Mijn -eerder dan verwachte- bevalling

Nadat ik rond de 37 weken een hoge bloeddruk kreeg en ik al een verhoogd risico had voor zwangerschapsvergiftiging hebben ze, na een week medicatie, besloten om me in te leiden.

Maandagmorgen 8:30 moest ik me melden. Ze hadden me gewaarschuwd, want het kon ongeveer een week gaan duren voor ik bevallen was. Allereerst werd het stappenplan verteld. Eerst 2 x 24 uur een ballon, dan 2 x 12 uur een hormoonveter, dan infuus en vliezen breken. Hier gingen we dan ook vanuit.

Ik was helemaal voorbereid op een week lang op en neer naar het ziekenhuis. Vol goede moed gingen we op maandagochtend naar het ziekenhuis. Ze vertelde dat ze eerst zou toucheren, want het zou zomaar kunnen zijn dat ik al ontsluiting had. Ik had, op een paar krampjes na, nergens last van gehad. Ik wist dus zeker dat ik nog geen ontsluiting zou hebben.

Na het toucheren vertelde ze me dat ik al 2 centimeter ontsluiting had en een verweekte baarmoedermond. Ze zouden gelijk een hormoonveter inbrengen en ik moest blijven. Daar zat ik dan met mijn grote mond. Ik wist namelijk zeker dat ik het ziekenhuis zou verlaten die dag en 24 uur later terug moest keren. Nadat ze de hormoonveter hadden ingebracht, werd ik naar mijn kamer gebracht. Een prima kamer met twee bedden, waarvan één in gebruik door mij. Als ik ergens last van zou hebben, zou mijn vriend op de kamer mogen blijven slapen mits er niemand meer bij kwam. Helemaal prima en super natuurlijk.

Ik was erop voorbereid dat mijn hormoonveter 12 uur zou moeten blijven zitten, dus dat zou diezelfde avond rond 21:30 zijn. De volgende ochtend zouden ze, eventueel, de volgende hormoonveter inbrengen. Mijn vriend had lekkere dingen gehaald, de tv ging aan en we hebben gekletst, tv gekeken en vooral rustig aan gedaan. Ik had wat lichte krampjes, maar dat viel me allemaal reuze mee.

Na ongeveer vier uur, ben ik mijn hormoonveter verloren. Ik raakte in de stress, want ze hadden gezegd dat dat ding 12 uur bleef zitten. Paniek in de tent. Gelukkig bleef mijn vriend rustig en drukte op de knop om iemand te roepen. Ze vertelden dat dit vaker voorkwam en ze zouden zo snel mogelijk een nieuwe hormoonveter inbrengen.

Een uurtje later kwam de verloskundige naar me toe en ging me toucheren. Ik had 3 cm ontsluiting en een verweekte baarmoedermond. Dat ging goed. Ik had nergens last van en de ontsluiting ging als een speer! Ik hoefde geen hormoonveter meer en de verloskundige hoopte dat de kleine nog wel een beetje zou gaan zakken. Als dit het geval was, zouden ze de volgende ochtend mijn vliezen breken. Dit kwam ze om 22:00 ’s avonds nog een keer melden en wenste me een goede nacht.

Een half uurtje later had ik mijn tanden gepoetst en wilde ik naar bed. Even een goede nacht maken voor mij en mijn vriend. Mijn vriend zou naar huis gaan, zodat hij nog even flink wat uurtjes kon slapen. De volgende ochtend om 8:00 zouden mijn vliezen gebroken worden. Toen ik eenmaal op mijn bed ging zitten.. bed nat. Ik was toch net naar de wc geweest? Hoe kon dit ineens?

De verpleegsters waren overtuigd, vruchtwater. Vliezen waren gebroken en ik moest nu afwachten of mijn lijf het zelf op ging pakken. Vlak na het breken van mijn vliezen kwamen de eerste weeën. 3 minuten duurde een wee en er zat ongeveer 3 minuten tussen. Dit viel tegen! Ik belde mijn vriend, die ondertussen thuis spulletjes was gaan halen, dat hij zo snel mogelijk terug moest komen. Ik belandde kort daarna in een weeënstorm. Urenlang weeën achter elkaar gehad. Voor de ‘gezelligheid’ de combinatie rugweeën en buikweeën. Ik vond de buikweeën goed te doen, ik ving ze goed op dus dat ging prima. Die rugweeën daarentegen….

Uren later had ik amper 4 centimeter ontsluiting.. het vlotte dus echt niet meer. Mijn vriend smeekte mij om een ruggenprik, maar dat voelde voor mij op dat moment als falen.

Na een uur trok ik het niet meer en vroeg ik om een ruggenprik. Ze moesten echter nog wel even bloed prikken om te kijken of er genoeg bloedplaatjes in mijn bloed zaten. Die uitslag duurde ook nog eens een uur. Ik zat tegen hyperventileren aan en ik trok het bijna niet meer, tot ze me vertelde dat we groen licht hadden!

Ik ben bang voor naalden, maar wat was ik blij met mijn ruggenprik. Door deze prik, schoot mijn ontsluiting ook nog eens enorm op. Ik ben zelfs nog even in slaap gevallen en werd wakker door persweeën. Na een half uur een beetje mee persen en een half uur effectief persen, was onze prachtige dochter daar. Zo blij en trots.. en ook wel een beetje moe 😉