Mijn eerste bevalling

Mijn vorige post eindigde ik met dat ik het advies kreeg om in te leiden bij 39 weken omdat onze zoon dysmatuur leek (groeiachterstand). Onze baby was aan het einde zo klein dat het ziekenhuis zorgen had over zijn gezondheid (Voor de kenners hij zat onder de P2). Ondanks het feit dat ik eigenlijk niet ingeleid wilde worden, heb ik me toch laten overhalen. Toen ik het scenario hoorde dat er een grotere kans zou zijn dat hij in de buik kon overlijden bij afwachten, was die keuze snel gemaakt. We planden een datum bij 38.6 weken, zodat ik bij 39 weken zou bevallen. Superspannend en tegelijkertijd gaf het ook rust na alle controles en onzekerheden. Op de betreffende datum mochten we ons om 6.30 uur melden in het ziekenhuis om een ballon te laten plaatsen als eerste stap. Dit viel me enorm tegen. De eendenbek die ze gebruikten was zo pijnlijk, het voelde alsof er messen down under werden gestoken. Ik schreeuwde het uit en raakte in paniek. Als dit al zo'n pijn deed, hoe zou ik dan de bevalling overleven dacht ik 🙈. Achteraf was dit het pijnlijkste van mijn hele bevalling. We mochten meteen weer naar huis om verder af te wachten en moesten de volgende dag weer vroeg in de ochtend terugkomen. Gelukkig had mijn beste vriendin mij op het laatst nog getipt om een wijde joggingsbroek aan te trekken. Want zo'n ballonkatheter is best groot en het loopt enorm ongemakkelijk haha. Dus mocht je dit lezen en binnenkort ingeleid worden met een ballon, tip;). Wij naar huis en ik ben meteen lekker in bed gedoken en hier ook de rest van de ochtend blijven liggen. In de middag had ik al krampen (achteraf weeën maar wist ik veel) ik dacht als reactie op de ballon. Aan het einde vd middag voelde ik wederom al een tijdje geen leven en maar weer het ziekenhuis gebeld. Ik gaf aan dat ik de baby niet voelde en graag een extra controle wilde ivm de ballon. Voor het eerst deden ze wat moeilijk, het was erg druk, maar na aandringen zeiden ze kom hier maar naartoe maar het kan wel lang duren. Wij voor de zekerheid alle spullen gepakt en naar het ziekenhuis gereden (15 minuten). In de auto werden de krampen ineens heel intens en kwamen ook snel achter elkaar. Mijn vriend zei toen al, schat zijn dit niet gewoon weeën want ze komen om de 4 min. Ik zei nog stoer, nou dat doet vast nog meer pijn 😅. Toen we in het ziekenhuis waren en ik weer moest lopen trok ik het niet meer, zoveel pijn en druk tegen die ballon die er nog in zat. Normaak valt deze er zelf uit bij ontsluiting. Ik huilen en weer paniek. Zo kwamen we binnen. Het personeel schrok en zei kom meteen maar even mee we gaan eerst kijken of de ballon wel goed zit. Toen bleek dat ik al 5 cm ontsluiting had en hebben ze hem verwijderd. We konden meteen blijven en ik werd alsnog aan de CTG gelegd. Gelukkig alles goed met de baby. Daar zaten we dan, inmiddels was het etenstijd en we hadden niks gegeten. We kregen daarom een broodje kaas van de catering. Beter iets dan niets haha. Ik mocht daarna het bevalbad in, wat heel fijn was. Ik kon de weeën prima opvangen zo en voelde me weer goed en ontspannen. Na 2 uurtjes wilde de verloskundige even kijken hoe het vorderde. Daar kwam de eerste teleurstelling, ik had nog steeds 5 cm. We zouden het nog even aankijken. Een uur later nog geen vordering en werden mijn vliezen gebroken. Hierna was het al meteen minder prettig. De weeën werden sterker en ik kon het minder goed opvangen. Ik begon ook moe te raken. Ondanks de weeën vonden ze dat het nog steeds niet snel genoeg ging en wilden ze persé weeopwekkers toedienen. Ik wilde dit niet, maar het voelde niet echt als een keuze. Het infuus prikken was een ramp. Blijkbaar kon de verpleegkundige het niet en prikte een keer of 7 verkeerd. Ik trok het niet meer. Ik zat daar in een dikke weeënstorm en ondertussen werd mijn arm verminkt. Mijn man kon het niet meer aanzien en gaf aan dat ze moest stoppen en iemand anders het moest doen. Gelukkig kwam de verloskundige net binnen en prikte het infuus meteen goed. Ze moest meteen weer weg want er waren meerdere dames aan