Mijn eerste bevalling (deel 1)

Ik had mijn bevalling helemaal van het begin tot einde gepland. Ik wist dat een bevalling nooit zal lopen als hoe je wilt. Maar dat het zo erg zou afwijken, had ik niet verwacht.

Tijdens mijn zwangerschap wisten we al vroeg dat ik ingeleid zou worden. Wanneer dat zou gebeuren wisten we alleen nog niet. Vanaf week 30 kwamen wij erachter dat de baby niet goed groeide in mijn buik en dat ze haar elk moment zouden kunnen halen.

Toen ik de 36 weken had bereikt mochten we een datum prikken in de 37e week. Wij hadden gekozen voor 7 mei. Ik was er helemaal klaar voor en had zo bedacht dat ik dan 6 mei alles zou inpakken en dat we dan 7 mei rustig in de ochtend naar het ziekenhuis zouden gaan om de kleine te halen. Donderdagochtend (2 mei) moesten we weer vroeg naar het ziekenhuis voor controles. Mijn bloeddruk was opeens gestegen en ze moesten mij met spoed inleiden.

Ik moest met spoed ingeleid worden

Omdat ik ervan uitging dat ik op onze geplande datum zou bevallen, had ik geen vluchtkoffer bij me! Ik moest gelijk naar de verloskamers en daar moest ik aan een infuus. En daar begon de drama al. Het lukte ze niet om mij te prikken. Ik heb lastige aderen zeiden ze. Na een paar pogingen en 2 blauwe armen stelde ze het even uit. De dokter kwam daarna binnen en wilde het 1 en ander met ons bespreken. Ons kindje moest namelijk in een couveuse zodra ze geboren was omdat ze een veel te laag geboortegewicht zou hebben. Helaas hadden ze alleen plek op de intensive care. Daar komen baby's van onder de 1200 gram en daar mogen de ouders niet zomaar bij. Omdat ons meisje was geschat op 2 kilo zou ze dus niet op de intensive care hoeven en zou het lastig zijn dat wij dan niet bij haar konden zijn terwijl zij dat wel gewoon aan zou kunnen. Ze gingen daarom rond bellen om te kijken of er een ander ziekenhuis was waar nog plek was voor een bevalling en plek op de neonatologie afdeling. Ik wilde zo graag naar het OLVG west. Omdat mijn cardioloog daar zit en omdat het lekker dicht bij huis is.

Gelukkig kon ik overgeplaatst worden naar het OLVG. Ze wilde mij met een ambulance vervoeren maar dat vond ik wat overdreven. Uiteindelijk konden we ze overtuigen om gewoon met eigen vervoer te gaan. Zo kon ik snel even langs huis om wat spullen te pakken.

2 mei

Eenmaal aangekomen in OLVG west begonnen ze gelijk met de inleiding. Ook hier moest ik aan een infuus en ja hoor weer konden ze mij niet prikken. Nadat 2 personen het op mijn armen en handen hadden geprobeerd waren mn handen en armen zo blauw dat ze de expert erbij moesten halen. Ze moest helaas op mijn blauwe hand weer gaan prikken en gelukkig kreeg ze hem er in 1 keer in. Omdat mijn meisje zo klein was wilde ze niet te veel medicijnen gebruiken en kreeg ik telkens van alles maar een kleine dosis. Ze wilde ook een ballonnetje plaatsen om zo de weeën sneller op te wekken. De verloskundige wilde het ballonnetje inbrengen maar dat ging niet zo makkelijk. Ze riep haar collega erbij en het was een man! Nu ben ik niet zo dat ik alleen door vrouwen behandeld wil worden. Mijn huisarts en cardioloog zijn beide mannen. Maar op dit vlak was ik super blij dat ik steeds behandeld ben door vrouwen. En om het nog erger te maken moest hij het doen met een eendenbek. Ulg wat een vreselijk ding is dat zeg. Hij legde uit hoe het werkte en toen hij de eendenbek open kneep om te laten zien hoe ver hij het zou open knijpen als het eenmaal was ingebracht werd ik al misselijk! Maar we moesten door want die ballon moest erin. Gelukkig deed hij het heel goed en ook heel snel. Als ik terugkijk was hij ook 1 van de beste doktoren die ik al die dagen heb gezien.

