Mijn bewogen kraamperiode
Deel 1
Daar was je dan. Mijn jongen, papa’s trots.
Voor ik van je kon genieten moest eerst nog mijn placenta eruit. Maar helaas die wilde niet. Ik kreeg een injectie in mijn been en gelukkig na een halfuur kwam de placenta er dan toch zelf uit. Jij was ondertussen al met papa mee naar de woonkamer, maar dit had ik helemaal niet meer gemerkt.
Ik voelde me vies en de verloskundige en kraamzorg zeiden dat ik mocht gaan douchen. Ik had 2 kraamhulpen, waarvan er 1 zou blijven. (Achteraf heel blij dat de juiste is gebleven). Terwijl ik ging douchen kwam de oudere kraamhulp telkens kijken en instrueerde ze de andere hulp om het bedje op te maken. Oké, krijg ik iemand in opleiding? Dat waren mijn eerste gedachten. Kersverse ouders en iemand die nog lerende is. Maar dat bleek gelukkig anders te liggen.
Toen ik de douche uitkwam viel me pas op dat mijn zoontje niet meer in de slaapkamer was. Waar is mijn kind?! Riep ik uit paniek. Rustig maar, die zit met papa lekker in de woonkamer. En zonder mezelf aan te kleden liep ik daar gelijk heen. Mevrouw u moet echt nog rustig aan doen u bent net bevallen hoor ik de kraamhulp nog zeggen.
Genieten was het, je kleine handjes, je voetjes en je schattige neusje. De kleine geluidjes die je maakte en je vingertjes om de mijne. Ik wilde je niet alleen laten.
De eerste nacht was pittig, maar goed je bent net bevallen, totaal niet gewend aan gebroken nachten en onze kleine man kwam echt bijna ieder uur. Maar hè dit gaat ons lukken!
De volgende dag was de kleine man afgevallen, behoorlijk afgevallen maar goed de kraamhulp zei dat alle baby’s dat doen en ze de voedingen goed zou monitoren vandaag. Maar Elijah wilde niet aan de borst, kolven werd het maar flesjes leegdrinken ho maar en meneertje spuugde er ook veel uit.
Nacht 2 ging vrij soepeltjes, meneer kwam maar 3x na zijn 23uur fles en dat was best wel even fijn Zelf werd ik van elk geluidje wakker en keek ik 10c in de co-sleeper of hij wel ademde . Maar je hebt natuurlijk ook ineens veel verantwoordelijk heden met zo’n klein hummeltje.
Dag 3 Slecht nieuws, de verloskundige werd erbij gehaald want nu zat Elijah toch echt op 12,8% verlies vanaf het geboortegewicht. Hij moest naar het ziekenhuis. Tranen rolde over mijn wangen. Waarom doet dit je nu zo’n verdriet vraagt de verloskundige nog aan mij. Een vraag waarvan ik dacht dat het een grapje was. Mijn zoontje 3 dagen oud en nu al naar het ziekenhuis. Ik was zelf nog uitgeput van de bevalling en hier zat ik totaal niet op te wachten.
We mochten gelijk naar het maasstad ziekenhuis komen, de kraamzorg pakte zijn tas in en zei nog, bel me maar als jullie nieuws hebben want hij zal wel moeten blijven.
Helaas was dit dan ook waar. Hierover in de volgende blog meer.