Mijn droombevalling werd een nachtmerrie

38 weken zwanger. Ik voelde me nog prima en had geen gevoel dat mijn kleine er binnen de kortste keren uit zou willen komen. Week 39, week 40.. nog steeds voelde ik me prima! Op mijn uitgerekende datum kreeg iemand die ik ken haar baby. Wat was ik jaloers, ik wilde haar zo graag ontmoeten. Bij week 40 mocht ik weer op controle komen bij mijn verloskundige. Ze had een stagiaire bij zich die de controles bij mij deed. Ook ging ze al kijken of ik eventuele ontsluiting heb. Ze schatte de ontsluiting op 1cm. Ze heeft me meteen gestript om, hopelijk, de bevalling op gang te helpen.

Na het weten dat ik op 1cm ontsluiting zit en gestript te zijn was ik enthousiast. 'Deze week gaat het dan echt gebeuren! Ik ga haar ontmoeten!' Mijn enthousiasme was weer heel snel weg. De volgende dag voelde ik me nog steeds prima en had geen gevoel dat de bevalling zo zou beginnen. Op week 41 mocht ik weer komen bij de verloskundige. De kleine deed het nog steeds heel goed gelukkig, maar ik voelde haar nog maar amper. De stagiaire had weer gekeken naar ontsluiting. Deze was nog steeds 1cm. Geen vooruitgang dus.. Ze heeft me nogmaals gestript. Dit keer deed het echt wel meer pijn. 'Nu moet het toch wel goed komen.' : dacht ik. 

Bij 41w4d moest ik me melden in het ziekenhuis voor een hartfilmpje en daarna bij de gynaecoloog. Het hartfilmpje zag er prima uit. Gelukkig! De gynaecoloog had nogmaals gekeken naar mijn ontsluiting. Deze was misschien met een halve centimeter groter geworden. Weinig vooruitgang dus. Zij heeft mij nogmaals gestript. Drie keer scheepsrecht.. toch? We hadden al een afspraak gemaakt om ingeleid te worden. Dit zou 2 dagen later zijn. Vol hoop ging ik weer naar huis. Die avond bad ik nog voor een goede nachtrust om hopelijk de volgende dag de bevalling te mogen starten.

Mijn gebedje werd niet gehoord. Om 1 uur 's nachts begon het dan eindelijk. Ik werd wakker van flinke buikpijn. De (voor) weeën zijn begonnen. Mijn vriend lag heerlijk naast me te slapen. Die ging ik niet wakker maken, want die heb ik nog hard genoeg nodig over een aantal uur. De (voor) weeën werden steeds erger. Ik ben zelf op een gegeven moment gaan tellen hoe lang de weeën duurden en hoe lang er tussen de weeën zat. Ik had pas een halve minuut weeën en bijna een minuut pauze. Om 4 uur had ik een appje naar mijn verloskundige gedaan met de info die ik toen had. Om 7 uur 's ochtends belden ze me op. Ze zeiden dat ze rond 9 uur bij mij zijn. Ik heb sinds dien niet meer geslapen. Om 9 uur was ik zo blij om ze te zien! Ze hebben alle controles gedaan en weer gekeken naar de ontsluiting. Daar zat nog  0.0 vooruitgang in.. Wat was ik teleurgesteld. Waarom wil mijn lichaam niet mee werken? Ik had echt het gevoel dat ik faalde. De verloskundige en stagiaire gingen weer weg en zouden in de avond eventueel terug komen. Pas rond 14 uur in de middag begonnen mijn weeën nog pijnlijker te worden. Dan was het eindelijk avond. De verloskundigen kwamen weer en hadden hun controles gedaan. Je raad het: nog steeds geen vooruitgang! Ik durfde de nacht zo niet in te gaan thuis, zonder verloskundige dichtbij me te hebben. De verloskundige overlegde met het ziekenhuis of ik eventueel mocht komen. Ik had al een hele nacht niet geslapen en zou (als ik deze nacht ook niet slaap) te moe zijn om nog te kunnen bevallen. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik slaapmedicatie via een spuit toegediend om wat te kunnen slapen voor de bevalling begint. Hierdoor zou ik erg suf en duizelig zijn en mocht ik zelf niet uit bed. Jelle ging wel mee naar het ziekenhuis, maar eenmaal ik in goede handen was ging hij naar huis om zelf te slapen. Zo'n stoel ligt niet bepaald lekker. Na dat de slaapmedicatie was ingeënt viel ik al snel als een blok in slaap. Dit  heeft helaas niet lang geduurd. na een paar uur was ik alweer wakker van de pijn. De pijn was nog vele malen erger dan de avond ervoor. Ik heb die nacht een lange tijd onder de douche gezeten. Het warme water was zo lekker! 

