Mijn ervaring met een ruggenprik

Een gangbare vorm van verdoving tijdens een bevalling: de ruggenprik. Van tevoren had ik niet perse de wens om een ruggenprik te nemen. Maar gedurende de bevalling was ik erg blij dat deze optie bestond.

Het nemen van een ruggenprik stond niet op nummer 1 in mijn bevalplan. Tijdens mijn zwangerschap had ik mij ingelezen in alle vormen van pijnstilling. Mocht ik dan toch kiezen voor pijnbestrijding dan zou ik gaan voor een ruggenprik.

Ik had een idyllische badbevalling voor ogen waar het warme water voor verlichting van de pijn zou zorgen. Echter liep het net even anders (wil je weten hoe? in mijn andere posts lees je mijn bevallingsverhaal). Mijn wens was om in het ziekenhuis te bevallen. Met 3 a 4 cm ontsluiting gingen we al richting het ziekenhuis omdat mijn wens van idyllische badbevalling compleet was omgeslagen naar “ruggenprik, nu!”.

De verloskundige gaf tijdens het gesprek aan de telefoon mijn wens voor een ruggenprik door. Bij binnenkomst werd dan ook gelijk de procedure gestart. Voordat je een ruggenprik krijgt moet je eerst een tijdje aan de CTG liggen om te checken of alles goed gaat met de baby. Daarnaast kreeg ik een infuus. Dit is ook standaard om snel te kunnen schakelen indien je een lage bloeddruk krijgt van de ruggenprik. Ook kwamen ze uitleggen wat de risico’s waren en officieel akkoord uitvragen. Omdat ik me van tevoren had ingelezen kon ik vrij snel reageren met “Ja, akkoord, wanneer kan de prik gezet worden?!”.

Het zetten van de ruggenprik werd gedaan door de anesthesist (mensen met verstand van verdoving). Ik zat op de rand van het bed en kreeg eerst een verdovingsprik. Om eerlijk te zeggen voelde ik hier helemaal niks van. Toen begon het echte werk en moest ik stilzitten voor de ruggenprik. Ik vond dit best spannend omdat je tijdens een wee dus ook super stil moet blijven zitten. Gelukkig kijken ze mee op de monitor en vragen ze ook of er een wee aan komt. Gek genoeg had ik geen weeën voor de 10 minuten dat ik zo zat. Alsof mijn lichaam aanvoelde dat ik nu niet moest gaan bewegen.

De pijn nam af en ik kon weer lachen. Ik kreeg zelfs nog een waterijsje aangeboden. Na de ruggenprik kon ik nog even tot rust komen. Ik heb ongeveer 1,5 uur van de ruggenprik kunnen genieten, want al vrij snel had ik 9 cm ontsluiting en kwam het gevoel van pijn terug aan de linkerkant van mijn buik. Ik kreeg daarom een boost in de verdoving maar dit hielp niet tegen de pijn. Het blijkt dat de pijn die je hebt vlak voor de persfase (enorm drukgevoel) niet wordt weggenomen door de ruggenprik. Dat vond ik wel een belangrijke disclaimer. Door de boost in verdoving voelde ik ook de persweeën praktisch niet.

Dat infuus! Wat een naar gevoel was dat. Ik heb blijkbaar lastig te prikken aderen dus mijn infuus zat op een mega vervelende plek. Dit is dus wel persoonlijk. Verder voelde ik door de boost in verdoving de persweeën niet meer. Op zich was dit geen probleem omdat ik door het momentje rust nog genoeg kracht had. Maar persweeën zijn er natuurlijk niet voor niets. Daarnaast zit je vast aan allerlei draden (infuus, CTG banden, saturatie clip op je vinger). Ook kreeg ik zodra de ruggenprik gezet was een katheter. Op zich niet echt een nadeel (je blaas is steeds leeg en dat helpt bij de voortgang van de bevalling) maar wel weer een extra snoer. Dat belemmert je heel erg in je bewegingsvrijheid. Ik kon alleen op bed liggen en dat was in de laatste fase (toen de pijn terugkwam) echt heel lastig. Omdat ik zo aan het bewegen was op bed verschoof de band om mijn buik steeds waarop alle alarmbellen steeds aansloegen. Daarom is toen besloten om een schedelelektrode te plaatsen bij ons kindje. Dit had niet mijn voorkeur (ons zoontje heeft ook een aantal maanden een wondje op zijn hoofd gehad), echter vond in het monitoren van zijn gezondheid een stuk belangrijker dan mijn voorkeur op dat moment.

De pijn trekt direct weg. En dat voelde als een heel groot voordeel. Ik werd er ook niet suf van en kreeg alles nog mee. Ook dat momentje rust was fantastisch. Daardoor kon ik echt weer even opladen voor de eindsprint. Verder voelde ik mijn benen nog. Niet dat je er iets mee kunt, want je mag niet lopen. Maar het helpt wel bij het aanpassen van je houding, je kunt je afzetten met je benen.

Voorafgaand aan mijn bevalling had ik de voorkeur om het zelf te doen. Geen pijnbestrijding, gewoon doorbijten. Omdat het allemaal net even iets anders liep had ik al twee dagen niet geslapen en was ik mentaal uitgeput. Dat ondervond ik aan den lijve: het mentale stuk van een bevalling is misschien nog wel belangrijker dan het lichamelijke. Uiteindelijk kijk ik met een heel fijn gevoel terug op de bevalling. Voor een tweede bevalling wil ik het toch het liefst zonder proberen (misschien zelfs een thuisbevalling) maar ik sluit een ruggenprik zeker niet uit.

Heb jij pijnbestrijding gehad tijdens de bevalling? En hoe kijk je daar op terug?

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️