Mijn bevallingsverhaal van Fenne

Tijdens mijn zwangerschap heb ik avonden lang heel internet afgespeurd naar bevallingsverhalen om mij zo goed mogelijk voor te bereiden op dit moment. Inmiddels zijn we ruim 10 maanden verder en heb ik de behoefte om ook mijn verhaal op papier te zetten. Dit voor mezelf zodat ik dit altijd nog terug kan lezen, maar zeker ook voor moeders die nog moeten gaan bevallen omdat ik hier ook veel aan heb gehad. 

Als ik terugkijk op mijn zwangerschap kan ik oprecht zeggen dat ik een pretzwangerschap heb gehad. Alle zwangerschapskwaaltjes die je zou verwachten waren bij mij niet of nauwelijks aanwezig. Tot 4 weken voor mijn uitgerekende datum heb ik nog gewoon gewerkt en dit ging eigenlijk nog prima. Ook heb ik tot de 41 weken gesport. Tot een week of 38 echt groepslessen in het zwembad en daarna alleen nog baantjes zwemmen. Ik ben zo’n 12 kg aangekomen, wat ik nu weer allemaal kwijt ben. Na een periode borstvoeding woog ik zelfs 3 kg minder dan voor de hele zwangerschap. Het vervelendste vond ik het maagzuur waar ik een paar avonden last van heb gehad. 

Waar ik wel veel last van had waren harde buiken. Deze had ik echt tegen het einde zo’n beetje bij elke x opstaan of onverwachte beweging wat neerkomt op zeker 6, maar misschien wel meer, x per uur. Gelukkig doet een harde buik niet pijn maar toch is het nogal een vervelend gevoel. Vooral omdat ik ze zo vaak had werd ik er wel een beetje onzeker door omdat je hoort dat teveel harde buiken ook weer niet goed is. De verloskundige stelde me gelukkig gerust en het was gewoon een teken dat mijn lichaam zich aan het voorbereiden was op de bevalling.

In mijn keuken heb ik met verf een soort krijtbord, waarop ik precies de weken en dagen bijhield tot mijn uitgerekende datum. Tip: Doe dit niet.. :') Je kijkt zo uit naar DE DAG, dat wanneer hij voorbij gaat, je het echt veel te lang vind duren. Zo ging mijn datum dus langzaam voorbij van nog 5 dagen naar nog – 13 dagen… Ik was elke ochtend teleurgesteld dat er weer geen baby was. Ik heb ook echt uren op mijn fitnessbal gewiebeld tot vervelends aan toe en nog vanalles uitgeprobeerd wat een bevalling zou kunnen doen starten.

Bij de verloskundige ben ik ook 4 keer gestript. Dit was een nogal onprettig gevoel. Het deed ook best wel even pijn maar omdat ik wist dat het nog veel erger ging worden kon ik het goed hebben. Na de eerste keer, dit was bij 40 weken en een paar dagen, dacht ik echt dat het geholpen had. Ik kreeg om de 10 minuten rare krampen en had dus echt wel goede hoop. Helaas werden de krampen naarmate de dag vorderde minder en ’s avonds voelde ik eigenlijk niets meer. Wel had ik veel bloed/slijmverlies van het strippen. Maar dit was normaal. Poging 2,3,4 gingen voorbij maar helaas. Één keer kwam zelfs de verloskundige in het weekend bij me thuis. Ik had deze verloskundige nog nooit gezien omdat ze parttime werkt. Dit vond ik toch echt wel heel ongemakkelijk. Ik had wel al 2 cm ontsluiting dus dit was positief.

Na de 1ste x strippen ben ik 2 dagen later bij de gynaecoloog geweest om een inleiding in te plannen. Al hoopte ik natuurlijk dat ze nog vanzelf zou komen, het kon maar gepland staan. Voor het bezoek van de Gynaecoloog kreeg ik een CTG en deze was helemaal goed. Ze maakte een echo om te kijken hoe het met de kleine meid ging en stelde 2 mogelijke data voor om de inleiding te doen. Deze waren sneller dan ik dacht! Ik heb er dan ook voor gekozen om de laatst mogelijk optie te pakken in de hoop dat ze toch nog uit zichzelf zou komen. Ik zag heel erg op tegen weeënopwekkers en hoopte deze dus te ontlopen.