Die nacht hoorde ik de ene vrouw na de andere binnen komen en bevallen. Ik kon al niet slapen en hoorde overal om me heen geschreeuw. Ze kwamen en gingen weer weg en ik zat er maar.. te wachten tot ik mocht bevallen. Ik zag er lang tegen op, maar ik was zo klaar met de hele zwangerschap.. Ik was er klaar voor! De verloskundige heeft mijn ontsluiting gemeten en die was nu 3cm. Ze prikte mijn vruchtzak door om de bevalling sneller op gang te brengen. De weeën bleven aanhouden en tegen 10 uur 's ochtends kreeg ik er rugweeën bij. Ooh wat waren die pijnlijk.. Ik kon ze niet meer wegpuffen. Jelle was nog steeds thuis aan het werken. Hij zou tegen 10 uur eigenlijk weer bij mij zijn. Hij dacht dat het nog goed ging met me. Toen ik die rugweeën kreeg appte ik hem snel tussen de weeën door dat hij echt moest komen. Het werd tegen 11 uur zo heftig dat ik smeekte om een ruggenprik. Ik kon niet meer! Ik was kapot! Het leek een eeuwigheid te duren voor me voor ze de ruggenprik kwamen zetten. Ik bleef janken! Ik was zo moe. Het verlossende team van verpleegkundigen, verloskundigen en een gynaecoloog kwamen binnen met de ruggenprik. Wat was dat heerlijk zeg. Alle pijn verdween als sneeuw voor de zon. Ik kreeg een inwendig CTG instrument op het hoofdje van de baby, zodat ze mij konden draaien in bed. Ik lag namelijk al heel veel uren op mijn rug (op mijn zij liggen was te pijnlijk). En als laatste kreeg ik een katheter, omdat je door de gevoelloosheid niet mee voelt of je moet plassen. Hierna heb ik veel geslapen. Tijdens het appen naar vrienden en familie viel ik zelfs vaak in slaap en maakte mijn appje af als ik weer wakker werd. Helaas zijn mijn weeën door de ruggenprik weggevallen. Hiervoor kreeg ik weeën opwekkers om deze weer op gang te helpen. 

Een paar uur later kreeg de baby het slechter. Haar hartslag werd te hoog. Ze besloten om de weeën opwekkers weer te verlagen. Na een uur waren mijn weeën weer helemaal weg. Daardoor hadden ze besloten om de opwekkers weer omhoog te voeren. Ze hebben mijn bloed geprikt. Waarom? Geen idee. Uit het bloedonderzoek bleek dat mijn ontstekingswaarden verhoogd waren en kreeg hierdoor meer onderzoeken. Er werd meer bloed afgenomen, urine werd opgevangen en ik kreeg een corona test. Hierna werd ik natuurlijk beschermd verpleegd. Het was ondertussen 12 a 1 uur 's nachts. De verloskundige had gekeken naar mijn ontsluiting. Deze was 8 cm! Maar de baby begon het weer slecht te krijgen.. Één van de verloskundigen ging overleggen met de gynaecoloog wat ze moesten doen. Ik mocht ondertussen proberen te persen. Zo gevraagd, zo gedaan. Na twee keer persen kwam er ineens een heel team van verpleegkundigen, verloskundigen en de gynaecoloog binnen met een brancard. 'Je krijgt een keizersnede.' : werd er gezegd. Helemaal versuft van te weinig slaap en alle medicatie die in me werd gespoten heb ik niet gehoord waarom. Mijn nachtmerrie kwam uit! Ik krijg een keizersnede. Het besef kwam pas later toen we naar de OK haastten. Eenmaal in de OK kreeg ik nogmaals een ruggenprik. Deze verdoofde nog meer dan de vorige. Ik lag daar, op de operatietafel. Zo suf, zo bang! Ik trilde zo erg en kon niet ophouden. Ze begonnen bijna met snijden. Ik werd misselijk. Mijn mondkapje nog op mijn mond.. Ja, deze moest ik op houden omdat ik werd getest op corona. 'Ik moet overgeven.': zei ik. De verloskundige heeft heel snel gereageerd en rukte het mondkapje van mijn mond af en hield een bekkentje naast mijn gezicht. Ze begonnen ondertussen met snijden. 'Willen jullie de geboorte zien?': werd er gevraagd. Het doek, die voor mijn gezicht hing werd iets naar beneden gehaald en we zagen ons klein meisje geboren worden (de wond zelf zagen we niet) 

Daar was ze dan eindelijk. Elena! geboren op 5 februari 2021 om 02:50. Precies op week 42! Tranen rolden over mijn wangen! Elena en ik werden allebei verder verzorgd. Ik viel soms even weg, in slaap. Ik was zo moe. 3 nachten niet geslapen.. Maar ze was er! Dat was het belangrijkste. We werden kort daarna naar onze kamer gereden en daar heb ik Elena haar aller eerste flesje gegeven. Wat hebben we allemaal heerlijk geslapen! Elena sliep die eerste nacht 6 uur lang.

 

Later kreeg ik te horen waarom ik een keizersnede kreeg. Elena haar hartslag bleef hoog en ze kreeg te weinig zuurstof waardoor ze niet langer konden wachten en ze moest er zo snel mogelijk uit. Ze waren bang, als ze langer bleven wachten, dat Elena blijvende schade zou oplopen. Ze is gelukkig gezond en doet het al bijna 4 maanden hartstikke goed!

Liefs,

Justyna