Mijn bevallingsverhaal van Sofie

Vandaag is de dag waar ik al bijna twee weken naar uit kijk. Ik ben vandaag - 29 december '21 - 38 weken en 3 weken zwanger en vanavond moet ik mij melden in het ziekenhuis. Door de groeiachterstand van de baby en mijn lichamelijke gesteldheid (Bekken die uit elkaar valt, drie uur slaap per nacht en longklachten die maar niet weggaan) hebben we in goed overleg met de gynaecoloog besloten om de bevalling te gaan inleiden. 

Vanavond mag ik mij om 19:00 uur melden in het ziekenhuis, dan zal er een ballonnetje geplaatst worden en moet ik meteen ook blijven. De dag verloopt eigenlijk heel rustig. 's Ochtends kijken Nora en ik lekker een film en knuffelen we wat op de bank, 's middags wordt ze opgehaald door mijn ouders om daar te logeren. Remco en ik bereiden ons zelf de laatste uren voordat we weg moeten nog even voor. We pakken de laatste dingen in, eten wat en zijn dan klaar voor vertrek. 

Bepakt en bezakt, met vluchtkoffer en ''snack-tas'' vertrekken we naar het ziekenhuis. Het is bijna een oase van rust in het ziekenhuis. De rust na de standaard kantoor-tijden, heerlijk. We lopen door naar het uiterste puntje van het ziekenhuis, het Juliana Kinderziekenhuis, helemaal achter in. We melden ons bij de balie verloskunde en tien minuten later worden we naar binnen geroepen. Er wordt eerst een CTG gemaakt en daarna zal het ballonnetje worden ingebracht. Dat is de planning. De CTG was een lastige, normaal is het geen probleem maar vandaag is ze nog al beweeglijk. Niet erg natuurlijk, maar niet heel gunstig voor het hartfilmpje. Gelukkig zag wat ze konden zien er in ieder geval goed uit, ik mag door voor het ballonnetje. 

We gaan naar een andere kamer. Ik mag mijn benen in de beugels leggen en de gynaecoloog gaat kijken of ze het ballonnetje al kan plaatsen. Ze voelt en voelt, en ik begin het steeds onprettiger te vinden. Gelukkig stopt ze precies op dat moment en zegt: ''Nou. Je mag weer naar huis. Je hebt helemaal geen ballonnetje nodig.'' Ik blijk al drie centimeter ontsluiting te hebben en dus is een ballonnetje niet nodig, ik mag weer naar huis en moet mij morgenochtend om 06:30 weer melden in het ziekenhuis. Dan zullen ze mijn vliezen gaan breken en zal de bevalling als goed is echt gaan beginnen. 

Met koffer en al gaan we weer naar huis. Onderweg merk ik meteen dat het voelen van de arts wel wat heeft gedaan. Ik krijg onderweg al wat krampen, maar niks noemenswaardig. Mijn lichaam is in ieder geval wel aan het werk. We gaan op tijd naar bed, van slapen komt het niet echt. Moe ben ik wel, maar de krampen en mijn enthousiasme houdt mij toch wakker. Voor mijn gevoel slaap ik net vijf minuten als de wekker om 05:00 uur al weer gaat. Om 05:45 uur bel ik naar het ziekenhuis of ik mag komen, de vrolijke verpleegkundige aan de andere kant van de lijn verteld mij dat ik mag komen. Ik krijg er meteen zin in. We vertrekken van huis, we zijn beide een beetje zenuwachtig, het gaat straks echt beginnen.

30 december 2021

We melden ons opnieuw bij de verloskunde afdeling en we worden meteen naar de verloskamer gebracht door dezelfde gezellige verpleegkundige die ik eerder aan de telefoon had. Om 06:39 wordt mijn infuus ingebracht, ik ben lastig te prikken. De linkerhand gaat mis, er komt vrijwel direct een ei op m'n hand. De rechterhand gaat ook niet in een keer goed, maar gelukkig zit ' ie kort daarna goed. Iets voor 07:00 komt de verloskundige, ze gaat mij toucheren en kijken of mijn vliezen al gebroken kunnen worden. Ik heb al 5 centimeter! Iets wat mij eigenlijk niet eens verbaasd, gezien de krampen van afgelopen nacht. Al op de helft, zo fijn! Ze wilt gaan kijken of ze de vliezen kan gaan breken. Het is lastig, en een klein risico. Omdat de baby klein is zit ze niet helemaal vast in mijn bekken met haar hoofd en kan ze er nog uit schieten waardoor er bijvoorbeeld een handje, voetje of de navelstreng er tussen kan schieten. Ze durft het wel aan, maar wel met tegendruk op mijn buik. Het gaat niet heel makkelijk en is vrij pijnlijk. Ik probeer zo rustig mogelijk door te ademen en het gedruk van de verpleegkundige en verloskundige op mijn buik te negeren. Op het moment dat ik het bijna niet meer houd en een beetje misselijk word ligt ze eindelijk goed en kunnen mijn vliezen gebroken worden. 

In een groepsapp met vrienden zijn we nog wat aan het grappen heen en weer. Rem maakt nog een filmpje voor ze. Ik kan nog lachen. Maar we zijn het allemaal eens dat er ooit een omslagpunt komt deze bevalling, maar mij kennende, aldus de vrienden, zou dat ook pas bij de laatste pers kunnen zijn. We gaan het zien. Eerst maar eens weeën zien te krijgen. Ik ben inmiddels ook aan de opwekkers gelegd, op de laagste stand.

