Mijn bevallingsverhaal • ze moet er NU uit!

Donderdag 8 Augustus mijn uitgerekende datum, in de auto naar de verloskundige we hebben controle. Op wat harde buiken na voel ik helemaal niets en heb het gevoel dat ze het wel prima vind daar binnen. De verloskundige vraagt of ze me mag strippen en ik denk alleen maar JA! Graag! Ik ben het beu, ik ben de buik beu, ik ben de kwaaltjes beu, ik wil haar zien! Zo gezegd zo gedaan, aangezien ik nog geen ontsluiting heb zit ‘echt’ strippen er niet in maar ze drukt me op het hart dat ze dit weekend wel van zich zal laten horen.

Zaterdag’s gaat Mark om 15.00u naar zijn werk en zet mij af bij pap en mam zodat ik daar s’avonds een hapje kan eten. De harde buiken zijn sinds Donderdag gebleven maar verder is er nog niets veranderd. Na het eten vraag ik aan mam of ik even in bad mag gaan liggen, aangezien ik er alleen niet meer in of uit kom met mijn dikke buikje vraag ik of mam even mee loopt. Na een half uur heb ik het wel gezien ik kan de ontspanning niet vinden en ik heb kramp in m’n onderrug. Ik kleed me aan en pap brengt me naar huis, als we weg lopen grapt mama nog tot vannacht Deem! Ik verklaar haar voor gek en roep; Mevrouw zit nog wel lekker denk ik!

Eenmaal thuis kruip ik m’n bed in, de kramp in m’n rug blijft en ik val niet lekker in slaap. Om een uur of 23.00 word ik wakker en zie dat Mark nog niet naast me ligt, ik bel hem en vraag of het nog lang duurt voor hij thuis is. Ik zeg niets over de krampen maar vanbinnen weet ik dat het begonnen is. Met een half uurtje stapt hij binnen. Hij ziet aan me dat er iets is en vraagt of het zover is, ik denk het zeg ik ... ik probeer te gaan slapen en tot mijn verbazing val ik in een hele diepe slaap. Als ik wakker word en op de klok kijk is het 4 uur sochtends ik voel aan alles dat het zover is en dat de krampen die ik voel weeën zijn, ik probeer ze te timen en maak Mark wakker. Wil je de verloskundige bellen vraag ik? Hij belt en binnen 20 minuten staat ze er. Ik begin te lachen, ze is er klaar voor geloof ik zeg ik tegen haar. Ze lacht en vraagt hoe ik me voel en of ik even wil gaan liggen zodat ze even kan kijken. 1,5 tot 2 cm wat wil je vraagt ze? Blijf je nog thuis of gaan we al naar het ziekenhuis? Ik zeg dat ik nog thuis wil blijven en dat ik me prima voel dus het hier nog even wil aankijken. We spreken af dat ze om 11 uur terug komt als er in de tussentijd iets veranderd mogen we bellen.

Ik kruip onder de douche, was m’n haar nog even en blijf er dik twee uur in zitten, heerlijk die stralen op mijn rug. Na een tijdje komt Mark vragen of ik al oma rimpeltjes heb, ik begin te lachen en vraag hoelaat het ondertussen is, 7.30u. We besluiten te wachten met mijn ouders bellen, Ik ga terug in bed liggen en probeer mijn ogen dicht te doen. Als het 9.30 is vraag ik Mark naar pap en mam te bellen, na een half uurtje stappen ze binnen. Ik zit op de skippybal en rol op het gemakje door het huis! Goed te doen dit zeg ik nog, we eten samen nog een broodje en dan stapt de verloskundige binnen om iets over 11. Hoe is het? Vraagt ze. Ja wel prima eigelijk. Als het zo blijft gaat het wel goed komen denk ik bij mezelf. We lopen naar boven zodat ze kan kijken of er al verandering is. 3 cm ... ik kijk haar aan en vraag wat nu ? De keus is aan jou, blijf je nog thuis of wil je al naar het ziekenhuis? Ik kijk Mark aan, ik blijf nog thuis denk ik, onverwachts vind ik het erg fijn zo in mijn eigen omgeving. We spreken af dat ze tegen 15.00u terug komt. Pap en Mark zetten de voetbal op en ik kruip onder de douche, mam gaat mee naar boven zodat als er iets is ik meteen kan roepen. Na een uurtje ben ik het zat en kleed ik me aan, terug beneden ga ik terug op m’n skippybal en kan ik weer een beetje ontspannen. Ik facetime nog met mijn vriendinnetje die 3 weken eerder is bevallen en grap nog dat die skippy van haar wonderen verricht!

