Mijn eerste week als Mama

Ik lig nog in het ziekenhuis. Mijn zoontje Joah is met 35 weken en 5 dagen met een spoed keizersnede onder algehele anesthesie geboren en ligt op de medium care.
Ik heb een nabloeding gehad en heb hier een operatie voor gehad.

2 Narcoses in 36 uur, poeh dat is pittig. 

Toch vind ik in die eerste week een soort ritme.
Het ziekenhuisleven is druk. Joah zijn voedingen lopen niet in schema met de eettijden van mijn afdeling en mijn bloedafnames voor de antistolling (om de 6 uur).

En tussendoor probeer ik ook nog te rusten. Maar vaak worden mijn rustmomentjes ook verstoord door artsenbezoek of infuuszakken die verwisseld moeten worden.

Oja, ik kolf ook nog. Dat gaat steeds beter. Ik kolf niet de hoeveelheid die aangeraden wordt, dit is voor mij niet te doen met de andere interventies. Na een week kolf ik ruim de helft van alle voedingen. Ik ben zo trots op mezelf, dit kan mijn lijf gewoon! 2x Narcose, keizersnede en prematuur, maar mijn lichaam doet dit toch maar mooi ff.

Ik kolf zowel op mijn kamer met een foto van Joah als bij hem. Na een paar dagen kan ik in de rolstoel naar Joah toe i.p.v. in mijn bed. Het is zwaar, maar te doen.
Het ritme komt er in, er is een structuur en dat is fijn.

Al wordt de structuur weer omgegooid als het voedingsschema van Joah wordt aangepast. Gelukkig mogen we tegen die tijd kijken wat voor ons het beste uitkomt aan tijden. Het ziekenhuis denkt veel met ons mee.

Mijn been heeft wel te lijden gehad onder het stilliggen. Ik merk dat lopen weer lastiger is. Ik heb door een psoas spierbloeding in het tweede trimester zenuwschade naar mijn linkerbeen.
Maar ook het lopen gaat elke dag beter.

Aan het einde van deze week loop ik zelfs de kamer uit naar de rolstoel! Wat ben ik trots op mezelf. Elke dag een stapje sterker en verder.

Ik ervaar eigenlijk geen pijn, de pijn die ik had was echt van de bloeding. Pijn van de keizersnede valt me heel erg mee (of ik ben gewoon nog veel erger gewend......)

Waar ik wel last van heb is bloed bij de urine. Het lijkt alsof ik puur bloed plas. Ik geef dit aan bij de verpleging. Waarschijnlijk komt het door de katheter in combinatie met mijn antistolling.

Na een paar dagen wordt het niet minder en laat ik toch mijn urine onderzoeken. Hier komt niks uit. Het zal uit zichzelf over gaan.

Joah zijn bilirubinegehalte is te hoog en hij krijgt die week 2 dagen fototherapie. Gelukkig mag hij wel onder de lamp vandaan om met ons te knuffelen en te buidelen. Wat hebben we toch een mooi gaaf kindje.

Joah verzorgen kan ik nog niet. Ik sta nog niet stevig genoeg om met 2 handen los te staan om bijvoorbeeld een luier te verschonen. Jelle neemt de zorgtaken op zich. En wat doet hij dat goed! Hij is zo'n lieve en geduldige Papa.

Dat ik de verzorgingstaken niet kan vind ik wel jammer. Maar mijn tijd komt nog wel. Ik ben thuisblijfmoeder, dus genoeg luiers die ik mag vervangen in de toekomst.
Wel vind ik het jammer dat ik het meconium van Joah heb gemist. Misschien iets geks, maar zoiets gewoons heb ik gemist van mijn zoontje.

Omdat het lopen en staan goed vooruit gaat verwacht ik dat ik in de tweede week ook de verzorging op me kan gaan nemen.

Mijn manier van mijn steentje bijdragen is kolven. Ik ben zo dankbaar dat Joah mijn melk kan drinken, dat is toch het beste voor zo'n kleintje. Knuffelen en buidelen kan iedereen, maar zijn moedermelk kan ik als enige geven.
We laten Joah ook steeds even aan de borst drinken. Al is hij hier eigenlijk te ongeduldig voor.
Ik pas de technieken toe die ik heb geleerd in mijn borstvoedingscursus van de lactatiekundige (aanrader om te volgen), heel fijn om handmatig kolven en aanlegtechnieken al te kennen.