Om 08:30 worden de opwekkers weer wat opgehoogd. Ik heb eigenlijk nog niet echt weeën, af en toe een beetje een ongemakkelijk gevoel, maar dat is het. Om 09:00 zit ik nog lekker te ontbijten. Een broodje en een bakje kwark gingen er nog wel in. Bij een kuchje komt er een enorme golf vruchtwater, ik voel mij eigenlijk best vies en geef aan dat ik eigenlijk graag nog even wil douchen. Even opfrissen en kijken of de douche nog verlichting kan geven aan mijn licht aanwezige rugpijn.

Iets voor 09:30 ga ik onder de douche, de warme stralen voelen als een verlichting. De warmte doet mij goed. Na 20 minuten merk ik dat mijn weeën doorkomen. Ik kan ze nog goed wegpuffen, maar merk ook dat ze vrij snel op elkaar komen. Niet erg. Door blijven ademen en lekker in mijn bubbel. Remco is even uit de badkamer als ik merk dat ik de douche eigenlijk niet zo heel fijn meer vind. Ik kan de weeën niet zo goed meer opvangen en wil het liefst weer naar bed. Ik wil het tegen hem zeggen maar precies op dat moment hoor ik dat hij aan het bellen is. ''Bellen?! Waarom is het nou weer aan het bellen zijn. Wie kan er zo belangrijk zijn om te bellen terwijl ik hier zit te bevallen?!'' Denk ik in mijn hoofd. Achteraf blijkt het ons financieel adviseur te zijn. Toch redelijk belangrijk, maar dat kon ik op dat moment niet waarderen. 

Als hij klaar is met bellen vraag ik of hij de verpleegkundige en verloskundige erbij wilt roepen. Ik wil graag weer op bed liggen. Als de ontsluiting niet verder is gevorderd en ik deze weeën nog een paar uur zou moeten opvangen wil ik graag pijnstilling dus ik wil graag dat de verloskundige mij toucheert. Ik word geholpen met afdrogen, of eigenlijk word ik afgedroogd omdat het mijzelf niet meer lukt door de weeën storm. Ik maak mijn eerste stappen richting het bed maar in de deuropening van de badkamer moet ik alweer blijven staan. Het is even na 10:00 uur en ik heb mijn eerste perswee. Ik puf ze weg, ik merk dat ik staand niet genoeg kracht en focus heb voor mijn ademhaling.

Om 10:05 uur toucheert de verloskundige mij. Het stukje pijnstilling kan meteen aan de kant geschoven worden, ik heb al 10 centimeter ontsluiting! Niet geheel onverwacht, bij Nora ging het ook al heel snel. Ik puf en adem nog bijna ruim een kwartier de weeën weg, al druk ik ondertussen wel lichtelijk met de weeën mee. Tot de verloskundige zegt: ''Je hoeft ze niet weg te zuchten he, druk maar gewoon mee. Het mag.'' Ja natuurlijk, waarom doe ik dat eigenlijk? Ik voel hartstikke goed wat ik moet doen! Om 10:20 krijg ik weer een wee en ik pers mee, ik ik voel haar al meteen in mijn bekken zakken en voel dat het heel snel gaat. Haar hoofdje staat en ik wil het zeggen, maar het lukt niet. De verloskundige, de verpleegkundige en Remco hebben alle drie geen idee dat het al zo snel gaat, ze hebben het helemaal niet door. De verloskundige zit zelfs nog naast mijn bed. Ik voel de wee nog steeds en besluit om hem nog te gebruiken, dus ik pers nog een keer. Op het moment dat ze door hebben dat het snel gaat is ze eigenlijk al geboren. De druk gaat weg en ik pak haar zelf aan.

Daar is ze! Op 30 december 2021 om 10:23 is ze geboren! Onze dochter en zusje: Sofie Luna van Herk. 

Een uitdrijvingsfase van 3 minuten, 1 wee en 2 keer persen en daar was ze al. Ik zie en voel het meteen, ze is klein, heel klein. A.d.h.v. de laatste echo in het ziekenhuis zou ze nu rond de 2800 gram moeten zijn, maar ik heb meteen het idee dat ze dat gewicht niet heeft gehaald. Ze blijkt inderdaad nog een stukje kleiner dan verwacht. 2560 gram en een lengte van 43 centimeter. Een echt kleintje. Ze is dysmatuur, dus we moeten minimaal 24 uur in het ziekenhuis blijven om haar suikerwaardes en temperatuur in de gaten te houden.

Het eerste uur knuffelen we heerlijk huid op huid. We krijgen lunch en daarna ga ik al lekker douchen en ben ik eigenlijk al weer vrij snel op de been. Totaal het tegenover gestelde met de bevalling van Nora, waarbij ik zoveel bloed verloor dat al mijn waardes kelderde, ik mij totaal uitgeput voelde en uiteindelijk een bloed transfusie nodig had. Ik had mij geen betere bevalling kunnen wensen, echt een droombevalling. 

Sofie heeft een wat moeilijke start. In het begin zijn haar suikerwaardes zo laag dat ze niet eens te meten zijn en het drinken gaat ook nog niet heel makkelijk. Na een halve dag gaat het gelukkig beter, haar waardes worden om de drie uur getest en we zien dat het langzaam omhoog gaat. 

Remco gaat vanavond gewoon lekker naar huis. Hij is dan alleen, dus hij kan dan hopelijk een goede nacht maken. De eerste nacht verloopt super goed, ze drinkt goed en slaapt tussen de voedingen door. Super fijn, want daardoor kan ik ook een redelijke nacht maken. 

's Ochtends krijgen we super fijn nieuws! Alle waardes zijn goed dus we mogen eind deze ochtend naar huis! Ik ben er ook aan toe. Lekker naar onze eigen omgeving, Nora weer fijn knuffelen en het jaar super goed afsluiten op deze oudejaarsdag. 

De eerste echte dag als gezin van vier. Op naar nieuwe avonturen.