Mijn bevallingsverhaal │Thijs Sebastiaan Hendrikus ● 22-01-2017

Vrijdagavond 20 januari Omdat Bas nachtdienst heeft, slaapt mijn moeder bij mij. De afgelopen week is het wat onrustig in mijn buik, ik verlies wat meer vocht dan normaal en de baby is ook anders druk. Ik ga op tijd naar bed en hoop dat ik wat beter kan slapen dan de afgelopen dagen.

Zaterdag 21 januari 00.45 uur Ik word een beetje vaag wakker en vraag mijzelf af of ik nu echt aan het plassen ben in bed? Alles voelt een beetje raar en ik ben net niet wakker genoeg om echt te beseffen wat er aan de hand is.

Ik maak mij er niet zo druk om en val weer in slaap, totdat ik mij probeer om te draaien (jullie weten dat gaat niet zo makkelijk meer, laat staan heel snel) Maar op dat moment ben ik nog nooit zo snel uit bed gehupt en naar de badkamer gerend, ik ben aan het plassen! Op het toilet zie ik dat ik de slijmprop ben verloren en dat ik na 2 minuten nog steeds aan het plassen ben. Mijn vliezen zijn gebroken! Ik roep mijn moeder die mij in eerste instantie niet hoort. Later vertelde ze mij dat ze mij in de verte wel heeft horen roepen, maar zo moeder zo dochter, het kwartje viel niet direct.

Mijn moeder heeft toen gelijk mijn man opgebeld en hij zou zo snel mogelijk naar huis komen.

Als ik er nu aan terugdenk, dachten we echt dat de baby er met een paar uur zou zijn. Nou, Thijs heeft ons mooi een hele dag laten wachten. Wat er ook gebeurde, de weeën kwamen niet. We hebben die zaterdag een paar keer contact gehad met de verloskundige en ze kwam ook om de paar uur even langs.

Zaterdag 21 januari 16.00 uur De verloskundige is bij ons en ze voelt dat ik 2 cm ontsluiting heb. Ze zegt dat we het beste even wat rust kunnen pakken want ze denkt dat we een drukke avond in het vooruitzicht hebben. Ik kan je vertellen, die rust kwam er niet. Ik stond nog net niet te stuiteren naast het bed. Mijn man ging gauw wat eten voor zichzelf halen en ik heb het huis nog gepoetst van boven tot beneden.

Zaterdag 21 januari 18.00 uur Ik sta onder de douche, ik begin nu wat krampen te krijgen en mijn man zit startklaar met de stopwatch in de handen. Ik probeer mij te focussen op mijn ademhaling en vergeet telkens mijn man te seinen dat er weer een wee aan komt. Na 10 minuten krijgt hij in de gaten dat mijn ademhaling om de paar minuten versneld en zo krijgt hij het in beeld. Mijn man belt de verloskundige op en ze zegt dat ze er met een uurtje zal zijn.

Zaterdag 21 januari 19.15 uur De verloskundige voelt dat ik nu ruim 3 cm ontsluiting heb en de weeën komen eindelijk op gang, ze vindt het alleen wel wat lang duren. Mijn vliezen zijn bijna 24 uur gebroken. We besluiten dat we richting het ziekenhuis gaan en dat ik weeënopwekkers krijg.

Zaterdag 21 januari 20.00 uur We zijn in het ziekenhuis en ik krijg een infuus ingebracht. Ook word ik aan de CTG gelegd zodat ze de hartslag van de baby en mijn weeën in de gaten kunnen houden. De weeënopwekkers beginnen al snel hun werk te doen. De verloskundige draagt over aan het ziekenhuis en ze wenst ons veel succes. Ze verwacht dat ze morgen bij ons op kraambezoek kan.

