Mijn bevallingsverhaal van Pim

Daar is hij dan, na 8 maanden zet ik mijn bevallingsverhaal online.

Na een week thuis te monitoren werd ik op 17 november ingeleid.

We moesten ons om 10:00 uur melden in het ziekenhuis waar we een kamer toegewezen kregen.

Om 10:30 uur werd zoals gepland het welbekende ballonnetje geplaatst.

Toch wel een beetje spannend om zo je benen te sprijden voor allemaal mensen die je niet kent.

Een verpleegkundige zei, 'Mag ik misschien meekijken? Dit is mijn eerste keer. Waarop ik antwoordde, 'Ja tuurlijk, kijk mee, dit is ook mijn eerste keer!'.

We lachtte allemaal en werd het inbrengen van het ballonnetje wat luchtiger.

het ballonnetje zat er zo in, en voelde ik amper wat van.

En toen mochten we gaan wachten. Soms duurt het een dag of twee dagen voordat het balonnetje je baarmoedermond week heeft gemaakt en hij eruit valt.

Ze zullen de volgende morgen kijken of het ballonnetje al los zat als het er nog niet was uitgevallen.

Normaal gesproken mag je met een balonnetje naar huis maar ik moest ik het ziekenhuis blijven om de baby en mijn bloeddruk in de gaten te houden.

We hebben wat gerust, geslapen, gelachen en gekletst over vanalles en nog wat.

In de avond ging ik nog even douche en om 11 uur gingen we slapen.

18 november:

Ik werd om 1:00 uur wakker met wat buikpijn. Maar ja, wat moet je precies voelen? Ik had geen idee.

Toch merkte ik al gauw dat ik de 'buikpijn' aan het wegpuffen was. 'Dit zullen dan wel weeën!' zijn dacht ik.

Om 3:30 uur had ik erge honger gekregen dus trok ik aan de bel.

Ik 'bestelde' 2 broodjes en zei dat ik dacht dat de bevalling begonnen was.

Ze zei dat ze de verloskundige even langs stuurde en om 5:15 uur stond ze bij me. Het ballonnetje zat inderdaad los en deze haalde eruit.

Om 6:15 mocht werd ik naar de verloskamer gereden waar om 7:04 uur mijn vliezen werden gebroken met een staaf met daaraan een haak. AUUWWW, dat deed pijn!

Ondertussen werd er een infuus geprikt. 2 keer in mijn hand en 2 keer in mijn arm. Uiteindelijk werd er iemand anders geroepen die na 2 keer wel goed prikte.

Top, nu kon het beginnen. De weeën werden extra opgewekt en dat merkte ik snel.

Het eerste poosje was nog wel te doen, ik kon mijn weeën goed wegpuffen en had het goed onder controle.

Ik ging even douchen en nu ik erover nadenk ben ik tussen 8 en 10 stukken kwijt. Waarschijnlijk zat ik in die welbekende bubbel, haha!

Wel weet ik dat ik ineens weer veel kon ondanks mijn bekkenklachten, van rug naar handen en knieën in 2 seconde en 'rennend' naar de wc. Hoe dan?

Ergens tussendoor had ik ook nog rugweeën die Jeroen heel lief (lees hard) wegmasseerde.

De verloskundige en verpleegkundige waren echt heel rustig en zeide steeds:

'Goedzo Joliene, Goedzo Joliene, Je doet het heel goed, Ja heel goed Joliene.' Oooooh ik werd hier helemaal zenuwachtig van! (sorry Daniek, als je dit leest! haha)'

Ik zei tegen Jeroen toen ik op de wc zat: 'Ik ga hier zo echt wat van zeggen.' Maar Jeroen wist me te kalmeren!

Achteraf blij ook, want de verloskundige en verpleegkundige die bij mijn bevalling waren waren zo enorm aardig, rustig en fijn.

Wanneer ik ooit nog een keer zwanger mag worden en mag bevallen boek ik ze vast ;)

Om 10:00 uur had ik 4 cm ontsluiting. En toen begon het...

De ene wee naar de ander! Een enorme weeënstorm.

Joooo hee, ondanks dat ik het goed kon opvangen en wegpuffen was dit wel echt mega heftig.

Ik riep nog: HOE LANG DUURT DIT NOG? waarom de verloskunde zei; 'Ik denk dat hij er voor de lunch wel is!'

Ik keek op de klok en dacht; Hoe laat zal ze gaan lunchen?? om 12 uur of om half 2. hahaha

De verpleegkunidge en verloskundige waren weg en op een gegeven moment was het te pijnlijk.

Ik riep; 'JEROEN' en gelijk weer een wee. Na deze week riep ik: 'PIJNMEDICATIE!'

Jeroen riep de verloskunde en ze keek hoeveel ontsluiting ik had. Ik zat al op 8 a 9 centimeter!! Dus te laat voor pijnmedicatie.

(Nu denk ik, Yes! Ik heb het gewoon gedaan zonder pijnbestrijding!)

Om 11:15 uur had ik 10 cm en mocht ik gaan persen.

Toen kon het persen beginnen. Ik vond dit veeel minder heftig dan de weeënstorm. Eindelijk kon ik echt wat doen en was het eind van de bevalling in zicht.

En daar was hij dan om 11:43 uur, onze lieve kleine Pim!

Ooooh wat waren (en zijn) wij trots.

Een magisch moment om te mogen beleven met mijn lieve Jeroen.

Niet te beschrijven wat ik op dat moment voelde.

Pim woog 2370 gram maar deed het gelijk heel erg goed.

Wel moesten we nog 2 nachten in het ziekenhuis blijven omdat Pim 30 ml moest kunnen drinken per fles.

Helaas mocht er niemand langs komen, zelfs onze ouders niet. (ivm corona)

Achteraf gezien is dit voor Pim heel erg goed geweest en kon zo echt even bijkomen van de bevalling.

En ik? Ik kon alles weer zonder pijn! Tuurlijk was alles beurs maar ik kon gelijk al meer dan voor mijn bevalling, waar ik zo op hoopte.

Ondanks de pijn kijk ik heel goed terug op de bevalling.

Ze zeggen vaak, ah je bent het zo weer vergeten.

Maar dat vind ik echt niet.

Het was het waard!