Mijn derde bevalling

Nog een klein weekje en dan wordt Jesper alweer 3 jaar. Wat gaat het snel! Nog een jaar en dan gaat ook hij naar school. Zo rond de verjaardagstijd denk ik vaak weer even terug aan de bevalling, de babytijd en hoe het allemaal begon. Het verhaal over de bevalling van Jesper heb ik nog niet eerder gedeeld. Voor mij had deze bevalling toch best wel een intense afloop. Hoe dit precies was, zal ik je vertellen in mijn bevallingsverhaal.

Op woensdag 22 november 2017 was ik precies 40 weken. Met de verloskundige had ik afgesproken om deze dag te kijken of ik gestript kon worden. ’s Ochtends zou ze langskomen, maar het was nogal druk dus uiteindelijk werd het rond lunchtijd. Mijn moeder was langsgekomen en zat beneden met Finn en Milou een broodje te eten en ik ging met de verloskundige naar boven. Gelukkig had ik al een paar centimeter ontsluiting, dus ik kon goed gestript worden. Nu was het afwachten en hopen dat het zou doorzetten. We hadden afgesproken dat de verloskundige zaterdag nogmaals zou langskomen voor een tweede poging, mocht het strippen nu niks doen.

De dag verstreek, maar naast wat gerommel kwam er nog niks op gang. Ook de dag erna bleef het rustig, dus ik had al ingezet op de tweede strippoging op zaterdag. Op donderdagavond besloten we samen een filmpje te kijken en lekker bankhangen. Rond 22.00 uur stond ik op om even naar de wc te gaan. En toen gebeurde het, ik voelde iets knappen binnen en floep alles werd zeiknat. Mijn vliezen waren gebroken! Een beetje onhandig stond ik voor de bank met mijn zeiknatte kleding en een plas op de grond. Jeroen haalde wat handdoeken, schone kleding en de welbekende kraamverbanden. Nu kan het in ieder geval niet lang meer duren! We besloten maar om naar bed te gaan en nog wat te slapen, want het zal vast niet heel lang meer duren voordat de bevalling zou beginnen. Bij mijn eerste zwangerschap braken ook mijn vliezen en begonnen de weeën zo’n 5 uur later. Ik appte mijn ouders dat ze er rekening mee konden houden dat ze vannacht moeten oppassen, mocht de bevalling op gang komen.

Van slapen kwam niet zo veel. De kraamverbanden zaten snel vol en het gutste er dan aardig langs. Ik durfde niet echt te bewegen, anders bleef ik verschonen. Zo’n twee uur later rond middernacht voelde ik de eerste weeën op gang komen, eigenlijk gelijk al aardig regelmatig. Ik besloot na een uur te gaan douchen. Dit vond ik bij de vorige bevallingen ook zo fijn tijdens de weeën. Ik heb wel een uur onder douche gestaan en toen ben ik weer terug in bed gegaan, de weeën waren al heftiger en ik besloot al snel om weer terug naar de douche te gaan. Toen ik weer terug de slaapkamer in kwam, zei ik tegen Jeroen dat hij de verloskundige wel mocht bellen. Het was inmiddels 02.30 uur. De weeën waren heftig om de drie à vier minuten, maar nog goed op te vangen.

De verloskundige zei dat we gelijk door naar het ziekenhuis mochten. Het was mijn derde bevalling, dus een extra check voor de ontsluiting hoefde niet. We belden gelijk mijn ouders dat ze konden komen en zodra zij er waren, reden wij door naar het ziekenhuis. Die ritjes in de auto zijn nooit zo’n pretje met volop weeën. Bij elke hobbel of rotonde voelde ik de weeën nog erger, maar gelukkig waren we al in zo’n 8 minuten bij het ziekenhuis. Jeroen was inmiddels al ervaren met bevalling nummer drie, dus haalde gelijk de rolstoel en meldde ons aan in het ziekenhuis. De verloskundige was er al en begeleidde ons naar de verloskamer en de kraamhulp werd meteen gebeld.

Rond 03.30 kwamen we de verloskamer binnen. Ik bleek al zes centimeter te hebben, dus het schoot al op. De weeën werden steeds heftiger en pijnlijker, maar op een of andere manier kan ik in mijn eigen wereld de weeën aardig opvangen. Ik zat al snel op 8 centimeter. Om 04.30 uur wist ik niet meer waar ik het moest zoeken, dus wilde ik graag weer douchen. Ik moest eerst even plassen van de verloskundige, maar daarna kon ik niet meer staan van de pijn. Dus vroeg ik de verloskundige of ze even wilde kijken of ik al kon persen. De verloskundige zei dat het vast nog wel eventjes zou duren, ik had tenslotte ook nog geen persdrang. Maar na twee bevallingen zonder persweeën wist ik dat de kans zeer aanwezig was dat die er nu ook niet gingen komen en ik het waarschijnlijk gewoon weer met de heftige ontsluitingsweeën moest doen. Ze ging toch even checken en inderdaad ik had al volledige ontsluiting en mocht persen. Net als de vorige twee bevallingen ging het persen erg moeizaam en heftig, waarschijnlijk ook door de afwezigheid van de persweeën. Op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Ik had alle posities met persen geprobeerd, had helse pijn, maar er was geen vooruitgang.

