Mijn bevallingsverhaal; waarom werd er niet geluisterd?

Nadat mijn man en ik waren getrouwd wilden wij ook graag een kindje. Meteen bij de eerste keer was het al raak. Ik was dolblij, maar stiekem ook doodsbang. Alles zou nu toch anders worden, en ik was ineens niet meer alleen verantwoordelijk voor mijn eigen gezondheid, maar ook voor die van het kindje dat in mijn buik groeide. Dit maakte mij erg onzeker. Wat kon ik wel doen, en wat ik kon beter laten? Die keuzes zijn bij een eerste zwangerschap natuurlijk allemaal nieuw, en dat maakt het zo spannend. 

De zwangerschap is prima verlopen. De gehele zwangerschap was er een volgens het boekje. Dit gaf mij veel rust. Ik had veel vertrouwen in mijn lijf, want ik wist altijd wat ik voelde. Ik was daardoor niet bang voor de naderende bevalling. Mede doordat ik wist dat ik hoe dan ook begeleid zou worden door experts. Artsen, verloskundigen, en verpleegkundigen die al velen baby's geboren hebben zien worden en die dus wisten wat ze deden. Ik had mij voorgenomen tijdens de zwangerschap en de bevalling altijd duidelijk te zijn over wat ik aan mijn lijf voelde, en om te vertrouwen op de mensen die weten hoe het moet. Dit, achteraf blinde, vertrouwen in de artsen had ik misschien niet moet hebben.

Mijn bevalling begon een dag voor de uitgerekende datum. Ik verloor op zondagochtend een klein beetje vocht en herinnerde mij dat het ook kon zijn dat je slechts een klein scheurtje in de vliezen had, maar dat je dan toch al wat vruchtwater verliest. Ik heb toen maar de verloskundige gebeld. Zij kwam na enkele uren even kijken, maar dacht niet dat het iets was. Voor de zekerheid stuurde zij mij toch door naar het ziekenhuis om een varentest te laten doen. Uit die test bleek dat ik wel degelijk al vruchtwater verloor, en dat ik officieel gebroken vliezen had. Weliswaar maar een klein scheurtje bovenin, maar toch was dit reden om de protocollen in werking te stellen. 

Ineens was het zover. Nu was het begonnen, maar ik merkte er nog maar weinig van. Ik kreeg 24 uur om af te wachten of de bevalling vanzelf op gang zou komen. Zo ja, dan mocht mijn eigen verloskundige de bevalling begeleiden. Zo niet, dan werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Helaas kwamen mijn weeën niet voldoende op gang binnen de eerste 24 uur en werd ik dus overgedragen aan het ziekenhuis. Op maandagochtend kreeg ik in het ziekenhuis een ctg om te kijken hoe het met ons kindje ging. Alles was in orde. Vervolgens werd uitgelegd dat ons kindje en ik na de bevalling hoe dan ook 24 uur zouden moeten blijven in verband met de langdurig gebroken vliezen doordat ik een hoge vliesscheur had. Hierdoor was de kans op infecties voor ons kindje en voor mijzelf groter. Dit was voor mij wel even een kleine tegenvaller, maar als het beter was voor ons natuurlijk geen enkel probleem. Vervolgens konden wij weer naar huis om weer te gaan wachten of de bevalling verder op gang zou komen. Zo niet, dan zou ik de volgende ochtend worden ingeleid.

Thuis aangekomen had mijn man bedacht dat dit een ultiem moment was om mij maar eens te introduceren met de Star Wars reeks. Ik heb in afwachting op de sterkere weeën verschillende films gezien. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik even werd afgeleid. Uiteindelijk werden de weeën aan het begin van de avond toch wat heviger en regelmatiger, en hebben we het ziekenhuis maar gebeld. Wij konden komen.

