Mijn eerste bevalling, en hoe dit ging

Toen ik erachter kwam dat ik na onze missed abbortion weer zwanger was kon ik het bijna niet geloven. Ik was zo onwijs blij, en mijn vriend kreeg de grijns ook niet meer van zijn gezicht af toen ik hem de test liet zien. 

Ik wilde al moeder worden vanaf dat ik klein was, en ik kon dan ook niet wachten tot ik zelf ooit met zo'n mooie ronde bolle buik rond zou lopen. 

En toen was het zo ver, ik was zwanger. Ik had er een goed gevoel over en bij de eerste echo werd dit gevoel bevestigd. Er was een levend vruchtje te zien met een kloppend hartje van zo ongeveer 6 weken. Iedere daaropvolgende echo vond ik magisch, dat flikkerende lichtje, het geluid van het kloppende hartje en dat er binnen in mijn buik een mensje ronddreef die op en neer hupste. Zelfs al zag ik dat de echoscoop op mijn buik stond het was soms niet te geloven wat er allemaal in mijn buik gebeurde. 

Met 16 weken deden we een extra echo voor de geslachtsbepaling, we wilden graag ons kindje zoveel mogelijk zien. En waar ik al vanaf het begin dacht dat het een meisje zou zijn was vriendlief er van overtuigd dat het een jongetje was. 

Verassend genoeg voor hem bleek het inderdaad een meisje te zijn, een dochter is wat ik met mij mee droeg. 

Tijdens de zwangerschap keek ik erg uit naar het moederschap en het kleine meisje wat er in mij groeide. Waar ik minder tot eigenlijk absoluut niet naar uitkeek was de bevalling. Oh my wat zag ik daar tegenop. Ik had zelfs momenten waarop ik het echt benauwd kreeg bij de gedachte aan bevallen alleen al. Meermaals riep ik tegen mijn vriend dat hij maar moest leren communiceren met die kleine door mijn buikwand heen, dat ik een echoapparaat zou kopen. Maar dat no way hoesay dit kind eruit ging komen. Ik las erover, ik keek naar bevallen met Bobbie op TLC en gek genoeg kalmeerde me dat soms wel. Toen op het werk het een keer ter sprake kwam kreeg ik van een collega de gouden tip: 'Ja het doet pijn en niet zo'n beetje ook, maar je lijf kan dit. Het gaat voorbij en als de verloskundige zegt stoppen STOP,  en onthoud dat je op dat moment je hachje kan redden'. Haha heerlijk vond ik dit advies. ik heb dit ook voornamelijk bij me gedragen de rest van de zwangerschap. Voornamelijk de boodschap om het los te laten, je hebt er niet de controle over. De kleine komt wanneer ze wil en er klaar voor is dat is al iets waar je niets over te zeggen hebt.

En oh wat klopte dat!

Tijdens een van mijn laatste controles bij de verloskundige (werd uiteindelijk dus mijn laatste controle) bleek mijn bloeddruk wat verhoogd. Na wel 4 hele druppels urine ingeleverd te hebben om te sticken bleek dat ik ook wat eiwitten in mijn urine had. Top, op naar het ziekenhuis voor extra controles alles was goed en de urine zouden ze me over bellen. Dit was op donderdag, op vrijdag moest ik terugkomen om een bokaal op te halen om 24-uurs urine op te vangen want de eerste uitslag was niet goed, wederom teveel eiwitten. 

Zaterdagochtend samen met mijn moeder weer op naar Harderwijk om de urine in te leveren. 'Wilt u wachten op de uitslag, nou Uhm mag ik ook naar huis dat jullie bellen? Jawel maar kans is groot dat u terug moet komen. Prima ik wacht thuis'

Zo gezegd zo gedaan, rond de klok van 13:00 werd ik opgebeld. Teveel eiwitten, te hoge bloeddruk 1+1= milde vorm van preclampsie (zwangerschapsvergiftiging) dit verraste mij totaal niet gezien de bizarre staat van vochtvasthouden waarin ik mij begaf. Tenen leken op knakworstjes en enkels? vanuit mijn kuit had ik gewoon voeten of iets wat ervoor moest doorgaan. 'Dus mevrouw de enige remedie hiervoor is om de placenta geboren te laten worden, klein detail is dus dat de baby ook moet komen.' 