De verloskundige stelde voor om de baarkruk te proberen. Bij de vorige bevallingen heb ik nooit een baarkruk geprobeerd, maar ik vond alles prima als hij er maar zo snel mogelijk uit was. Gek genoeg was de baarkruk niet aanwezig in het ziekenhuis, maar de verloskundige had er gelukkig een in haar auto. De kraamhulp haalde de baarkruk snel op en ik kon erop. Dit had ik dus veel eerder moeten doen! Door de zwaartekracht leek de kleine dikkerd veel sneller naar beneden te zakken en met een paar keer persen kwam Jesper er om 05.15 uur uit. Wat een opluchting! En wat een mooi mannetje. Helemaal verliefd!

De placenta liet iets langer op zich wachten, maar kwam er uiteindelijk ook uit. Wel bleef ik maar bloeden en bloeden. Het stopte niet, maar ik maakte me geen zorgen. Ik lag inmiddels weer op het bed met mijn pasgeboren baby op me. De verloskundige en de kraamhulp maakten zich echter wel zorgen. Ik had al een injectie gekregen en ze bleven maar schone matjes neerleggen. Uiteindelijke heeft de verloskundige op de noodbel gedrukt en waarschuwde me dat er zo mensen de kamer binnen zouden komen om te helpen.

Er kwamen al snel drie mensen de kamer binnen stormen en Jesper werd aan Jeroen gegeven. Ik kreeg een infuus in mijn hand en een kapje op mijn neus en mond. Er werd met man en macht op mijn buik gedrukt en het hele circus deed zijn best om het bloeden te stoppen. Het drukken op mijn buik was pijnlijk, maar niet zo pijnlijk als mijn hand die voelde alsof het aan het afsterven was. Ik gilde: ‘mijn hand, mijn hand’. En toen pas zagen ze dat het infuus helemaal verkeerd zat. Mijn hand was helemaal opgezwollen. Het infuus werd gelijk verwijderd en op een andere plek gezet en ook mijn andere hand kreeg een infuus. Het bloeden wilde niet stoppen, dus er werd besloten dat ik naar de OK moest. Er zaten waarschijnlijk nog resten van de placenta die verwijderd moesten worden. En zo lag ik drie kwartier na mijn bevalling op de OK.

Ik moest onder volledige narcose. De resten van de placenta werden verwijderd en ook werd ik gelijk gehecht, aangezien ik ook iets was ingescheurd tijdens de bevalling. Toen ik wakker werd, had ik een enorm droge keel. Ik kreeg een ijsje en er werd me verteld dat ik nog 1,5 uur moest wachten voordat ik weer terug mocht. Daar lag ik dan alleen. Mijn god, wat duurde dat lang zeg. Er hing een klok aan de muur vlakbij mijn bed en ik zat de minuten letterlijk weg te kijken. Ik wilde zo graag naar mijn baby, die ik maar een paar minuten heb mogen vasthouden. Ik had verder geen idee hoe het met hem ging en andersom had ook Jeroen geen idee hoe het met mij ging. Het waren dan ook de langste minuten uit mijn leven.

Toen het eindelijk zo ver was, werd ik teruggereden naar de verlosafdeling en kon ik eindelijk mijn mannen weer zien. Ik kreeg Jesper gelijk bij me en de tranen rolden over mijn wangen van opluchting en geluk. Wat was hij mooi. Jeroen had de familie al op de hoogte gebracht toen ik naar de OK moest, dus ik hoefde niet meer te vertellen dat onze zoon was geboren. Dat was wel gek, want normaal doe je dat samen. Onze ouders en de kinderen kwamen die ochtend nog langs in het ziekenhuis. Wat was het fijn om Finn en Milou weer even te knuffelen en hun broertje te laten zien.

Ik moest nog wel even in het ziekenhuis blijven. En omdat ik uiteindelijk zo’n 3 liter bloed had verloren, kreeg ik ook nog een paar zakken bloed via een infuus toegediend. De volgende dag waren mijn bloedwaardes iets beter en mocht ik gelukkig naar huis. Wel moest ik er goed op letten dat ik genoeg ijzer binnen zou krijgen en rustig aan doen, maar de kraamweek kon beginnen!

Ik heb nog een aantal dagen last gehad van duizeligheid, weinig energie en ook nog wel wat naweeën. Maar gelukkig ging het herstel verder goed. Wel heb ik nog een tijdje last gehad van mijn hand waar het verkeerd geprikte infuus inzat. Die heeft alle kleuren van de regenboog wel gehad.

Als ik terugkijk op de bevalling. Vind ik dat de bevalling zelf eigenlijk heel goed ging. Het persen ging erg moeizaam, maar dat was niet lastiger dan de vorige bevallingen. En ik ging er door de vorige bevallingen ook al vanuit dat ik nu weer geen persweeën zou hebben. Uiteindelijk was de baarkruk een verademing. Voor mij begon de ellende pas na mijn bevalling. Alle paniek rondom het bloedverlies, de toeters en bellen om me heen, het verkeerd prikken van het infuus, Jesper die snel uit mijn armen werd gehaald, het ritje naar de OK, de narcose en het wachten op de uitslaapkamer. Hier keek ik niet fijn op terug, maar gelukkig kon ik het gauw een plekje geven en ben ik dolblij dat ik een gezonde zoon op de wereld heb gezet.

Liefs,

Femke ♥