De weeën worden intenser en heb het gevoel dat ze vooral in mijn benen en rug zitten het is ondertussen 14.00u en ik vraag of Mark de verloskundige terug wilt bellen, ik wil weten hoe het ervoor staat en ik wil nog naar het ziekenhuis kunnen. De verloskundige komt, ze checkt nog even, ik geef mam een dikke kus en zeg tot straks! Mark en papa gaan mee en binnen no time zitten we in de auto. Ik had 5 cm ontsluiting dus precies optijd om richting het ziekenhuis te gaan!

Ik waggel het ziekenhuis in en geniet nog even van het zonnetje (lees; het was 40 graden buiten!) hoe relaxt alles thuis ging zo bizar snel ging alles nu ineens...

Ik werd aan de monitor gelegd, de verloskundige hadden dienstwissel en ik voelde dat de weeën in mijn benen alleen maar sterker werden. De nieuwe verloskundige wilde kijken hoe het ervoor stond, ik ging op het bed liggen (ik skippyde namelijk nu vrolijk door de kamer) ze keek me aan zei zo jij gaat rap, 9 cm ... ik dacht yes! We grapten naar elkaar, zo dat word vanavond nog sushi! Ze wilde mijn vliezen breken zodat het sneller zou gaan, nog voor ze het kon vragen braken deze uit zichzelf, ineens lag ik in een nat bed en werden de weeën snel een stuk pittiger. Ik wilde de douche in! Aangezien ik nog steeds aan de monitor zat was dat wat lastiger maar uit eindelijk zat ik in de douche met monitor en al. Na 5 minuten wist ik niet meer hoe ik moest gaan zitten ik begon te draaien en zei dat ik dacht dat ik moest poepen! Ik wilde druk zetten maar dat mocht niet, ik moest eerst terug in bed. Ik stapte de douche uit en al weeën opvangend liep ik richting het bed. Ik ging liggen en ze vroeg of ze even mocht kijken.

Ik hoor haar zeggen ..; ‘Oh dat is gek, je hebt maar 6 cm’ ik keek pap en Mark vragend aan hoor ik dat nou goed? wat zegt ze nou? Er kwamen verschillende verloskundige/verpleegsters nu binnen en niemand wist wat er aan de hand was. En eigenlijk vroeg iedereen zich hard op af of dit wel kon. Er werd van alles geroepen, alles ging langs me heen het enigste wat ik probeerde was om vooral rustig te blijven en die weeën weg te puffen die eigenlijk in rap tempo alleen maar intenser werden en ik voor mijn gevoel echt wilde persen. Pap kwam naast me zitten en keek me vragend aan. Deem gaan we voor de ruggenprik? Vroeg hij. Ik keek naar Mark en toen naar hem en zei ja doe maar, maar je MOET mee, ik wil niet alleen! (Ik ben als de dood voor naalden, tijdens mijn zwangerschap hadden we geregeld dat als er tijdens mijn bevalling naalden aan te pas zouden komen mijn vader altijd mee zou gaan/mogen)

Ondertussen was er een discussie of ik de prik wel of niet mocht, de twijfel tussen 6 of 9 cm was nog steeds aanwezig en of ik niet eerst nog een half uur aan de monitor moest om het hartje te checken. Van dit alles heb ik weinig meegekregen, na ongeveer een drie kwartier (hoorde ik achteraf) werd er een infuus geprikt en zijn we naar de OK gereden, pap mocht uit eindelijk mee naar de OK! Ik gaf Mark een kus en zei tot zo! Niet wetende dat ik hem bijna 2 uur niet zou zien ...

Ik zat op het randje van het bed, ik had de weeën weer onder controle, concentreerde me daarop zodat ik niet aan de naald dacht. Ik voelde wat kouds en vroeg of dat ze het wilde zeggen als ze gingen prikken, tuurlijk zei ze als jij me verteld wanneer je een wee hebt. Die heb ik nu zei ik, dan komt hij nu ... ik voelde niets van de prik het enigste wat ik hoorde leek op knarsetanden. Ik zag papa op kijken en vroeg wat er was, hij moet opnieuw was zijn antwoord. Volgende wee, opnieuw het knarsende geluid ik hoorde haar achter me mompelen en voelde dat ze hem er weer uit trok, ik keek pap aan .. ‘komt goed schat concentreer jij je op je weeën’. Weer een wee, weer dat knarsende geluid. Ik hoorde haar weer wat zeggen en voelde dat hij er weer uitgehaald werd. Ik zag aan pap dat het niet lukte en hoorde haar zeggen , ik probeer het nog een keer. Heb je een wee vroeg ze? Ik werd ongeduldig en dacht zoek het uit met je weeën prik jij nou maar! Ik hoorde weer dat knarsende geluid en nu voelde ik dat ze er iets in duwde en hoorde haar zeggen ja hij zit. Ik haalde opgelucht adem. Ik mocht gaan liggen, nu was het wachten tot hij zou gaan werken. Na 10 minuutjes kwamen ze met ijsblokjes waar ze mee over mijn nek en benen gingen om te kijken wat ik nog voelde of niet. Ze vroeg of ik de kou van het blokje voelde, ja zei ik, Minder op mijn rechterbeen dan op mijn linker maar ik voel het wel. Ik voelde tintels in mijn rechterbeen ze zei dat het oké was en ik mocht terug naar de kamer. Ik was opgelucht ...