het bevallen (coronababyboom). De oxytocine werd aangezet en ik mocht weer het bad in. De weeënstorm werd meteen nog intenser, ik kon het niet meer opvangen en raakte in paniek. Ik vroeg om een ruggenprik. Helaas was de verloskundige niet meer beschikbaar en kon ik geen prik krijgen. Zij wilde dit eerst beoordelen. De verpleegkundige belde haar een paar keer voor advies, en telkens zei ze dat ik moest wachten. Ik voelde me zo aan mij lot overgelaten. Ik zei dat het infuus NU uitmoest. Dit wilden ze eerst ook niet doen. Ik gaf aan dat ik hem er anders zelf uit zou trekken 😅 en toen hebben ze het toch maar gedaan. De weeën namen niet meer af en bleven zonder pauze achter elkaar komen. Uiteindelijk bijna een uur met intense constante pijn en in volledige paniek gewacht en was ik de wanhoop nabij. Toen de vk eindelijk binnenkwam, was ik zo van slag, ik zei je belt nu de anesthetist voor een prik 😅. Ze wilde dit liever niet. "Je deed het zo goed, je kunt dit zonder". Sowieso eerst even de ontsluiting checken, gaf ze aan. "Nee, schreeuwde ik, er gebeurd niks meer, alles duurt lang ik moet NU die prik". De verloskundige zag de paniek en gaf nog aan dat ze dit eigenlijk niet mocht doen, maar belde toch de ok. Nu moesten we eerst nog het halve ziekenhuis door want ik had geen mondkapje en dat moest wel (corona). Mijn god! Heb de hele boel bij elkaar gescholden 🙈. Ik lag daar voor mijn gevoel half dood te gaan en kreeg ook nog een mondkapje op, welke ik steeds aftrok, want kreeg geen lucht. Toen ik ein-de-lijk op de tafel zat voor de ruggenprik, begon ik over te geven en kon ik niet stilzitten. Als klap op de vuurpijl viel ook nog het plakkertje van het hoofdje van de baby. Vanuit policy moest dit eerst weer gefixt worden om de baby te kunnen monitoren. Batterijtje bleek leeg en moest gehaald worden. Weer wachten dus. Ondertussen ik bij elke wee overgeven en hing er halfdood bij. Het lukte amper om rechtop te zitten. De prik werd met veel moeite (gelukkig wel in 1 keer goed) gezet en ik kreeg een testshotje. Ineens hoorde ik de anesthesist tegen de verpleegkundige zeggen: "Sorry, we gaan het niet doen, volgens mij heeft deze mevrouw vo als ik haar gedrag zo zie, het voelt niet goed om de ruggenprik nu aan te zetten". Ik werd gek en riep VO, zeg me niet dat je daar volledige ontsluiting mee bedoelt, ik ga dit kind niet zonder verdoving eruit persen, ik ga nu al dood!!! 😅🤣. De anesthesist verbaasd dat ik het jargon begreep "ja, hoe weet u dat". De verpleegkundige keek snel, en bevestigde, je hebt gelijk, ik zie het hoofdje, we moeten NU terug naar de verloskamer. Ik werd letterlijk op het bed gegooit en ze begonnen met het bed door de gang te rennen. Op dat moment kreeg ik ook heftige persdrang (had ik al een tijdje, vandaar het overgeven). De verpleegkundige riep de hele tijd "niet persen, puf het weg". Nou dat ging allang niet meer. Mijn lichaam begon vanzelf te persen, ook al probeerde ik het tegen te houden. Zo gek!! We moesten wederom op de verloskundige wachten. Zij moest van pak verwisselen na een andere bevalling. Ik mopperen hoelang duurt zoiets?!😅. Terug op de kamer hield ik het echt niet meer vol. Ik riep net "ik pers het kind er NU uit! 🤣🤣" toen de verloskundige binnen kwam rennen en droog riep: "nou doe dat dan maar meid". De kamer stond ook helemaal vol met mensen door alle commotie. Ook de anesthetisten waren meegekomen en meerdere verpleegkundigen. Het persen ging heel snel en voorspoedig, binnen 8 minuten was onze zoon geboren. Ik voelde totaal geen pijn (waarsch. door het testshot van de ruggenprik). En toen was het moment daar, ons kleine mannetje was geboren. Zo bijzonder. Hij was idd heel klein maar huilde meteen heel krachtig! Wat een opluchting. Na een controle van de kinderarts kregen we de bevestiging dat hij helemaal gezond was. We moesten nog 2 nachtjes blijven omdat ze zijn bloedsuikerspiegel voor de zekerheid wilden monitoren ivm zijn grootte. Hij was 46 cm klein en woog 2500 gram. Na twee nachten mochten we lekker naar huis. Het genieten kon beginnen. Dachten we............