Mijn eerste zoon

Daar zit ik dan nadenkend over precies 3 jaar geleden. zo dubbel omdat ik dit niet meer kan bespreken met mijn vriend, omdat hij sinds kort bij mij weg is gegaan.  Terwijl ik daar zit (of eigenlijk de was vouw) neem ik me voor om snel weer een blog te schrijven zodat ik fijn herinneringen kan ophalen aan die super mooie dag of eigenlijk nacht ;-)

22 april 2010, 3 jaar geleden, daar zat ik met mijn dikke buik alle seizoenen te kijken van grey's anatomy om de tijd maar te "doden" wachtend op mijn baby, die toch wel snel moest komen. Want 24 april 2010 was ik uitgerekend. Ik krijg nog een smsje van mijn zusje: "zus nog steeds alles rustig daar?" Ik antwoord dan ook wat ik al een week doe, "ja hoor alles rustig, volgens mij heeft hij het daar binnen prima naar zijn zin" Ik weet nog zelfs dat we die avond shoarma aten, voor de tv ;-) 's avonds liggen we op bed en ik kan niet slapen, ik haal herinneringen van toen we elkaar ontmoetten op en blijf maar kwebbelen, hij wordt er gek van en zegt dat ik nu ff rustig moet doen en moet gaan slapen. Ik draai me om en op dat moment breken mijn vliezen, het is 23:00. Vol adrenaline staan we naast ons bed een beetje te giegelen. Beseffend dat we binnen 24 uur zeker wel papa en mama zullen zijn. Niet wetend dat over 3,5 uur onze zoon al is geboren. We bellen mijn ouders zodat ze de hond kunnen ophalen, en we bellen zijn ouders om ze op de hoogte te stellen. We wachten op mijn ouders en ondertussen begin ik lichte krampen te krijgen. Beneden zetten we alvast het bed klaar, omdat ik niet boven mag bevallen ivm de trap, mocht ik met de ambulance weg moeten krijgen ze mij niet naar beneden. Als mijn ouders er zijn heb ik toch wel wat zwaardere weeen. Ik weet nog dat ik dacht, als dit het is dan houd ik het nog wel even vol :-) Ik ga onder de douche maar daar krijg ik een hele heftige weeenstorm. De verloskundige wordt gebeld en zij wil mij aan de telefoon, inmiddels heb ik al geen zin meer in een telefoongesprek dus dat zegt haar genoeg en ze is met 20 min bij ons, rond 01:00. wanneer ze er is ben ik al compleet in mijn eigen wereld en gaan veel dingen langs mij heen. Ik vraag haar of ze alsjeblieft wil kijken hoe ver ik ben, wanneer ze voor de eerste keer kijkt 01:30 heb ik 8 cm ontsluiting, dus zij gaat niet meer weg. Ik schrik me rot dat het zo snel gaat. De verloskundige belt de kraamzorg, zij is er om 2:15. dan mag ik meteen persen en op om 02:35 is onze zoon geboren.

Het eerste half uur na zijn geboorte heb ik alleen maar uit kunnen brengen, oh wat is hij mooi en jeetje dat ging echt heel erg snel, kan het nog niet bevatten. Om 04:30 liggen we al weer gewassen met zijn 3-en in bed. wat bijzonder en wat een geluk! We bellen gauw de opa's en oma's die uiteraard ook niet hebben kunnen slapen en verrast zijn dat hun kleinzoon al geboren is.!