Terug op de kamer werd de monitor weer aangesloten. Ik voelde me wat beter, ik voelde nog steeds de weeën maar het scherpe randje was eraf .. dacht ik. De verloskundige kwam haar laatste rondje doen voor dat de overdacht van 23.00u zou zijn. Ze zag dat de weeën weg vielen en besloot weeën opwekkers toe te dienen. Ze nam afscheid en de andere verloskundige zou zo langs komen zei ze. Ze liep de kamer uit. Pap en Mark keken naar de monitor en vroegen of ik nog pijn had, ik zei dat het wel ging dat het minder was dan eerst. Wat ik niet wist was dat hun precies op de monitor konden zien wanneer ik mijn wee had en dat keet haar hartje op die momenten ook dipte .. ze drukte op het knopje van de bel en de nieuwe verloskundige stapte binnen. Mark en pap vertelde wat ze zagen en ze observeerde mij en de monitor. 3 weeën verder vroeg ze wat ik precies in mijn benen voelde, rechts bijna niet links doet ‘pijn’ zei ik. Ze zei dat mijn ruggenprik niet zijn werk deed en dat ik opnieuw terug naar de OK moest. Aangezien ik aan de monitor lag hoefde ik niet weer een half uur te wachten en werd ik direct die kant uit gebracht. Op de OK stond een andere anesthesist, hij haalde het draadje eruit en prikte opnieuw. Zonder knarsend geluid zonder wel of geen wee hij zat er direct in. Ik ging liggen en na 10 minuten wist ik dus wat een ruggenprik inhield, ik kon even op adem komen.

We reden terug naar de kamer, ondertussen was de pizza van papa en Mark bezorgd en had ik intense honger! Ik moest iets eten. De geur van die pizza was niet te doen maar papa had nog een mars en die was echt heer-lijk! Toen ik het laatste hapje van mijn mars doorslikte kwam er een verpleegster binnen die niet heel blij was dat ik doodleuk een mars aan het eten was ... maar goed ik had honger en als ik honger heb moet ik eten! Ondertussen was het tegen 2 uur en ik probeerde m’n ogen dicht te doen. Pap en Mark hielden de monitor in de gaten want de weeën opwekkers waren terug aan gezet maar Keet bleef erop reageren. Elke keer dipte haar hartje. Ook de verloskundige kwam kijken en besloot om hem lager te zetten. Hier reageerde Keet gelukkig goed op en voor heel even was de rust van het begin terug gekeerd.

Ik lag te dutten met mijn knopje van de epiduraal in mijn hand toen de verloskundige rond kwart over 4 kwam kijken hoe het ervoor stond. Deze had goed nieuws! 10cm. Ze zei dat ik langzaamaan minder op het knopje mocht gaan drukken zodat ik mijn pers weeën beter zou voelen en als ik druk voelde ik langzaam mee mocht persen. Zelf liep ze in en uit om alles klaar te zetten en hield ze me zo in de gaten. Om 5 uur wist ik dat ik moest persen en mocht ik dan eindelijk echt gaan persen!

Dit ging goed dacht ik .. tot ze zei na ander half uur persen, ik ga de gynaecoloog erbij halen want je kindje is een sterrenkijker! Ik was op, Keet was op, er moest nu iets gebeuren. De gynaecoloog stapte binnen, hij keek naar mij en hij keek naar de monitor. En het enigste wat ik me nog herinner is dat hij zei; meisje ze moet er nu uit, anders halen we haar hier ter plekke. Ik ga de vacuümpomp erop zetten en dan ga je 1 keer heel hard je best doen oké? Ik keek hem aan en voor het eerst tijdens mijn bevalling zag ik het heel even niet meer zitten. Ik zag de pomp, ik zag de schaar, ik keek Mark aan en toen naar papa. En zei ; hij mag me echt niet open snijden hoor! Nog voor ik überhaupt m’n zin had afgemaakt hoorde ik de knip, en riep hij NU! Ik kon niet meer en ik wilde niet meer, ik was op. De gynaecoloog herhaalde NU Demi! Met het aller laatste beetje kracht wat ik nog had, perste ik nog één keer en kwam het aller mooiste meisje eindelijk ter wereld.

Om 6.44 werd Keet Noé geboren.

Ik was in shock, maar ontzettend opgelucht! En intens gelukkig.