Na dit bezoekje kreeg ik nog een uitnodiging om na 2 dagen weer een CTG te laten maken om de baby in de gaten te houden. Bij deze CTG was ik alleen, mijn man moest helaas werken. Na een half uur zou er iemand komen om me weer af te koppelen maar na driekwartier was er pas iemand. Ze kwam met de mededeling dat ze weeënactiviteit zagen op de CTG dus ik moest er nog langer aan liggen. Naar mijn idee waren het gewoon harde buiken, maar in principe is dit ook een beetje hetzelfde. Omdat ze dit hadden gezien moest ik die dag erna weer voor een CTG komen maar hier was alles weer gewoon goed.

De tijd ging voorbij en na strippoging 2,3 en 4 moest ik me op woensdagavond om half 8 in het ziekenhuis melden. Wat een gek moment was dit. Je gaat thuis weg met de weet dat je weer thuis komt met een babyje. Ik krijg nu kippenvel van het opschrijven omdat ik dit zo bijzonder vond. Aangekomen in het ziekenhuis waren we iets te vroeg. We wonen letterlijk 5 minuten van het ziekenhuis af.. De vrouw die ons binnenliet maakte nog een grapje dat we nog maar even moesten wachten want we waren te vroeg. Dit vond ik persoonlijk heel fijn want je voelde je meteen lekker op je gemak en er was geen gespannen sfeer. Op het moment dat wij aankwamen had ik de kamers voor het uitkiezen dus koos ik natuurlijk voor een kamer met bad. Ik werd aangesloten en de baby werd even gecheckt. Alles ging prima daarbinnen. 

Nu moest ik door naar de gynaecoloog om een ballonnetje te laten plaatsen. Toen hij ging voelen zei hij eigenlijk meteen dat een ballon niet nodig was. Ik had al 2,5 tot bijna 3 cm ontsluiting en dan zou de ballon direct weer uitvallen. Wel mochten we in het ziekenhuis blijven en werden mijn vliezen de ochtend erna om half 7 gebroken. Hierna zouden ze direct weeënopwekkers geven. Ik hoopte van te voren dat ze dan nog zouden gaan wachten of ik misschien uit mezelf weeën zou krijgen. Dit gaf ik ook aan maar de gynaecoloog vertelde dat ze dat niet deden omdat ze dan misschien heel lang moesten wachten en dat ook weer niet prettig is. Ik vond het jammer maarja zo was het nou eenmaal.

Mijn man en ik zijn beide voetbalfan en die avond was Atlético Madrid tegen Juventus op de TV en dit hebben we nog gezellig samen gekeken. Rond half 11 was dit af en ging mijn man slapen. Ik kreeg een inslaappil die ik uiteindelijk niet genomen heb. (Ik houd niet zo van medicatie…) Ik kon natuurlijk niet slapen, wat wil je ook met deze hele gebeurtenis. Mijn man slaapt overal dus die lag binnen enkele minuten te pitten. Om 12 uur kreeg ik een ander gevoel in mijn buik. Ik dacht toen nog dat het harde buiken waren maar het werd heel langzaam steeds wat pijnlijker en regelmatiger. Ik heb een weeëntimer app gedownload en was gaan timen. Om 2 uur ‘s nachts kwamen ze zo om de 6 minuten. Ik vond het tijd om mijn man wakker te gaan maken dus aaide hem voorzichtig op zijn rug zodat hij niet zou schrikken. Na meerdere pogingen werd ie maar niet wakker.. Dus ik dacht, nou die is wel erg moe. Ik laat hem nog maar even. Om 3 uur hield ik het niet meer en heb hem toen maar wakkergemaakt. Hij heeft meteen de verpleging gebeld en ik werd weer opnieuw aan het CTG gelegd. Ik had toen al om de 3/4 minuten weeën en ze waren goed regelmatig.

