Mijn eerste bevalling, een geplande keizersnede

De tweede blog die ik op mamaplaats schreef ging over mijn bevalling van Bodhi. Dit was natuurlijk mijn tweede bevalling en ik heb dus nog niet eerder geschreven over de bevalling van Jalou nu bijna 3 jaar geleden. Dit was een hele andere bevalling dan die van Bodhi. Twee kindjes en twee van zulke verschillende ervaringen.

De zwangerschap op zich van Jalou was, net als die van Bodhi, eigenlijk best makkelijk. Ik had niet te veel kwaaltjes, kon nog prima werken tot mijn verlof en ik hield het ook goed vol tot het einde.

Maar bij deze eerste zwangerschap lag mijn placenta te laag. Dit was al gezien bij de 20-wekenecho en later met 32 weken werd bevestigd dat deze nog steeds te laag lag. Ik werd toen overgedragen aan het ziekenhuis. Daar heb ik nog een aantal echo’s gehad en uiteindelijk werd de knoop doorgehakt dat het niet verstandig was om vaginaal te gaan bevallen. Ik zou dus een keizersnede krijgen.

Ik heb hier toen echt wel even verdriet om gehad. Ik wilde graag ‘gewoon’ bevallen, dat hele proces doormaken en nu zou ik een operatie moeten ondergaan om mijn kindje ter wereld te krijgen. Ook vond ik het heel moeilijk dat het geen verrassing meer zou zijn wanneer ze zou komen, omdat het een geplande keizersnede werd.

Een geplande keizersnede wordt zo rond de 39-weken zwangerschap gedaan. Ik weet nog dat we 3 weken van te voren konden bellen voor de precieze datum. Wij waren op een bruiloft toen we dit telefoontje mochten plegen en ik weet nog dat het zo spannend en bijzonder was om te gaan bellen en te horen wanneer onze baby zou komen.

Het werd 23 oktober. Wij zouden als derde aan de beurt zijn rond 12:00 uur en ik moest me om 9:30 melden op de afdeling. Ik weet nog zo goed dat het zo gek voelde om naar het ziekenhuis te gaan, zonder dat er ook nog maar iets rommelde en dan te weten dat je een paar uur later je baby in je armen zult hebben.

Op de afdeling werden wat checks gedaan en ging ik nog even aan de CTG. En toen was het wachten tot we naar de ok mochten.

Ik vond het allemaal maar ontzettend spannend. Dat we ons kindje gingen krijgen, maar ook dat ik voor het eerst in mijn leven een operatie zou ondergaan en alles wat daarbij komt kijken. Een infuus, een ruggeprik, in het ziekenhuis opgenomen zijn en het herstel met de wond daarna.

Het was ongeveer half 12 en daar gingen we dan richting de ok. Er werd eerst een infuus geplaatst, maar het duurde even voor het lukte. Daarna echt naar de ok en toen werd er een ruggeprik gezet. Gelukkig ging dit wel meteen goed en heb ik hier niet heel veel van gevoeld. Het moment dat ik er eenmaal klaar lag en ze bijna gingen beginnen werd het mij wel even te veel en had ik even een moment waarop ik een paar traantjes moest wegslikken. Gelukkig zag de verpleegster die met ons mee was naar de ok dat en stelde ze me gerust.

Mark mocht uiteraard ook overal bij zijn.

Tijdens de operatie voelde ik vooral geduw en getrek aan mijn buik. Het was echt heel gek om dan verder geen pijn te voelen terwijl je weet wat ze eigenlijk aan het doen zijn.

Het ging allemaal best snel en voor ik het wist kon ik door het scherm kijken en zag ik ze onze dochter uit mijn buik halen. Ze werd even heel snel gecheckt en toen mocht ze bij mij op de borst liggen terwijl de gynaecoloog verder ging met de operatie en mijn buik ging hechten.

Ik kon alleen maar naar haar kijken. Op een wat ongemakkelijke manier hoe ik daar plat op mijn rug lag. Ik weet nog dat Jalou geen kick gaf en ook bijna de hele tijd haar oogjes open had. Nu mochten we ook de naam bekend maken, wat ook een bijzonder moment was dat.

Pas op het moment dat ze klaar waren met mij en ik terug mocht naar de uitslaapkamer werd Jalou even bij mij weggehaald en mocht Mark met haar mee. Ze werd helemaal gecheckt en hij mocht de navelstreng nog verder afknippen. In een couveuse werd zij daarna ook naar de uitslaapkamer gebracht en daar mocht ze meteen weer bij mij liggen.

Eenmaal terug op de afdeling op onze kamer hebben we meteen familie gebeld. Ik lag er nog prima bij, want de ruggenprik was nog niet uitgewerkt.

We zijn twee nachten in het ziekenhuis gebleven en op zich viel het hele herstel mij wel mee. Natuurlijk heb je een operatie gehad en ook met een keizersnede verlies je bloed, net als na een gewone bevalling. Maar ik had niet al te veel last van de wond en ook dingen als voor het eerst uit bed gaan in het ziekenhuis en douchen en thuis in en uit bed komen vielen me mee, vooral met ervaringen die ik gehoord of gelezen had.

Al met al dus een positief bevallingsverhaal. Want ja, ook een geplande keizersnede is een bevalling. Ik heb alleen achteraf wel gemerkt dat ik dankzij de keizersnede wel wat moest verwerken. Ik was ineens moeder, had ineens een baby. En ja dat heb je bij een natuurlijke bevalling ook, maar ik heb er voor mijn gevoel zelf niks voor hoeven doen en dat moest even landen bij mij. Onzin natuurlijk, want ik heb haar wel 9 maanden lang gedragen, een operatie ondergaan en moeten herstellen. Maar toch moest ik hier even doorheen bleek achteraf.

Wat ik wil meegeven is dat iedere bevalling een bevalling is. De ene is mooi, de ander wat minder mooi. De ene duurt lang, de ander heel kort. Vaginaal of met een keizersnede. Met complicaties of zonder. Je hebt je kindje gedragen en jij bent uiteindelijk met je partner samen degene die het op de wereld heeft gezet. Wees daar trots op, want het is in zijn geheel een hele prestatie!