In het ziekenhuis werd mij verteld dat zij het toucheren zo lang mogelijk wilden uitstellen vanwege het vergrootte infectierisico. Ik kon mij hier toen nog wel in vinden, want ik wilde natuurlijk zo min mogelijk risico voor mijn kleine meisje. Toen begon het wachten tot de weeën nog sterker werden. Ze waren binnen een uur of vier al behoorlijk regelmatig en vrij pittig, maar het ctg leek weinig te registreren. Dit hebben wij meerdere keren aangegeven aan dienstdoende verpleegkundigen en artsen, maar er werd nauwelijks op gereageerd. 

Rond middernacht kwam er eindelijk een arts-assistente kijken. Zij trok in twijfel of ik al wel bezig was met de ontsluiting, en zij nam mij, voor mijn gevoel, totaal niet serieus. Zij voelde mijn buik, en ik voelde mij heel ongemakkelijk bij haar. De arts-assistente besloot toen om mij een slaapmiddel en pijnstilling te geven, en om mijn naar de kraamafdeling te verplaatsen voor de nacht. Door de medicatie zweefde ik tussen twee werelden en dat was heel verwarrend. Ik heb halve gesprekken met mijn man gehad, en halve gesprekken in mijn hoofd. Ik heb het idee gehad even van de wereld te zijn geweest, maar ik herinner mij ook ergens nog vaag dat ik veel opgezeten heb omdat ik totaal geen houding kon vinden door de pijn. Mijn man ook gaf aan dat ik steeds binnen enkele minuten weer overeind schoot van de pijn. Uiteindelijk heeft hij aan de bel getrokken, en zijn wij op eigen verzoek teruggegaan naar de verloskamers. De arts-assistente was voor mijn gevoel niet blij om mij terug te zien. Ze besloot om dan toch maar een touche te doen. Hieruit bleek dat ik al ruim 3 centimeter ontsluiting had. Het vorderde dus toch goed.

Een half uur later kwam er een verpleegkundige binnen met de opdracht om mij aan een infuus te leggen met weeënopwekkers. Waarom weet ik niet, want mijn ontsluiting vorderde goed. Hier kon ik op dat echter moment niet meer goed over nadenken, en daar heb ik toen maar gewoon op vertrouwd. Toen werd het heel heftig voor mij. Ik had al hele sterke weeën, en ook nog eens alle mogelijke varianten, en toen werd ik ook nog volgepompt met meer weeënopwekkers. Ik kwam toen in een grote weeënstorm terecht. Ik had totaal geen idee meer hoe ik dit nog op moest vangen. 

Een uur later zat ik al op 6 centimeter, en merkte de verloskundige van de dagdienst op dat ik nog staande vliezen had onderin. Het was vreemd dat ik al weeënopwekkers had gekregen voordat ze deze vliezen verder hadden gebroken, want door het verder breken van  de vliezen komen weeën vaak natuurlijkerwijs al meer op gang. Door het alsnog breken van mijn vliezen werden mijn weeën dus nog heviger. Gelukkig kreeg ik toen een pompje met pijnstillers aangeboden. Dat hielp even iets, en gaf mij iets van rust, maar toch werden de centimeters er doorheen gejaagd. Binnen 4 uur na het eerste touche had ik volledige ontsluiting. En binnen een kwartier was mijn 4200 gram zware, en 55 centimeter lange, eerste kindje geboren. Gezond en prachtig.

