecoloog de mogelijkheid van een keizersnede een realistisch scenario. Ik had daar de gehele zwangerschap eigenlijk geen rekening mee gehouden en het was ook echt het laatste wat ik wilde. De afgelopen drie weken had ik toch ook nog rekening gehouden met een natuurlijke bevalling. Ik had mij goed ingelezen en de verloskundige gaf ook aan dat natuurlijk bevallen onder medisch toezicht echt niet uitgesloten was. Enkele dagen later, op 26 september, werd door een tweede gynaecoloog definitief bevestigd dat het een keizersnede zou worden. We hadden geen keuze, maar dat vond ik eigenlijk maar beter ook. De reden: een laagliggende placenta én daarnaast mogelijk nog bloedvaten die voor de baarmoedermond lagen. Beiden erg gevaarlijk bij een natuurlijke bevalling, maar vooral het laatste gaf de doorslag. Iets waar ik nog nooit van had gehoord…

Op 26 september na onze ziekenhuisafspraak ging ik gewoon weer werken, mijn laatste werkweek. Ik was net twee uur aan het werk toen ik al werd gebeld door de planning van het ziekenhuis. Op 16 oktober zou er plek zijn voor de keizersnede (ik zou dan 38+2weken zijn). Ik zei: “ja ehm dat is goed’’. En zo stond de datum vast dachten we, want tussen 22 september en 6 oktober ben ik 3 keer opgenomen geweest in het ziekenhuis vanwege bloedingen. Iets wat in mijn situatie veelvoorkomend zou zijn, maar toch was het enorm schrikken elke keer...
Bij de tweede opname, op 2 oktober, werd door de artsen besloten dat de keizersnede vervroegd werd; 10 oktober werd de nieuwe datum. Jeetje dat was even gek, dat was al over ruim een week. Maar ik was tegelijkertijd opgelucht, omdat er een einde kwam aan de onzekerheid.

Ik heb nog nooit ergens zo naar uitgekeken en tegelijkertijd tegenop gezien als naar mijn geplande keizersnede.
We hebben het proces meerdere keren doorgesproken met professionals dus we wisten hoe het zou verlopen, maar toch bleef ik het heel eng vinden...


De keizersnede

Het is 10-10-2023, de dag dat we ons kleine meisje Juna gaan ontmoeten. Het is heel onwerkelijk en ik vind het nog steeds mega spannend. Ik heb nog nooit een medische ingreep gehad. Het scheelt ergens dat ik afgelopen weken een paar keer in het ziekenhuis ben opgenomen en toen ook al een infuus heb gehad (dat vond ik al eng). Deze ervaring maakt de binnenkomst op de afdeling verloskunde allemaal iets vertrouwder en de eerste checks minder eng.
Om 8:00 uur zijn we in het ziekenhuis met al onze spullen. Om 8:30 uur lig ik weer aan de CTG in onze kamer, nr. 20 (die hebben we nog niet gehad). Ik heb inmiddels een operatiehemd aan en mijn infuus is geprikt. Het wordt nu toch wel heel echt. Rond 9:00 uur zijn alle checks gedaan, dan is het nu afwachten tot 10:15 uur, dan staat de keizersnede gepland. We maken nog wat foto's samen, ik luister naar muziek en focus mij steeds meer op mijn ademhaling. Ik voel de spanning toenemen.
Om 9:30 uur komt de verpleegkundige vertellen dat ze al klaar zijn en ik mag komen. Ik word naar de OK gereden. Nu gaat het echt beginnen. Ik word eerst op een lange zaal gezet, een soort voorbereidings-/recoveryruimte. Mijn bed wordt geparkeerd en er komen enkele mensen langs voor de laatste voorbereidingen, een bloeddrukmeter gaat om mijn arm en plakkers op mijn borst. Terwijl ik steeds zenuwachtiger word gaan de handelingen allemaal vrij snel en zonder uitleg, net een bedrijf zo'n ziekenhuis. Een vriendelijke vrouw stelt zich voor als anesthesist. Ze geeft aan gedurende de operatie bij mij te zijn, dit stelt me meteen gerust. Sander krijgt een blauw pak, muts en mondkapje. Het besef wordt nog groter, ik word straks geopereerd én we krijgen ons kindje!
Rond 10.00 uur word ik naar operatiekamer 2 gereden. Er zijn een hoop mensen in de ruimte aanwezig (naar later bleek 10 personen), maar de sfeer is erg rustig en ontspannen. Mijn bed wordt geparkeerd en ik mag mezelf op de operatietafel hijsen, zo gek. Een tweede anesthesist stelt zich voor, hij gaat de verdoving doen. En dan is het zover, de ruggenprik en katheter. Hier zag ik erg tegenop, angst voor mogelijke pijn, of het wel in één keer zou lukken en voldoende zou werken. Ze leggen rustig uit wat er gaat gebeuren en hoe ik voorover gebogen met een bolle rug moet zitten tijdens de prik. Ik leun op de arm van de vrouwelijke anesthesist, dit voelt veilig en toch voel ik mijn lichaam trillen van angst. Mijn rug wordt ingesmeerd met desinfectie en na een korte eerste plaatselijke verdovingsprik voel ik eigenlijk niks van de ruggenprik en zit deze plots in één keer goed. Ook de katheter gaat er pijnloos in. De eerste spannende handelingen heb ik overleefd!
Ik word goed neergelegd en er worden blauwe plastic doeken gespannen ter hoogte van mijn buik. Nu gaat het echt beginnen. Ik voel dat ik al moet huilen van ontlading en benoem dit. De anesthesist grapt dat ik iets te vroeg ben, het mooiste moment moet nog komen. Onze gynaecoloog vraagt of ik er klaar voor ben.
Vol overtuiging zeg ik: “ik denk het wel!”