Vriendlief gebeld dat hij naar huis moest komen, moeders gebeld dat we niet zouden komen barbecuen voor hun 30 jarig huwelijk en snel de laatste dingen gepakt (auto stofgezogen en gepoetst voor de baby). En op naar Harderwijk, onderweg de verloskundige gebeld dat ik zou worden ingeleid en dit dus helaas zonder hen zou gaan doen. 

In het ziekenhuis had ik nog geen mm ontsluiting, mijn baarmoeder was nog niet verstreken helemaal niets, geen enkel teken dat die kleine meid eruit wilde. Na het plaatsen van een ballonnetje (mannen katheter, en bah dat deed echt wel even zeer) moest ik die nacht in mijn eentje blijven. Dat was echt niet leuk en vooral super stom. De volgende ochtend werd ik rond 06:00 uur wakker met giga rugpijn (fijne ziekenhuisbedden). Ik besloot wat over de afdeling te lopen (lees: waggelen) in de hoop dat het wel wat losser zou worden. De nachtdienst spotte me en wilde wel gelijk even de voortgang van het ballonnetje checken. Yes 2 cm ontsluiting en dus inleidbaar!! Vriendlief zijn bed uit gebeld en toen had ik mijn eigen kamer, kreeg ontbijt en voelde vrij snel al wat gerommel. Ik was positief ik verwachtte eind van de dag toch wel mijn dochter vast te houden. Al snel begonnen de weeën en nog sneller werden dit rugweeën. Kort daarna arriveerde mijn wederhelft. Oh my wat waren die weeën rot, vooral toen ze niet meer stopte en ik in een weeënstorm terecht kwam. Op handen en voeten zat ik op de grond mijn stinkende best te doen om nog ergens een moment te vinden om adem te halen. Toen gaf ik aan oké nu wil ik pijnstilling. De verloskundige kwam erbij en gaf aan gelijk een ruggenprik voor me te gaan aanvragen. 

Toen die zat, ooo heerlijk was het, ik kon weer ademhalen. Gelijk weer controle en ik zat op 4,5 cm. Nou dacht ik dit gaat best vlot. Echter bleek bij iedere daaropvolgende controle dat ik nog steeds op 4,5 cm zat. Toen de wisseling van dienst was en de late dienst kwam om te controleren gaf de verloskundige aan nog iets grondiger te willen kijken. Ik met ruggenprik en die het al wel beetje beu was gaf aan doe je ding ik voel er niets van. Top nog steeds 4,5 cm echter kwam er nog wat informatie achteraan namelijk: de kleine ligt nog behoorlijk hoog en ze is een sterrenkijkertje. Dit in combinatie met dat het mijn eerste bevalling ging zijn en ze niet het kleinste kindje verwachtte maakte dat ze ging overleggen met de gynaecoloog maar nog wel eenmaal de medicatie omhoog en over twee uur weer terug. 

Ik zei al gelijk tegen mijn vriend nou let op dit wordt een keizersnede, geloof er niets van dat ze eruit wil komen namelijk.

Twee uur later kwam de gynaecoloog zelf kijken, geen mm erbij en inderdaad we zouden gaan voor de nooduitgang. Door naar de ok en niet veel later was ze daar! Onze lieve kleine Nina, brullend en met een flinke bos haar en nog een flinke laag huidsmeer. De artsen zeiden dat ze er zelf nog wel even was blijven zitten als de zwangerschapsvergiftiging niet een stokje ervoor had gestoken. 

Ik heb mijn bevalling als heel fijn, en heel erg positief ervaren. Geen moment was er paniek of angst of iets in mij wat dacht dit niet aan te kunnen. Ik denk oprecht dat er blanco ingaan en ontspannen het over me heen laten komen echt geholpen heeft. En uiteraard het hele fijne team aan zorgmedewerkers en liefste vriendje/babydaddy die niet van mijn zijde week.