Ik dacht dat ik direct na de bevalling zo overweldigd zou zijn van alles dat ik dan niks meer mee zou krijgen van wat er om me heen zou gebeuren. Dat klopte tot op zekere hoogte. Alles wat er aan mijn lijf gebeurde heb ik heel helder meegekregen. Doordat ik zo snel van zo'n groot kindje was bevalling was er een hoop stuk gegaan. De verloskundige en de co-assistente waren al aan het hechten, maar ik had nog erg veel pijn. Ik heb dit ook direct, en vaak aangegeven, maar het heeft volgens mij wel anderhalf uur geduurd voor er een arts-assistent kwam kijken, en dat eigenlijk alleen maar om te beoordelen of ik een totaalruptuur had. Hij kwam dus eigenlijk niet eens voor de pijn die ik steeds aangaf. Zijn oordeel omtrent mijn pijn was afwachten. "Waarschijnlijk was het een hematoom (blauwe plek)". Hij was vervolgens de deur nog niet uit en ik verloor nog zo'n 1,5 liter bloed doordat ik vanwege de pijn zelf maar iets was gaan verliggen. Het totaal stond nu op ongeveer 2 liter. Toen gingen ineens de alarmbellen af en stonden er binnen enkele minuten acht mensen om mijn bed. Ik moest naar de operatiekamer, want ik was te hoog gescheurd om het op de verloskamers te kunnen hechten. Waarom kwamen ze daar nu pas achter? Met spoed werd ik ineens weggereden. Mijn man kreeg niet eens de kans om mij gedag te zeggen, of een kus te geven. Voordat ze de operatiekamer inreden hielden ze even stil omdat ze twijfelden of ik wellicht in een shock kwam. Dit ging gelukkig goed. Vervolgens ben ik geopereerd, en hebben ze alle schade hersteld.

Doordat ik geopereerd moest worden heb ik de eerste ontmoeting van mijn dochter met de rest van de familie gemist. Dit vind ik nog steeds erg jammer, want dat gebeurd natuurlijk maar één keer, en ik was daar niet bij.

Toen ik terugkwam op de kraamafdeling kreeg ik twee zakken bloed om mijn hb weer wat op peil te brengen. Ik kon echter nog niks, want ik kreeg nog pijnstilling en had twee flinke infusen in mijn handen. Het zelf vast- en oppakken van mijn dochter was er ook niet bij. De eerste 24 uur heb ik haar alleen vast kunnen houden, of aan kunnen raken, als iemand haar gaf, en mij hielp om haar vast te houden. Tijdens de nacht lag ze bij mij op de kamer, maar ze was erg onrustig. Ik belde geregeld voor hulp, want ik kon zelfs maar nauwelijks bij haar bedje. Ik kon haar dus niet zelf troosten. Daar had ik een verpleegkundige voor nodig. Een nachtverpleegkundige stelde toen voor om haar mee te nemen naar een babykamer. Ik kon al niks zelf met mijn dochter, en dan zou ik haar ook niet meer kunnen zien. Ik ben nog steeds blij dat ik toen heb gekozen om haar gewoon bij mij op de kamer te houden. Zeker na wat er de volgende ochtend gebeurde.

Ik hoopte natuurlijk snel met zijn drieën naar huis te mogen, maar binnen 24 uur werd ook onze dochter opgenomen in het ziekenhuis omdat ze geelzucht had. Ze werd opgenomen op de mediumcare van de neonatologie. Dit was een schok voor ons. Een tegenvaller op een tegenvaller. Ik was heel slecht ter been, en mijn dochter was niet bij mij. Ik heb mij nog nooit zo rot gevoeld, en dan kan ik mij nog niet eens voorstellen hoe mijn man zich moet hebben gevoeld. De grootste klap kwam toen ik na twee dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen werd ontslagen. Langer blijven werd niet vergoed, en werd dan dus voor eigen rekening, en dat kwam al snel op ruim 300 euro per nacht. Dat was echt te veel geld. Ik moest naar huis, terwijl zij moest blijven. Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest als toen ik in de auto naar huis zat, en de daaropvolgende nacht. Ik zou zelf moeten herstellen, maar daar kwam ik al lang niet meer aan toe, want ik wilde bij haar zijn. Ik ging dus toch zo veel mogelijk naar haar toe, ook al kon ik zelf nauwelijks lopen.

Na ruim zes dagen mocht ze mee naar huis, maar daardoor hadden we dus ook bijna geen kraamdagen meer over met een kraamhulp. Gelukkig konden we er twee dagen bij krijgen, en hebben we toch nog drie dagen kraamhulp gehad waardoor ik een beetje tot rust heb kunnen komen, en mijn lijf ook.

