Mijn eerste lancering

Week 39!

De nacht van 10 op 11 augustus kon ik niet slapen. R. lag uiteraard weer hele bossen om te zagen en ik kon al even niet lekker meer in bed liggen (buikslaper 😇).

Om 4.00 uur gaat de wekker van R. en ik ga even naar de wc. Wauw! Bloed bij het afvegen na het plassen. 'Lief!!!! Kijk!!!,' roep ik enthousiast vanaf de wc naar R. Hij kwam als een gek naar de badkamer gerend om te kijken.

Om 5.00 uur gaat Raymond, nadat ik wel 100x gezegd heb dat er nog niets aan de hand is, de deur uit en ik probeer nog wat te slapen. Om 6.00 uur moet ik weer naar de wc, tijdens het afvegen voel ik iets plakkerigs achterblijven. Nog een keer vegen, maar het blijft gek plakkerig voelen. Ik voel even met m'n hand en blijkbaar heb ik de slijmprop in m'n hand😖. Mijn slijmprop is zeer compact en wit met wat bloederig slijm. Het leek wel rubber.

Gatsie ik vond dat zo smerig!

Heb boos m'n moeder opgebeld (ja echt om 6.00 uur, blijkbaar verlies je tijdens de zwangerschap ook het besef van tijd en respect voor iemands slaap is ook ver te zoeken), dat ze me wel even had mogen voorbereiden op zo iets smerigs, hahaha! Blijkbaar heeft niet iedere vrouw deze ervaring met de slijmprop, dus ook mijn moeder (5 zwangerschappen en bevallingen) had dit op deze manier niet ervaren.

Ik heb een foto gemaakt zodat R. het ook mag zien als hij weer thuis is, wel bel ik hem even op om het te melden!

De lieverd helemaal in de stress 'Moet ik naar huis komen lief?', 'Doet het pijn?' Uitgelegd dat hij prima op z'n werk kan blijven en dat mocht er iets gebeuren dan bel ik hem.

Maar er gebeurd helemaal niets.

Stiekem heb ik, ondanks het uitblijven van enige lichamelijke tekenen, de hoop dat ik vandaag ons ventje mag verwelkomen. Wie weet wat de verloskundige vanmiddag zegt.

Hoe het stopte!

Ik krijg een appje van mijn zusje (19jaar)

Nikiet, ik moet je wat vertellen. Oh nee, ik ben bang dat ik het al weet. Ze stuurt me een foto van een positieve zwangerschapstest, verteld dat ze al weken misselijk is.

Ze is nog zo jong en moet nog starten met het volwassen leven, dit kan toch niet??? Ze vraagt of ze het de anderen (groot gezin van 5 kinderen) ook moet laten weten. Ze stuurt iedereen een appje. Ze zijn wat van slag.

Mijn schoonzus appt me over het nieuws van mijn zusje. Ik bel met R. Allen zijn we wat van slag. We besluiten (mijn oudste broer en z'n vrouw, mijn schoonzus dus) om vanmiddag samen te komen om te eten en even met elkaar te praten.

s' Middags om 3 uur moet ik naar de verloskundige en voor het eerst gaat mijn schoonzus mee! Een harde buik maar verder geen tekenen. Inwendig onderzoek vinden we niet nodig. We hebben dan ook besloten dat het helaas vandaag niet zal gebeuren.

Toen het blijkbaar toch weer begon....

Om 19.00 uur nadat ik met m'n schoonzus een uur in de keuken heb gestaan, gaan we aan tafel om lekker cannelloni te eten. Tijdens het eten krijg ik wat steken in m'n rug, niet echt comfortabel en ik denk dat het komt omdat ik een verkeerde houding heb gehad en lang op een stoel heb gezeten.

Om 21.15 uur gaan mijn broer en schoonzus op huis aan.

Samen met R. laat ik onze hond nog even uit. Terwijl we buiten lopen vind ik dat die steken nu wel erg vaak komen en wat langer aanhouden, dat ik denk dat het misschien wel weeën zijn... Geen vergelijkingsmateriaal, hihi.

