Mijn bevallingsverhaal van Lizzy

Het begon eigenlijk op maandag 3 juli 2017. Ik was op dat moment 26 weken zwanger en de zaterdag daarvoor nog gezellig met vrienden naar het Indian Summer Festival geweest. Ik voelde me kiplekker, dus dat kon prima. In de nacht van 2 op 3 juli kreeg ik ineens harde buiken, die uiteindelijk overgingen in weeën om de 2 à 3 minuten. Omdat ik het niet zeker wist, maar het wel aan bleef houden hebben we ‘s ochtends vroeg toch de verloskundige gebeld. Die kwam direct en heeft me gecheckt. Ze voelde dat mijn baarmoedermond al verweekt was en dat het leek of ik al ontsluiting had. We moesten met spoed naar het ziekenhuis! Het besef dat dit toch wel serieus was maakte me erg bang. Ik hoopte dat alles oké zou zijn en onze kleine meid nog zou blijven zitten. Maar toch hield ik ook rekening met de minst fijne uitkomst…

 

In het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de CTG gelegd en daar was duidelijk op te zien dat er lichte weeën waren. Ook de verloskundige in het ziekenhuis heeft toen gecheckt en ik bleek al bijna 2 centimeter ontsluiting te hebben. Gelukkig werden de weeën al minder en waren remmers niet nodig. Wel moest ik de hele dag verplicht blijven om het in de gaten te houden en werd mijn urine gecheckt. Rond etenstijd waren de weeën volledig afgenomen en overgegaan in harde buiken bij inspanning, zoals lopen naar de wc e.d. We mochten naar huis, waar ik de rest van de zwangerschap verplichte bedrust moest nemen. Mocht ik toch weer weeën of andere klachten krijgen, dan moest ik meteen bellen. Al met al een hele spannende dag, maar gelukkig liep het allemaal goed af.

Een week later moesten we op controle bij de verloskundige in het ziekenhuis voor de uitslag van de urine. Daar kwam uit dat ik drager was van de GBS bacterie. Dit is de streptokokken B bacterie. Deze is erg gevaarlijk tijdens de zwangerschap, omdat dit voor vroegtijdige weeën en ontsluiting kan zorgen. Dit was bij mij dus de boosdoener geweest. Ook loop je een groot risico om tijdens de bevalling je kindje te besmetten en die kan daar dodelijk ziek van worden. Wij schrokken enorm van dit bericht! Ik had hier nog nooit iets over gehoord. Door de GBS-bacterie in combinatie met de vroegtijdige ontsluiting kreeg ik een medische indicatie en liep ik vanaf nu onder controle in het ziekenhuis.

Uiteindelijk heb ik gelukkig zonder complicatie mijn zwangerschap uit kunnen dragen tot 39 weken en 2 dagen.

 

Op 30 september 2017 werd mijn bevalling ingeleid. De avond daarvoor heb ik een ballon ingebracht gekregen om de ontsluiting, die inmiddels al op 3 centimeter zat, op te rekken naar 4à 5 centimeter zodat ze mijn vliezen konden breken. We kwamen om 08.00 uur ’s ochtends in het ziekenhuis aan en ik werd weer aangesloten op de CTG. Doordat het wat drukker was kon ik niet direct geholpen worden, maar dat vond ik geen probleem. De verloskundige kwam na een uur bij me en heeft toen on 09.06 uur mijn vliezen gebroken. Dit was een heel apart gevoel! Alsof je in je broek plast, haha! Ook kreeg ik toen mijn eerste antibiotica toegediend via een infuus. Dit was nodig om de baby alvast van antibiotica te voorzien om het risico op besmetting en ziek worden zoveel mogelijk te verkleinen. De tweede zak antibiotica moet 4 uur na de eerste toegediend worden.

 

Om 10.30 uur begonnen toen gelukkig uit zichzelf de weeën, dus ik heb geen opwekkers nodig gehad. De weeën waren pijnlijk maar te doen. Toen ze regelmatiger kwamen hebben we mijn schoonmoeder en mijn tante opgebeld om te komen. Die zouden er als steun bij zijn. Ook de beste vriend van mijn man was erbij, zodat hij ook af en toe even de kamer uit kon en steun had. Toen ik op 7 centimeter zat, kreeg ik ineens een weeënstorm en kon ik ze niet goed meer opvangen. Ik had tussendoor geen tijd meer om op adem te komen. Omdat ik het echt niet meer trok, heb ik om pijnstillers gevraagd. Dit mocht nog niet omdat ik de tweede gift antibiotica nog niet gehad had, ik moest daar nog ruim een half uur op wachten. Op dat moment zat ik er helemaal doorheen. Het voelde alsof ik niet meer kon, ik begon te huilen en verging van de pijn. Gelukkig had ik voldoende steun om me heen, vooral mijn man heeft me hier ontzettend goed doorheen geholpen. Eindelijk was daar de antibiotica en die hebben ze zo snel mogelijk toegediend. Vervolgens kreeg ik remifentanil toegediend. Dit is pijnstilling met een pompje. Bij het opkomen van de wee kan je jezelf pijnstilling toedienen en ik vond dit echt top! Het werkte super en hierdoor zat ik binnen no time op 10 centimeter!

Mijn schoonmoeder en tante zouden bij de geboorte aanwezig zijn, maar we hebben op het laatst besloten dit intieme moment met zijn tweetjes te doen. Dit was de beste beslissing ooit en kwam vanuit mijn man, ik ben hem hier zo dankbaar voor! Het persen duurde helaas erg lang, de kleine schoof steeds terug en het koste me erg veel kracht. De verloskundige riep steeds: “je bent er bijna!” En ik antwoordde terug dat ik er niks van geloofde. Toen zei mijn man: “ga door Es! Ik zie haar haartjes en het hoofdje al, kom op!” Dit gaf zoveel motivatie dat ik al mijn kracht bij elkaar zocht en nog één keer goed perste. Daar was het hoofdje eindelijk! Nog even puffen en daarna de laatste wee en toen was daar eindelijk onze dochter! Lizzy Elisabeth Johanna, wat was ze mooi en zo klein!

 

Wat waren we ongelofelijk trots! Het eerste wat mijn man zei, was: “ah, ze lijkt op jou, ze heeft jou neusje!” En ik kreeg een dikke kus. We keken elkaar aan en begonnen te huilen, zeiden tegelijk: “wat had ik graag mijn vader hierbij gehad!” Onze vaders zijn helaas kort na elkaar aan kanker overleden, inmiddels bijna 8 en 6 jaar geleden. Dit was voor ons een erg groot gemis op dat moment. Na het hechten mochten mijn schoonmoeder, tante en beste vriend de kamer in om onze trots te bewonderen! Uiteindelijk heeft de bevalling 7,5 uur geduurd. Ik kijk er met een goed gevoel op terug! Lizzy is gelukkig kerngezond geboren en niet besmet geraakt. Wel moet ik bij een tweede zwangerschap goed in de gaten gehouden worden vanwege de GBS bacterie.