Het ballonnetje zat erin! De weeën begonnen binnen een uur en het voerde heel snel op. Omdat ik vast zat aan een infuus die was aangesloten aan het stopcontact, kon ik niet veel kanten op. Ik kon niet zomaar de gang op of even naar het restaurant beneden. Maar ik kon ook niet makkelijk onder de douche staan. Ik leef dus gewoon braaf op bed liggen en liet het allemaal over mij heen komen. Ik had een mooi beval plan geschreven met wat ik allemaal wel en niet wilde. Die kon ik mooi uit het raam gooien. Maar dat had ik gelukkig niet zoveel moeite mee.

De weeën werden steeds heftiger en ik had in de avond een weeën storm. Ik kreeg zelfs persdrang! Ik was zo blij dat het zo snel was gegaan. Ik drukte op het rode knopje voor de verloskundige en die kwam mij gelijk toucheren om te kijken of ik op 10cm zat om te gaan persen. Ze ging toucheren en het was maar 1 cm. Ik kon het niet geloven. Maar 1 cm. Hoe kan dat nou, ik had het gevoel alsof ze er uit wilde komen.

Al die weeën voor niets dacht ik. De hele dag weeën opvangen voor 1 cm. De weeën bleven maar komen en ik was doodop. Het was inmiddels 2 uur s’ nachts en ik zat nog steeds op 1 cm. De verloskundige zag dat ik uitgeput was en besloot mij een spuitje te geven waardoor de weeën stopte en ik in slaap kon vallen.

3 mei

Ik werd de volgende ochtend om 8 uur wakker. Alle pijn was weg. Ik had best diep geslapen en had heel wat energie. En daar gingen we weer. We begonnen weer bij af. Omdat ik maar op 1 cm bleef hangen konden ze mijn water nog niet breken. Ik moest dus wachten tot ik op minimaal 3 cm zat. Dus mijn dag begon met het irritante ballonnetje waarvan het slangetje tussen mijn benen hing. Ik ben de 2e dag zo vaak getoucheerd en geloof me, met zo’n ballonkatheter is dat geen pretje. Jannuël, die er vanaf het begin bij is geweest, ging even naar huis om op te frissen, wat extra kleren en eten te halen. Bij mijn beval cursus gaven ze de tip om niets te eten zodra de bevalling begonnen is. Het remt namelijk het hormoon af die zorgt voor de ontsluiting. Na 2 dagen had ik zo’n honger dat ik maar gewoon ging eten. Gehaktballen met aardappelpuree en boontjes. De gehaktballen waren niet weg te krijgen maar de puree en boontjes waren heerlijk! Het was wel lastig om te eten en steeds de weeën op te vangen. Elke hap die ik nam wilde ik zo snel mogelijk doorslikken zodat ik geen weeën hoefde op te vangen met een volle mond. In de avond zat ik nog steeds op 1cm maar nu moet ik wel de nacht doorhalen anders zouden die weeën steeds weer opnieuw moeten worden opgewekt. maar gelukkig ging de tijd voor mijn gevoel heel snel. Dag 2 zat erop.

4 mei

Het was inmiddels zaterdagochtend. De verloskundige was er vroeg bij om het 1 en ander met ons te bespreken. Ze begonnen over een keizersnede omdat het allemaal zo traag ging. Ik wilde in eerste instantie een vaginale bevallen maar omdat mijn meisje zo klein was waren ze bang dat ze het misschien niet lang meer aan zou kunnen. Ik mocht het dus blijven proberen maar we moesten wel voorbereid zijn op een spoed keizersnede. Het ballonnetje zat nog steeds vast dus wilde ze graag een nieuwe plaatsen. Niet weer die eendenbek dacht ik. Bij het toucheren zat ik eindelijk op 2 cm! Gelukkig, er hoefde geen nieuw ballonnetje in. De verloskundige kon eindelijk mijn water breken. Dat was ook een heel gedoe want dat ging niet zo makkelijk. Je kon echt merken aan hoe moeizaam alles ging dat mijn lichaam gewoon nog niet klaar was om te bevallen.

Toen mijn water eenmaal gebroken was werden de weeënopwekkers via het infuus opgevoerd. Hopelijk zou de ontsluiting dan sneller gaan.

Onze families die al sinds donderdagochtend vol spanning aan het wachten waren, belde af en toe om te kijken hoe het gaat. Ik wilde bij de bevalling alleen Jannuël erbij. En ik zou onze ouders wel bellen als ik was bevallen. Omdat wij natuurlijk niet wisten hoe de conditie van ons meisje zou zijn, wilde ik niet teveel mensen erbij hebben.