Ondertussen krijgen ze de hartslag van de baby niet goed in beeld en ze besluiten dat ze een plakkertje op het hoofdje van de baby gaan plaatsen waardoor ze de hartslag in de gaten kunnen houden. Geloof mij, als ik eraan terugdenk voel ik het nog. Dit ging met zo’n rotvaart, niet normaal. De verloskundige vond het blijkbaar grappig en zei dat ze wel wat hardhandiger was dan mijn eigen verloskundige. Ik lachte maar wat schaapachtig en zei er verder niets over. Welkom in het ziekenhuis, dacht ik.

Zaterdag 21 januari 22.30 uur De verloskundige komt even kijken hoe het gaat en ze voelt dat ik 6 cm ontsluiting heb. Ik zit vol in een weeënstorm en ze besluiten dat ik van de opwekkers af mag. De weeënstorm blijft. De verloskundige neemt nog even afscheid want de nachtdienst komt straks. De verpleegkundige blijft nog even bij ons.

Zondag 22 januari 02.00 uur Ik zeg tegen mijn man dat ik ontzettend moe ben en dat ik het niet lang meer vol kan houden. Ik ben al ruim 24 uur wakker en ik merk dat ik de weeën moeilijker kan opvangen. De verloskundige komt binnen en ze voelt dat ik 8 cm ontsluiting heb. Ik krijg remifentanil (dit is een morfine achtige pijnbestrijding) via het infuus, hierdoor krijg ik telkens een lage dosering van het middel toegediend en dit dempt de weeën. Ik krijg een pompje in de handen gedrukt en hiermee kan ik mijzelf een extra lage dosis geven. Vanaf dit moment ben ik een stukje kwijt. Mijn man vertelde later dat ik tijdens de weeën in slaap viel. Ik ben hierdoor echt weer op krachten gekomen. Ik kan mij nog herinneren dat ik het pompje in de gaten hield en wanneer het ophield met knipperen, ik snel weer drukte. De scherpte van de weeën nam af.

Zondag 22 januari 03.50 uur De remifentanil werkt niet meer en de weeën worden heftiger. Mijn man vraagt een paar keer aan mij of hij op de bel moet drukken, maar ik zeg dat hij nog even moet wachten. Ik voel een enorme druk van onder en ik zeg dat ik het niet meer weg kan puffen. Ik houd het niet meer tegen. Mijn man drukt op de bel en de verpleegkundige komt binnen. Ze zegt dat ik rustig mee mag persen. Het enige wat ik denk is ‘waar is de verloskundige? Ik kan toch niet bevallen zonder een verloskundige’ Dat mens was in geen velden of wegen te bekennen en de verpleegkundige zegt dat ik de benen op moet tillen en voorzichtig mag persen wanneer ik een wee voel. Ze begint tussendoor vragen te stellen of ik een zwangerschapscursus heb gevolgd en tussen al het gepuf en gepers door geef ik antwoord dat ik mee deed met zwangerfit. Ondertussen belt ze de verloskundige dat ze NU moet komen. De verloskundige komt binnen en ze kan nog net het laatste stukje van de bevalling begeleiden.

Na 8 minuten persen kwam onze eerste zoon ter wereld.

● Thijs Sebastiaan Hendrikus van Dellen │22 januari 2017 │04.02 uur │3380 gram │47 cm

* Even een kleine kanttekening, op de foto’s zie je dat Thijs laag op mijn buik ligt. Thijs had namelijk een verkorte navelstreng en hij kon dus niet op mijn borst liggen. Ik kan mij nog herinneren dat er lichte ‘paniek’ was omdat de navelstreng vrij snel doorgeknipt moest worden. De navelstreng was verder goed doorbloed en er zaten geen afwijkingen in, hij was alleen wat korter. Na de bevalling heb ik dit nog wel aan mijn eigen verloskundige gevraagd en dit kon geen kwaad. Het enige wat ons opgevallen was dat Thijs vanaf week 28 in de zwangerschap al ‘goed lag’ en daarna ook niet meer kon draaien. Hij schopte vrijwel altijd op dezelfde plek en hierdoor was er een scheurtje In de placenta gekomen. Dit verklaart waarom ik de week ervoor meer vocht verloor.