En dan is Joah ineens alweer een week oud! Bij mij werd al gesproken over het gaan overzetten naar mijn eigen medicatie en vandaag krijg ik de eerste dosis. (Yes, het einde komt in zicht. Ook het overzetten van intraveneus naar oraal duurt ongeveer een week).

We denken na over wat we gaan doen als Joah nog in het ziekenhuis ligt. Ronald McDonaldhuis? Ouderkamer op de medium care? Hoe gaat het met de zorg voor mij? Vragen die niet zo snel beantwoord zijn en waar we nog even de tijd voor hebben.

Wat ik wel gek vind, is dat ik die dag wakker ben geworden met pijn in mijn flanken. Ik denk aan verkeerd gelegen hebben of van het op zijn plek vallen van organen. Het zal wel over gaan voor ik een jochie ben.

Mijn moeder vraagt of ze 's avonds wel op visite zal komen omdat ik zo'n pijn heb. Ja juist graag, dat is afleiding van de pijn. Pijn heb ik wel, of het nou op mijn kamer is of bij Joah met afleiding.

Met mijn lieve verpleegkundige zoeken we naar houdingen die comfortabel zijn voor me. Met lekker warme pittenzakjes vind ik nog een comfortabele houding om wat te rusten.

Als het spierpijn is, is het morgen vast weer minder.
Deze dag neemt de pijn helaas alleen maar toe.

's Avonds is mijn moeder er en gaan we naar Joah toe. Die is een week oud, dus de eerste foto met een mijlpaalkaart kan genomen worden.

En dan voel ik me niet lekker. Ik ben een soort misselijk, het wordt steeds wat zwart voor mijn ogen, bah.
Ook dat nog bovenop de pijn die ik al heb.
Ik vraag of mijn moeder Joah wil overnemen, wellicht is zijn warmte en druk op mijn buik nu even niet fijn.

Ik kan wat gaan verzitten en hoop dat ik me snel beter voel. Ik ben vast te druk geweest. Gisteravond had ik ook al wat pijn bij de wond.

Maar het gaat niet beter, ik voel me alleen maar slechter worden. Om de afdeling niet op stelten te zetten sis ik naar mijn moeder dat we snel moeten gaan. Ik wil naar bed, liggen en bijkomen. Ze geeft Joah aan Jelle, maar ik sta ingebouwd op de buidelstoel waarop ik zit.
En Jelle doet er voor mijn gevoel een eeuwigheid over om Joah terug in zijn bedje te leggen. Hup, leg hem weg, zeg tegen de verpleging dat ze het over moeten nemen, we moten gaan NU! Maar Jelle gaat onverstoorbaar door. En ik zit daar vast en voel me zwakker en zwakker worden.

Ik had natuurlijk een verpleegkundige kunnen vragen, maar dan lig ik daar op de medium care........Ik wilde gewoon terug naar mijn kamer.
Doordat het gordijn rond ons gesloten is, krijgt de verpleging niks mee van dat ik me niet goed voel.

Eindelijk is Jelle klaar en kunnen we gaan. Zeggen heel snel gedag, van buidelstoel over naar rolstoel en gaan!
Het is maar een kort ritje, maar zo voelt het dit keer niet. Ik ben bang om flauw te vallen onderweg. Gelukkig gebeurt dat niet.

Op mijn afdeling zit mijn verpleegkundige bij de post. Die ziet dat het niet goed is en holt gelijk met ons mee. Nou zeg, dat is nou ook weer niet nodig. Ik moet gewoon even liggen.

In mijn kamer stap ik gelijk over naar mijn bed. Mijn verpleegkundige is verbaasd dat dit lukt. Ja, natuurlijk, ik kan wel een beetje lopen......

Mijn vitale functies worden gecheckt, kan nooit kwaad denk ik. 

Maar het is niet goed! De arts wordt gebeld en ik begin hem nu wel te knijpen.......... Wat is er met mij aan de hand?