Hierna ben ik lekker in bad gegaan wat me goed deed. (TIP dus voor als je de mogelijkheid hebt! Oh, en nog een tip, doe iets van een sportbh ofzo aan. Ik was namelijk niet zo slim geweest en was helemaal naakt wat ik voor de foto’s uiteindelijk niet zo charmant vond). Daarna ben ik weer in bed gaan liggen. (ik had draadloze CTG dus hier kon ik gewoon mee in bad) Om 6 uur kwamen er 3 man binnen met de mededeling dat mijn weeën weer minder werden, wat ik zelf ook had gemerkt, en ze gingen mijn vliezen breken. Ook vertelde ze me dat wanneer het vruchtwater helder was, ze mijn eigen verloskundige konden bellen zodat zij de bevalling verder konden voortzetten. Dit vond ik persoonlijk echt heel erg fijn. Je hebt toch een band met deze mensen opgebouwd en ik vond het heel jammer dat ik door de inleiding niet met mijn eigen verloskundige kon bevallen. Ze moesten even goed kijken naar het vruchtwater want er zat best wel wat bloed bij, maar uiteindelijk zeiden ze dat het helder was en mijn verloskundige werd gebeld. YES!

Ik denk een uurtje later kwam de verloskundige met de stagiair aan in mijn kamer. Ik zat op een fitnessbal mijn weeën weg te puffen, dus een hallo kwam er vanuit mijn kant even niet vanaf. In mijn bevallingsplan had ik verteld dat ik echt geen ruggenprik wilde omdat ik daar echt heel bang voor ben. Ik had liever heel veel pijn dan een naald in mijn rug. Toch had ik op een gegeven moment zoveel pijn dat ik dacht dat ik het niet meer ging redden zonder pijnstilling. Ik had ook steeds braakneigingen dus had ik een kots bakje langs me.

De verloskundige ging weer even voelen hoeveel ontsluiting ik had. Wanneer dit niet veel zou zijn wilde ik vragen om een ruggenprik. Het bleek al 6 tot 7 cm te zijn waardoor je geloof ik nieteens meer een ruggenprik kan krijgen. Dus heb ik toch maar alles gedaan zonder pijnstilling, waar ik achteraf toch wel mega trots op ben. Dit alles was denk ik rond een uur of 7 / half 8.

Mijn man heeft me op een gegeven moment bij elke wee heel hard in mijn rug moeten duwen. Ik had namelijk alleen maar rugweeën en dit gaf een soort van verlichting. Ik viel er soms zelfs bijna van uit bed hoe hard hij moest duwen.. Als ik voelde dat er een wee aankwam stond ie binnen 1 seconde achter me. Dit bij elke wee! Ik ben tussendoor ook nog meerdere malen naar de WC gemoeten. Op de WC heb ik ook meerdere weeën gehad. Dit was echt heel erg oncomfortabel en beschamend. Maargoed alles wat er nog uit kwam was meegenomen omdat dan de gehele weg vrij zou zijn voor de kleine meid! Ook had ik veel braakneigingen maar is er uiteindelijk nooit iets uitgekomen.

Mijn man heeft de hele bevalling bij elke wee de ademhalingsoefeningen met me gedaan. Soms raakte ik zo in paniek van de pijn dat ik het ritme niet meer handhaafde. Het hielp me zo enorm dat hij dit steeds opnieuw weer met me oppakte! Ik ben dan ook enorm trots op hem hoe hij me de hele bevalling heeft bijgestaan.

Op een gegeven moment stelde de verloskundige voor om weer in bad te gaan. Dit zou misschien wat pijn kunnen wegnemen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik had dus een nachtjapon aan, die uit ging, maar verder niets. Dus ik was echt totaal naakt. Op het moment zelf boeide me niets meer. Maar achteraf had ik, zoals ik eerder al aangaf, liever een sportbh of iets aangehad. In bad heeft de verloskundige meerdere malen getoucheerd om te voelen hoe ver ik was. Rond 9 uur had ik 9 cm ontsluiting. Er zat nog een klein randje. Ook lag mijn dochter met haar handjes boven haar hoofdje voor de uitgang waardoor ze eerst zeker moesten weten dat haar handjes omlaag zouden gaan tijdens het persen. Dit hadden ze in het begin verborgen gehouden voor mij. Ik zat sws in mijn eigen bubbel maar dit zou me misschien in paniek laten raken.

