Mijn eerste bevallingsverhaal (deel 3)

Luca moest na een snelle heftige bevalling nog in het ziekenhuis blijven. Het voornaamste was dat hij zijn temperatuur niet kon regelen en deze steeds erg laag was, ondanks couveuse of warmtebed.
Luca lag aan de hartmonitor en werd continue getest op geelzucht en infecties.
Hij bleef steeds een beetje geel zien. Maar het hielp ook niet mee dat de gordijnen op de zaal geel waren!

De artsen kwamen bij Luca kijken en waren gelukkig erg tevreden over zijn vooruitgang.
Hij mocht van de hartmonitor af en alle draadjes werden eindelijk van hem verwijderd.
Wat een grote stap is dit. Yoran en ik keken elkaar aan en knepen in elkaars hand. Is dit de eerste stap opweg naar huis met zijn drietjes?
De arts vond zijn hartslag regelmatig en zijn saturatie zat ook gemiddeld steeds op 97.

Het was ochtend en de vraag was of Luca tegen de avond ontslagen zou worden. Ik durfde de vraag bijna niet te stellen, maar ik vroeg wat er nodig zou zijn.
De arts zei dat het warmtebedje van 38.5 graden naar 37.5 graden gebracht werd. Zodat we konden kijken hoe Luca hierop zou reageren.
Zou dit goed gaan dan zou hij in een gewoon bedje mogen liggen, met daarbij wel 2 kruiken.
De bloeduitslagen waren ook binnen, waarbij er geen infecties werden aangetroffen en hij ook negatief testte op geelzucht.
Hij had wel wat verhoogde waardes, maar die waren ver onder de curve.
Yoran en ik helemaal blij.
Maar mijn vraag bleef nog onbeantwoord, onder welke voorwaarden mag Luca naar huis, waaraan moet hij voldoen?

Om de 3 uur mocht ik Luca voeden. Daarna moest hij weer snel in het warmtebedje.
Maar gelukkig nu zonder al die draadjes. Want de zorg lag nog alleen bij de temperatuur van Luca. Kon hij zijn eigen temperatuur regelen?
Het warmtebedje stond nu op 37.5 graden. Van 38.5 naar 37.5 graden gezakt.
Als Luca om 12 uur boven de 36.5 graden zat, zouden ze hem in een normaal bedje leggen met 2 kruiken.

Om 12 uur zat Luca op 36.7 dus hij mocht eindelijk naar het normale bedje. Wat een mijlpaal weer voor onze kanjer. Weer een stapje dichter bij huis!

De voorwaarden om naar huis te gaan werden besproken.
Hij moest 2x keer een normale temperatuur meten. Nu lag hij in een normaal bedje dus dat was best spannend! Bij elke voeding werd hij ervoor verschoond en werd zijn temperatuur gemeten. Dus rond 18 uur weten we eindelijk of Luca mee naar huis mag!

Owja ook een voorwaarde was dat er toch even kraamzorg zou komen om te helpen op te starten.
Dit was nog even een dingetje.
Ik heb de kraamzorg gebeld en alles uitgelegd. Maar omdat Luca in de avonduren naar huis zou kunnen, en dit niet reguliere werktijden zijn, werd er erg moeilijk gedaan.
Ik moest een verklaring van de arts hebben.
Toen ik dit aan de arts vertelde, was die erg verbaasd. Hier hadden ze nog nooit van gehoord.
Iedereen moet ten alle tijden kraamzorg krijgen ongeacht hoe laat je thuis komt met je kindje.
De arts die belde met de kraamzorg en kreeg te horen dat dit niet telefonisch kon maar echt schriftelijk moest. Dit moest ik dan weer meegeven aan de kraamzorg die zou komen.
Zou de kraamzorg nou verpesten dat Luca naar huis mag? Want de voorwaarde is dat er even een half uurtje kraamzorg komt, om te helpen met het opstarten thuis.

Ik had al helemaal geen zin meer in die kraamzorg. Waarom deden ze nou zo moeilijk?
Gelukkig kreeg ik een paar uur later een envelop van de verpleging met daarin de verklaring van de arts. Yes en nou snel de kraamzorg bellen dat de verklaring in orde was en dat ze kraamzorg moesten regelen voor vanavond.
Om iets na 18 uur zou ik laten weten of we definitief naar huis mochten.

Het is 15 uur. De eerste meting (van de twee) om te kijken of Luca boven de 36.5 zit.
Ik had hem die ochtend een extra warm boxpakje aangedaan, zodat hij toch wat warmer was.
Maar zijn temperatuur werd gemeten en die zat op 36.6. Yes dat is 1! Nu 18 uur de volgende meting.
3 uur wachten in het ziekenhuis is echt lang.
We zijn ondertussen maar wat gaan eten in het restaurant beneden. Want we vergaten gewoon voor ons zelf te zorgen!

De tijd ging langzaam. 17.45 uur kwam de verpleging langs. Ze was zelf ook zenuwachtig. Om 18 uur kwam ze terug. Het moment van de waarheid. Luca werd naar de verschoontafel gebracht. Hij werd getemperatuurd. De thermometer begon langzaam op te lopen. Hij moest boven de 36.5 graden zijn.
36.1, 2, 4, en yes hij tikte 36.5 aan! Ik weet niet eens meer wat zijn temperatuur was, want ik was in tranen. Hij mocht mee naar huis, onze kanjer en sterk mannetje. Ik mocht hem voeden en dan zouden de papieren in orde worden gemaakt voor zijn ontslag.

Terwijl ik Luca aan het voeden was, kwamen er twee andere baby'tjes binnen. Ik hoorde dat de moeders ook niet vannacht hij hun kindje konden blijven. Hetzelfde probleem wat ik een dag eerder meegemaakt. Dat gevoel, dat je niet bij je kindje kan zijn is onbeschrijflijk. Ik leefde met de moeders mee, want dit wens je niemand toe.

Ik kon de kraamhulp bellen dat we naar huis gingen.
Eindelijk rust en met ons gezinnetje lekker genieten van elkaar.
Ons wondertje heeft het zo goed gedaan. Nu lekker thuis aansterken.

Terwijl ik dit type is Luca nu 4 weken oud. Hij doet het echt zo goed. Maar als ik terugdenk aan de bevalling en de dagen in het ziekenhuis, kan ik dit niet zonder in huilen uit te barsten. Wat een dagen waren dat, maar nu tijd voor de verwerking.

Mijn verhaal hier vertellen is er een van!