Mijn lieve kleine jongen 💙

Dinsdag 25 september 2018, 5 dagen gestopt met werken, 2 dagen voor mijn uitgerekende datum. Wat spannend als het zo dicht komt! We wisten als sinds vorige week dat er 3 cm ontsluiting was, maar dat wilde niks zeggen zei de gynaecoloog. De morgen begon met hevige harde buiken, heviger als normaal maar helemaal niet pijnlijk.. Matthis was nogal een druktemaker in de buik dus ik verschoot er niet van. 

Om 15u30 moesten we weer op controle, na een hele voormiddag te poetsen samen besloten even op het werk dag te zeggen en te laten zien dat er nog altijd geen beweging te zien was. Toen mijn collega's met paletten aan het sleuren waren dacht ik nog even te helpen, er zat toch nog niks aan te komen.. Een half uurtje later was het dan zover, eindelijk onze kleine prins terug gaan bewonderen. Benieuwd of er al vooruitgang was. Alles zag er goed uit, 3 a 4 cm ontsluiting maar het zou nog niet voor deze week zijn. Met wat teleurstelling terug naar huis, want oh wat zagen we uit naar je komst! 

Na het avond eten vond ik toch dat die harde buiken iets te hevig waren voor gewoon maar harde buiken te zijn.. Maar ik wou niet naar het ziekenhuis, als je niet genoeg vordering hebt wordt je toch naar huis gestuurd dus dat zag ik niet zitten. Ik stuurde even naar m'n mama dat het lijkt op gang te komen, de ene na 6 minuten en dan weer na 10 minuten.. Er zat dus niks van regelmaat in. Toen m'n vriend voorstelde om toch naar het ziekenhuis te gaan weigerde ik.. Ik wou niet zo laat nog gaan om dan terug naar huis gestuurd te worden, wetende dat hij om 4u00 moest opstaan om te gaan werken. We besloten te gaan slapen rond 22u30. 

Woensdag 26 september 2018, om 00u30 word ik wakker en moet ik naar het toilet, terug in mijn bed kreeg ik 2x een wee op hele korte tijd. Ik maakte mijn vriend wakker en we vertrokken naar het ziekenhuis. We hadden het gevoel dat we toch naar huis gestuurd zouden worden dus buiten de vluchters hadden we niks bij, een kleedje om in te bevallen, Matthis zijn eerste kleertjes, een toilet zak en mijn papieren en boekje. Eens in het ziekenhuis aangekomen moesten we binnenkomen via de spoed. Daar aan het onthaal vroegen ze wel 20 keer mijn gegevens terwijl ik de weeën maar aan het wegpuffen was. We volgde tot op de materniteit en werd daar aan de monitor gelegd. De weeën vielen stil en de vroedvrouw controleerde de opening. Ze keek verward aangezien de gynaecoloog 3 a 4 cm had gezegd terwijl het wel al een dikke 4 cm was. De weeën begonnen weer en we werden naar een arbeidskamer gebracht. Ik werd knettergek van de weeën. Ze kwamen ook gewoon steeds per 2. Een wee, 2 seconden rust en nog een wee. Zo ging het steeds. Tussendoor kwam de vroedvrouw nog wat papieren brengen toen ik vanuit het toilet riep. Ik was even in paniek want ik verloor bloed, maar dit bleek normaal en onschuldig te zijn. Ik kon de weeën het best opvangen als ik op mijn zij lag in bed. Ik schopte soms zo hard op het voeteinde waardoor het helemaal los stond, niet wetende dat dit mijn bed zou worden de komende 3 dagen.

vroedvrouw wou mijn opening controleren en toen ik van mijn zij naar mijn rug draaide leek het alsof ik in mijn bed plaste. Net zoals in een film brak mijn water met een hele plas. Ik stond helemaal versteld en de vroedvrouw stelde me gerust dat het helemaal normaal is. Er zat wel stoelgang in het vruchtwater dus ik moest aan de monitor blijven zodat ze Matthis in de gaten konden houden. Toen ze mijn opening controleerde was deze al 5 cm ondertussen. Ik vroeg of ik iets kon krijgen tegen de pijn waarop zei antwoordde dat er wel dafalgan was... Wat was ik nu in godsnaam met dafalgan. Ik vroeg of het mogelijk was voor een epidurale en ze vertelde me dat er dan eerst een infuus gestoken moest worden. Zo gezegd zo gedaan en toen belden we snel even mijn mama. Ik liet haar even weten dat we ik het ziekenhuis waren, dat de epidurale ieder moment gestoken ging worden. Ze wenste ons veel succes en ik moest even onderbreken voor de komende 2 weeën. Daarna kwam de vroedvrouw nog eens controleren en zaten we al op 6 cm ontsluiting. Om 6u15 werd de epidurale gestoken en leek alle rust even terug te komen. We belde snel mijn zus en lieten haar weten dat er binnen enkele uren een mooi verjaardagscaseautje zal volgen aangezien het al 26 september was en mijn zus dan jarig is. Mijn vriend smste zijn mama zodat ook zij op de hoogte was. Ik viel in slaap en ook mijn ventje deed nog even zijn ogen dicht. 

Iets na 7 uur schiet ik wakker.. Het lijkt alsof ik naar het toilet moet, ik moest mezelf zo hard inhouden of het leek alsof ik in mijn bed zou doen. Ik maak mij ventje wakker en druk op het belletje. Even later komen de vroedvrouwen binnen. Ja het waren er 2 en een student, het was net ploegwissel. Toen ik vertelde wat ik voelde wouden ze direct de ontsluiting controleren. "Oei oei we gaan het verloskwartier in orde maken. Jij zit al op 10 cm!" Ik was even helemaal in de war, ik werd de gang in gereden, waar ik ze volop tegen de muur botste. In het verloskwartier moest ik overstappen naar het andere bed en even sloeg ik helemaal in paniek. Ik begon te wenen, niet wetende wat er zou gebeuren en hoe ik dit in godsnaam moet doen. 

De vroedvrouw begon met uitleggen terwijl ik de persweeën nog probeer weg te puffen. Toen mocht ik beginnen met persen, terwijl de vroedvrouw me aanmoedigde en wachtte op de gynaecoloog. Na enkele keren persen was de gynaecoloog er. Al rap zag ze dat het op deze manier niet zou lukken. Weeënopwekkers werden opengezet en ze gaf me een knip. Oh man, wat een naar geluid! Na iedere keer persen (3x persen) had ik door dat mij laatste pers, een goeie was.. En toch was het steeds alleen die laatste waarbij ik het goede gevoel had. Op een gegeven moment zei de vroedvrouw: "Niet verschieten, ik kom even over je hangen". Ze kwam met haar benen over me gekropen en begon mee op mijn buik te duwen als ik aan het persen was. Het was helemaal geen prettig gevoel maar na enkele pogingen was hij daar dan.. 

Woensdag 26 september 2018 om 8u04 werd er een klein wondertje op mijn borst gelegd, niet wetende hoe ik moest reageren begon ik te lachen en te huilen tegelijk. Wat een wonder, ons wonder, eindelijk bij ons! Matthis werd gemeten en gewogen, 48.5 cm en 3200g. Wat een klein mannetje. Matthis wordt aan papa gegeven en ik mag overstappen naar mijn bed, even draai ik weg en verloor ik mijn gehoor maar daarna was het weer oké. Matthis werd aan de borst gelegd en oh, wat een magisch gevoel! Eindelijk ons kleine wondertje bij ons!