Rond half 10 kreeg ik persdrang welke ik een half uur heb moeten ophouden. Ik denk dat ik dit het pijnlijkste vond van de hele bevalling. Het gevoel dat er met alle geweld iets uit moet, maar jij dit tegen moet houden… Tijdens een perswee voelde de verloskundige of de handjes opzij zouden gaan. Mocht dit niet het geval zijn, moest ik waarschijnlijk met spoed een keizersnede omdat haar schouders anders niet door de uitgang zouden passen. Ook had ik nogsteeds dat ^randje^ waardoor ik nog even moest volhouden.

Om 10 uur was daar dan eindelijk het verlossende woord dat ik mee mocht gaan persen. Ik ben best groot, waardoor het bad geen goede plek zou zijn om te bevallen. Ook rade de verloskundige dit af voor een eerste bevalling.

Ik stapte uit bad, naar het bed. Na een paar minuten persen voelde ik dat de persweeën minder waren dan al die persweeën in bad, maar dit weerhield me niet om met alle macht mee te persen. Na een minuut of 10 zagen ze het hoofdje al. Er werd dan ook meerdere malen verteld dat het niet heel lang zou gaan duren want ik deed het echt super goed. De minuten gingen voorbij maar er bleek niet echt veel vordering in te zitten. Elke keer kwam het hoofdje weer een beetje, maar echt verder ging het niet. Op een gegeven moment diende ik ook te stoppen met persen omdat de hartslag van mijn dochter niet goed zou zijn. Ze had het dus wat moeilijk. Wanneer de hartslag weer goed was mocht ik doorgaan met persen. Ik had de hele nacht niet geslapen en mijn energie was op. Het koste me dan ook alle kracht van de wereld om nog te kunnen persen. Ook het omhoog brengen van mijn benen koste enorm veel kracht. Die oerkracht waar je veel mama's over hoort praten was bij mij ver te zoeken helaas.

Na 70 minuten persen was het dan bijna zover. De verloskundige gaf aan dat wanneer ze zou zeggen dat ik moest stoppen met persen, ik dit ook echt moest doen! Ik zei nog: Jaa anders scheur ik zeker helemaal uit. Het moment kwam dat ik dus moest stoppen met persen maar dit was echt mega moeilijk.. Ik voelde vanalles daar beneden, dus ik dacht al: kutzooi, sws ben ik helemaal ingescheurd. De verloskundige zei ook echt met een hele harde stem: NU STOPPEN! Ik geloof dat de volgende x persen het moment was dat ik kleine Fenne mocht aanpakken. Wat een rollercoaster! Maar een enorm mooi moment.

Ik heb haar zelf aan mogen pakken op mijn buik gelegd. Echt heel bijzonder om haar ook het laatste stukje zelf op de wereld te mogen zetten. Ze werd hierna afgepoetst. Voor het termijn van 42 weken zat ze nog enorm onder het smeer. Bij het zien van Fenne was ik die gehele bevalling weer vergeten. Ik vroeg wel nog aan de stagair, ik ben helemaal ingescheurd ofniet? Maar tot mijn verbazing zei ze: Oh weet ik niet we moeten nog even kijken. Dus dat was al een hele geruststelling. Uiteindelijk had ik 2 inwendige scheurtjes welke gehecht moesten worden maar als dat alles was dan was dat helemaal prima!

Tot zo ver mijn positieve bevallingsverhaal. Want ja ik kijk echt met veel trots en positiviteit terug op deze gebeurtenis. De inleiding is toch nog een natuurlijke bevalling met mijn eigen verloskundige geworden waar ik echt heel blij mee ben. Ook heb ik het bad kunnen gebruiken om de pijn zover mogelijk een beetje te verlichten. Eigenlijk precies zoals ik het van te voren had gewenst. Want in het ziekenhuis bevallen wilde ik toch sws al.

Direct na de bevalling ging het iets minder met Fenne maar dit zal ik in mijn volgende blog vertellen!