Tot mijn nacontrole zes weken later was het voor mij nog niet eens duidelijk hoe erg mijn lijf kapot was geweest, want dit was nooit helder gecommuniceerd. Ik heb direct na mijn operatie alleen te horen gekregen dat ik een hoge vaginale scheur had. Over het subtotaal ruptuur werd eigenlijk al niet meer gesproken. Over de hoge scheur werd ook niks uitgelegd. Mijn man en ik dachten dus dat ik bovenin een scheur had opgelopen. Pas tijdens de nacontrole kwam ik er achter hoe erg ik gescheurd was, en niet omdat de arts-assistent dit zelf vertelde, maar doordat mijn man de arts vroeg te tekenen waar de scheur dan zat. Wij schrokken enorm toen we zijn tekening zagen. Dat hadden wij niet verwacht. De scheur was begonnen in de baarmoedermond en liep helemaal door naar beneden, splitste, en vormde daarna ook nog de subtotaalruptuur. Na dit gesprek voelde ik mij heel onzeker en angstig. Ik besloot daarom om mijn medisch dossier op te vragen. Toen ik dat had gelezen zat ik nog steeds met een aantal vragen, en die konden voor mijn gevoel niet onbeantwoord blijven, want ik kreeg totaal geen rust in mijn hoofd. 

Na mijn vragen duidelijk op papier te hebben gezet, heb ik nog een extra gesprek aangevraagd met mijn hoofdbehandelaar, een persoon die ik nooit eerder had gezien. Ik heb mijn vragen bij hem neergelegd. In eerste instantie vond hij dit alleen maar vervelend, want "hij was immers niet mijn behandelaar", maar toen ik mijn vragen met feiten uit mijn medisch dossier kon onderbouwen merkte hij dat mijn vragen toch wel terecht waren. Hij wilde geen collega’s afvallen, en geen klacht riskeren, maar het werd wel duidelijk dat ik met een aantal vragen een duidelijk punt had. De arts opende (volgens mij) pas mijn dossier toen hem duidelijk werd dat ik wist waar ik het over had, en ik mijn dossier goed bekeken had. Uiteindelijk gaf hij toe dat de weeënopwekkers zeer waarschijnlijk onnodig, maar sowieso te vroeg, zijn toegediend. Daarnaast vond hij het absoluut niet netjes dat ik niet voldoende op de hoogte was gesteld van mijn verwondingen. Hij bleef echter heel defensief over waarom er pas zo laat duidelijk werd hoe ernstig mijn verwondingen waren, en waarom dat niet eerder was opgemerkt. Echte antwoorden heb ik nooit gehad. En de vraag waarom ze mij zijn gaan hechten zonder door te hebben dat ze het einde van de wond niet zouden kunnen bereiken blijft toch nog door mijn hoofd spoken. Ik verander er niks meer aan, en ik leer het langzaam een plekje te geven, maar het gevoel dat ik in zo’n kwetsbare situatie niet de direct de zorg heb gekregen die nodig was, en er slecht naar mij is geluisterd, doet pijn. In zo’n situatie moet je blind kunnen vertrouwen op de experts om je heen, maar bij mij is dus gebleken dat dit lang niet altijd kan. Ik zal een volgende keer zeker niet in datzelfde ziekenhuis bevallen. Ik weet van mezelf dat gedurende de hele bevalling, en daarna, duidelijk gecommuniceerd heb. Zo ver ben ik wel. Ik twijfel niet langer aan mijzelf, maar de gedachte aan een tweede keer moeten bevallen geeft mij nu nog een heel angstig gevoel. Ik hoop tegen die tijd mensen (experts) om mij heen te hebben die hier begrip voor hebben, en die beter naar mij zullen luisteren. 

Ik weet wel zeker dat ik toch nog een tweede kindje wil, zelfs na deze ervaring, want ik kan ondertussen volop genieten van mijn prachtige dochter, en lukt het mij elke dag een beetje beter om deze heftige bevalling een plekje te geven. Het fijne is wel dat als ik even naar haar kijk, en die mooie blauwe ogen en haar lieve lach zie, ik me wel besef dat ik allemaal over heb gehad voor dit fantastische meisje! Dan besef ik me dat ik me dat ik ook heel erg bof om haar moeder te mogen zijn.