We starten voor de zekerheid de weeën timer en de steken komen om de 2,5-3 minuten en duren gemiddeld 50 seconden. Maar het doet niet echt zeer, dus dit is nog niets. Ik bereid me namelijk voor op iets waarvan ik direct weet dat het weeën zijn, dat is immers wat iedereen zegt.

Weer thuis ga ik douchen want we maken ons klaar om naar bed te gaan.

Om 22.00 uur onder de douche vind ik dat het toch wel wat zeer begint te doen en omdat er regelmaat in zit vraag ik mij af of dit dan toch echt wel weeën zijn.

Ik vraag R. de verloskundige te bellen. Dat we eigenlijk pas moeten bellen wanneer ik een uur regelmatige (3-5 min) weeën heb, ben ik helemaal vergeten.

De verloskundige had nog niet verwacht dat we met dit termijn (39,1)zouden bellen, maar ze komt even langs om te kijken.

De douche vind ik helemaal niet prettig dus ik ga me afdrogen, trek een shirt aan en m'n badjas.

Inmiddels ben ik er wel achter dat dit echt (rug)weeën zijn. Het lukt me gelukkig heel goed om ze op te vangen. Ik loop tijdens de weeën een beetje hupsend door de kamer heen.

Om 22.30 uur is de verloskundige er en ben ik beneden in de kamer rondjes aan het lopen om een beetje te ontspannen. Af en toe wanneer er een wee/steek in m'n rug komt hobbel/spring ik een beetje door de kamer. (In m'n bevallingsverhaal van de VK staat: ik tref Nikita vrolijk en dansend in de woonkamer aan 😂)

De echte start

'Om te zien hoever we zijn moet ik je even onderzoeken'

Voor het onderzoek gaan we naar boven en moet ik gaan liggen. Dit is de eerste keer dat er gevoeld wordt.

De verloskundige legt me uit wat ze gaat doen en dat het een niet aangenaam gevoel is.

Toch wel een heel gek idee dat er iemand binnen in moet voelen, maar goed het schijnt er allemaal bij te horen. Dus ik laat het los en over me heen komen.

R. kijkt naar M. (Onze verloskundigr) en ziet dat op haar gezicht een lach verschijnt.

Zij:' R. jij gaat de kraamhulp bellen, ik ren naar de auto om mijn tas te halen en Nikita jij gaat weer rondjes lopen, je hebt 9 cm ontsluiting'

😱😳

Op de gang zegt ze nog wat tegen R. maar dat kreeg ik niet mee.

(Ze had een leugentje verteld, ik had al volledige ontsluiting, maar omdat ik nog zo makkelijk liep leek het haar verstandig om me gewoon zo lang mogelijk te laten lopen en te laten denken dat ik nog een cm moest, dat gaf haar de tijd om de spullen te pakken en hopelijk zou de kraamhulp op tijd zijn.)

Ik ga weer van het bed af en loop wat rond. We praten met z'n drieën over van alles en nog wat. Het is eigenlijk heel gezellig. Wanneer ik een wee heb keer ik in mijzelf, blijf wandelen en wapper met m'n handen.

R. had zich voorbereid op puffen en ondersteunen, hij kende de pufjes allemaal, ik niet hihi. Hij mocht alleen niet bij mij in de buurt komen als er een wee is.

In zijn beleving moet hij z'n tanden poetsen, zodat hij dadelijk bij het echte ondersteunen niet stinkt. Dus hij staat in de badkamer z'n tanden te poetsen.

Persen!!!

Vanaf 23.00 uur mocht ik als ik wilde van M. al een beetje meepersen als er een wee kwam. Maar aangezien we (zwart)tapijt hebben boven en m'n vliezen nog niet waren gebroken durfde ik dat niet, leek me zo een rommel haha!

Het lukt me om te blijven lopen totdat de kraamhulp er was, om 23.15 uur en toen vond M. het tijd om te gaan liggen. Bed vol met handdoeken en een lading hydrofieldoeken en celstofmatjes erbij.

Ze zou mijn vliezen breken en dan konden we beginnen... Jeetje wat vond ik dat spannend.