Rond 10:12 uur kan de operatie beginnen. De anesthesist doet iets bij mijn buik om te checken wat ik nog voel. Ik voel een lichte aanraking en tinteling. De anesthesist geeft aan dat hij daar genoegen mee neemt. Hier vertrouw ik gek genoeg helemaal op. Ik hoor ze zeggen dat ze van start gaan. Sander houdt zijn hand op mijn hoofd en de vrouwelijke anesthesist staat ook dichtbij, beiden stellen mij regelmatig gerust.
Kort daarna voel ik wat druk op mijn buik. Na 1x diep ademen hoor ik iemand zeggen: “ze is geboren!”
Ik kan het bijna niet geloven, ik heb amper iets gevoeld. Een seconde later wordt het blauwe doek geopend en zie ik door een doorzichtig plastic luik een prachtig klein mensje en hoor ik direct haar gehuil. Onze kleine Juna is er al! Zo snel, het is inmiddels 10:23 uur (hoorden we later). Ze wordt dicht tegen het doek aan gehouden zodat we haar goed kunnen zien. Vooraf leek mij dit erg eng en had ik aangegeven dit niet te willen. Artsen gaven echter aan dat ik dit wel moest doen omdat het te bijzonder zou zijn en ik niks van mijn buik kon zien. Ik besluit te spieken en wat ik zie is zo onwerkelijk en mooi.
Onze Juna wordt eerst even kort nagekeken door de kinderarts en Sander mag de navelstreng (symbolisch) korter doorknippen. Vervolgens wordt ze binnen 5 minuten al op mijn borst gelegd. In een aantal warmtedoeken mag ze naakt op mij liggen, precies wat ik wilde. Wat een heerlijk gevoel! Ik kan alleen maar glimlachen en moet een beetje huilen (dit keer op het juiste moment). Er worden foto's gemaakt door iemand van het ziekenhuis, zo waardevol om later terug te kunnen zien. Ondertussen gaat de operatie verder, ik zou bijna vergeten dat ik ondertussen nog moet worden gehecht. Ook hier voel ik helemaal niks van. Ik zeg tegen de anesthesist dat ik de tandarts echt erger vind. Hij moet lachen en geeft aan dat ze dan toch iets goed doen. Dat klopt, dacht ik. Iedereen is zo rustig en vriendelijk, ik heb geen enkele pijn gehad en ons kindje is gezond ter wereld gebracht. Binnen 28 minuten zit de gehele operatie erop, bizar vind ik dat. De keuze voor een keizersnede bleek een juiste medische beslissing, er worden inderdaad bloedvaten gevonden die in de weg hadden gelegen.
De gynaecoloog feliciteert ons met Juna en vraagt hoe het met me gaat: “heel goed” antwoord ik.
Als ik dan toch via een keizersnede moest bevallen, dan kon het eigenlijk niet beter.
Een nieuw avontuur wacht op ons, een prachtig avontuur met z'n drieën!