Mijn eerste bevallingsverhaal (deel 2)

Na een heftige bevalling die echt van begin tot eind nog geen 7 uur duurde, konden we met zijn drietjes lekker bijkomen.

Ik was zo blij dat Yoran erbij mocht blijven. Hij sliep op de slaapstoel. En gelukkig sliep hij wel.

Ik kon niet echt slapen. Luca lag naast mij in de couveuse. Ik moest naar hem kijken, hij lag daar zo alleen. Gelukkig mocht ik hem wel aanraken. 

Ieder uur kwam de verpleging de temperatuur van Luca meten.

Om 3 uur in de nacht mocht hij uit de couveuse en mocht hij zijn eerste pakje aan!

Yoran heeft zijn zoon niet eens vast kunnen houden. Zou het eindelijk kunnen?

De volgende ochtend controle voor Luca. Verpleging maakte zich zorgen. Hij kwam niet op temperatuur, of zijn saturatie wel voldoende was en of zijn hartslag wel goed was. Ze zagen zijn buikje heel wild op en neer gaan.
Dus hij moest helaas naar de kinderafdeling.
Daar werd hij op een warmtebedje gelegd. En aan de monitor. Mijn humpiedumpie zo klein.

Ik kon nog niet echt lange stukken lopen dus Yoran bracht mij in de rolstoel en liepen met de couveuse waarin Luca lag mee. Ok ik kon nauwelijks zitten, liggen of lopen.
We gingen van de 10e naar de 9e verdieping.

Op de kinderafdeling werden we naar een zaal gebracht. Er lagen nog 2 andere baby'tjes.
Wij mochten naar het 2e plekje. Totaal konden er 4 baby'tjes op deze zaal liggen.
We werden voorgesteld aan de verpleging, maar eerlijk gezegd de 2 dagen dat Luca daar lag heb ik geen een naam kunnen onthouden. Mijn gedachten waren echt bij Luca.

Hij werd op een warmtebedje gelegd en mocht dus de couveuse uit. Want die was van de kraamafdeling.
Het warmtebed kon ook als couveuse worden ingesteld. Maar voor nu wilden ze het bedje proberen. Hij werd op 38.5 graden gezet.
Daarnaast werden er allemaal plakkertjes op hem geplakt. Zijn hartje werd bewaakt en je zag op de monitor wat zijn hartslag was.
Ook zijn saturatie werd gemeten. Deze was ook op de monitor te zien.
Ik merkte al snel dat ik "verslaafd" raakte naar het kijken op de monitor. Waren de waardes wel goed?
Ook bij elke verschoonbeurt werd de temperatuur van Luca gemeten. Maar ondanks dat hij op een 38.5 warmtebed lag, kwam zijn temperatuur niet hoger dan de 36.5 graden.
Om de 3 uur moest hij worden gevoed. Ik kreeg de kolfmachine te leen, zodat mijn melkproductie ook op gang kon worden gezet.
De verpleging was echt super aardig.
Wij moesten ons om 17 uur melden op de 10e verdieping in de kamer waar onze spullen nog stonden. Daar werd het avondeten geserveerd.
Onduidelijk was wat er met mij moest gebeuren. Mocht ik hier in deze kamer blijven of niet.
Controles voor mij, dus bloeddruk meten en temperatuur, is deze dag alleen in de ochtend gedaan. Dit moet wel 5 keer per dag gebeuren en is niet gebeurd.
Daarnaast vond ik het ook raar dat er geen controle was op mijn wond en hechtingen. Ik dacht dat dat de gang van zaken zou zijn.
Ik kon niet zitten of staan alles deed pijn. Lopen kon ik nauwelijks. Maar ik moest sterk zijn want Luca wacht op mij. Hij moet aansterken en lekker mee naar huis.

Helaas kregen we te horen dat Luca zijn temperatuur niet omhoog ging. Daarnaast werd hij ook geprikt op geelzucht. In zijn gezichtje zag hij geel.
Ze moesten 3 buisjes bloed hebben. Er werd in zijn hiel een prikje gemaakt. Zo zielig. Maar mijn kanjer gaf geen kick.

De ouders van Yoran kwamen langs. Die zagen hun kleinzoon voor het eerst. Wat waren ze trots!

Na een uur kregen we de uitslag Luca had geen geelzucht. De waardes lagen onder de curve, maar hij werd wel in de gaten gehouden.
Luca moest dus nog een nachtje blijven. Ik ging er dus vanuit dat ik bij hem moest blijven.
Er mocht 1 ouder bij blijven. Maar het probleem was dat er een slaapstoel stond die tot bed kon worden omgebouwd. Deze stoel was echt te laag voor mij om zelfstandig te liggen en op te staan. Ik kon dus niet zonder hulp hier op liggen.

Om 19.45 uur hoorde ik op de 10e verdieping de kraamafdeling dat ik werd ontslagen. Mijn bloeddruk werd gemeten, veel te hoog werd gezegd. Ik kreeg een pilletje en mocht weg.

Ik wist niet hoe ik de nacht moest doorbrengen. Ik wilde bij Luca zijn. Maar hoe?

We kregen te horen dat er een afdeling mothercare was. Hier konden moeders overnachten waarvan hun kind in het ziekenhuis lag.
Overdag was er kraamhulp aanwezig. Maar in de nacht moest je voor jezelf zorgen.
Wij zijn op de afdeling gaan kijken.
Gewoon 2 ziekenhuisbedden in een kamertje.
Op de gang was een wc. Helaas had ik hulp nodig om op te staan en zelfstandig hier overnachten was geen optie. Ik kon niet zelfstandig naar de wc.

Ik moest mijn kind hier in de nacht achterlaten. Het ergste wat een moeder zich kan voorstellen. Je weet dat hij in goede handen is, maar je wilt bij hem zijn. De hechting is ook belangrijk en je laat hem achter. Ik brak.

Yoran heeft nog geprobeerd dingen te regelen en gezegd dat dit toch niet kon. Ze begrepen de situatie maar helaas regels zijn regels en dit was zo.
Omdat ik borstvoeding gaf, was ook geen reden want ze zouden hem wel kunstvoeding geven. Dit was sowieso wel goed voor hem om op krachten te komen.
Dit vond ik stom want mij is altijd verteld borstvoeding is het beste. Daar zit alles in wat een kindje nodig heeft. Maar prima ik ging er niet tegenin. Te moe, te emotioneel, ik moest mijn kind achterlaten, mensonterend gewoon.

Wij gingen om 23 uur huiswaarts om de volgende ochtend 9 uur weer bij Luca te zijn.
Wat een nacht, naar huis maar zonder je kind. Ik heb dan ook onrustig geslapen maar wel wat slaap gepakt.

De volgende ochtend was het haasten om om 9 uur in het ziekenhuis te zijn.
Yoran bracht mij met de rolstoel naar onze mooie man, die daar vredig onder de draadjes in zijn bedje lag. Het bedje was nog 38.5 graden. Luca sliep. Er was op zijn bedje een slinger met zijn naam gehangen. Zo een klein gebaar maar zo mooi en leuk en lief.

Ik mocht Luca voeden, maar door al die draadjes was het zo eng om hem beet te pakken.
Maar hij lag tegen mij aan, ik kon hem ruiken, voelen. Heerlijk.

Over een uur zouden de artsen de ronde doen. Wij wachtten met smart af, mocht Luca naar huis vandaag? Wat zijn de voorwaarden?
Hoe gaat het met hem? 

Wordt vervolgd