Wat is dat water warm zeg, best lekker😂

R. zocht zijn plekje naast mij op bed en ik pakte zijn hand en ik mocht tijdens een wee beginnen met persen. Die lieverd wat kan hij knijpen. Ik heb hem maar even los gelaten en m'n eigen benen vastgehouden tijdens het persen.

Het deed absoluut pijn, dat weet ik nog heel goed. Maar zoals het cliché: je vergeet het direct wanneer het achter de rug is. Ik kan werkelijk niet meer indenken hoeveel pijn ik had.

M. begeleid me heel goed en vertelt iedere keer voor een wee hoe ik ervoor sta en wat ze wil dat ik doe, ook qua houding geeft ze alles goed aan en luister ik goed (mijn moeder is trots, want luisteren is niet mijn sterkste kant)

Na 23 minuten, het moment dat zijn hoofdje geboren werd, moest ik eigenlijk puffen en niet persen. Maar ik weet nog dat het echt brandde daar beneden en ik alleen maar dacht, dit moet stoppen! Hij moet eruit, dat is dan ook wat ik heb gedaan. Om 23.38 uur werd na 23 minuten persen onze zoon gelanceerd. M. kon hem maar net op tijd aanpakken en op mijn buik glibberen.

S. had maar een klein beetje huidsmeer op z'n rug en uiteraard wat bloed, maar is verder helemaal schoon.

R. mocht de navelstreng doorknippen, maar aangezien hij slager is en dus de hele dag aan het snijden is wilde hij hem graag doorsnijden.

Hij heeft zijn mes gehaald en de navelstreng in één haal doorgesneden. Uiteraard bewaren wij het mes en willen we hem laten graveren.

M. vond het hilarisch en aangezien het zo gemakkelijk ging lijkt het haar een goed idee de navelstrengen voortaan door te snijden ipv te knippen.

S. hebben we schoongemaakt en ligt op mijn buik.

Om 23.48 uur wordt de placenta geboren, hij is helemaal in orde. Wat een leeg gevoel, geen druk, geen weeën.

Nu S. checken! Hij heeft 10 vingers, 10 tenen, hij loopt en hij schrikt ook goed.

We mogen verder met knuffelen en ondertussen maakt M. de schade beneden op.

Ik reageer niet zo best op hechtdraad en dus hoop ik dat het meevalt!

M. heeft in het belang van ons seksleven😂 één losse hechting gezet. Die houden we goed in de gaten en wordt er als het zolang goed gaat na een week uit gehaald.

R. heeft zich inmiddels ook uitgekleed en is in bed gekropen, we willen graag dat hij ook huid op huid contact heeft. Zo hebben we even met zijn drietjes lekker in bed gezeten terwijl M. met de kraamhulp J. beneden alle papieren verwerkt. Ondertussen bellen we ons lijstje af om onze vader, moeder, broer(tjes) en zusje te bellen. Ze zijn voor de eerste keer opa, oma, oom of tante geworden!!

M. komt afscheid nemen, morgen komt ze nog even langs en ik mag gaan douchen. R. gaat samen met de kraamhulp S. aankleden en komt daarna als super trotse vader met S. op zijn arm kijken hoe het met mij gaat.

De kraamhulp helpt nog even met aankleden en verteld me over dat fijne kraamverband en gaat daarna naar huis.

Voor het eerst met zijn drieën

Wij duiken met z'n drietjes weer lekker in bed. Wat een fantastisch mooi ventje ligt er bij R. op z'n borst!

Wat een bijzonder rijk moment.

Cliché again, iedereen zegt dat je zoveel van je kind houdt, dat je alles vergeet, etc. Stop met verwachten, want een gevoel als dit heb ik nooit gekend en heb ik me nooit op voor kunnen bereiden.

Ervaar! Het is het mooiste wat mij en R. is overkomen. Daar zijn we unaniem in!

Inmiddels is S. 5 jaar en heeft hij een zusje van 3 jaar. We weten nu ook dat het mooiste in het leven ook echt het zwaarste is. ❤️❤️