Mijn bevallingsverhaal

Op 10 oktober had ik met 34+4 mijn laatste controle in het ziekenhuis. Omdat ik zwanger was van een tweeling was ik medisch en had ik regelmatig controles in het ziekenhuis. Bij deze laatste controle gingen we een datum prikken. Wat een gek idee dat je vanaf dat moment weet wanneer je moeder wordt. Doordat ik zwangerschapscholestase (galstuwing) had, moest ik met uiterlijk 37 weken bevallen. Wat op zich ook normaal is voor een tweeling zwangerschap. Oktober is voor ons een drukke maand met veel verjaardagen waaronder de verjaardag van mijn moeder en mijzelf. Op deze data wilde ik dus liever niet bevallen. Tja dat is dan weer de luxe als je zelf mag meedenken over de datum. We besloten dat ik 18 oktober in de avond opgenomen zou worden. Er zou dan een ballonnetje geplaatst worden zodat er ontsluiting gecreëerd zou worden. De dag daarna zou ik dan ingeleid worden.

Op 18 oktober was ik de hele dag al gespannen. Best vreemd om te weten dat het zover is, dat we gaan beginnen. In de avond meldden we ons in het ziekenhuis. Eerst werd een CTG scan gemaakt en daarna werd er gekeken of ik al ontsluiting had. Tot onze verbazing bleek ik al 3 cm ontsluiting te hebben. Het plaatsen van een ballonnetje had geen zin meer en dus mocht ik weer naar huis.

De dag erna moesten we ons om 07:00 uur melden in het ziekenhuis. Jeetje wat een gek gevoel was dat. Ik was vrij nuchter en niet eens meer gespannen. Ik kon niet wachten om mijn meisjes eindelijk te ontmoeten. Al vond ik ook wel jammer dat mijn zwangerschap dan voorbij zou zijn.

Eenmaal in het ziekenhuis werden mijn vliezen gelijk gebroken en werd ik aangesloten aan een infuus met weeënopwekkers. Mijn moeder kwam ook naar het ziekenhuis om ons bij te staan. Ik had op dat moment nog steeds 3 cm ontsluiting.

Elk half uur werden de weeënopwekkers verhoogd en vanaf 10:45 begon ik heftige rugweeën te krijgen. Na 4 uur wegpuffen van de weeën gingen ze kijken hoeveel ontsluiting ik had, “4 cm” zei de verpleegster uitbundig. Wat een teleurstelling, we zijn bijna 4 uur verder en ik heb er pas 1 cm bij! Je kan je voorstellen dat ik die verpleegster erg irritant vond op dat moment.

Ik kon de weeën enkel staand opvangen, in bed liggen was voor mij dan ook geen optie. M’n vriend masseerde mijn rug, gaf me een verkoelende doek en ondersteunde me waar hij kon. Ik weet nog dat ik de douche fijn vond, want onder de douche had ik minder vaak weeën, alleen waren de weeën wel 3 keer zo heftig. De tijd kroop voorbij en ik leefde in een roes. Dit was heftiger dan dat ik van te voren had verwacht. “Kan ik dit wel? Moet ik toch voor pijnbestrijding kiezen? Hoe doen andere vrouwen dit?” Zomaar een aantal gedachtes die ik op dat moment had. Ik weet nog dat ik riep dat ik een watje was, dat ik een lage pijngrens had en dat ik dit niet kon. Mijn moeder was dan hard en ging tegen mij in en ook dat kon ik wel gebruiken. 

Weer 4 uur later werd er opnieuw gekeken hoe mijn ontsluiting ervoor stond. Dit was voor mij doorslaggevend. Mocht het weer maar 1 cm zijn, dan wilde ik toch voor pijnbestrijding gaan. Gelukkig was dit niet zo en had ik inmiddels 8 cm ontsluiting. De laatste 2 cm gingen snel en rond half 7 mocht ik beginnen met persen. Niet geheel realistisch dacht ik aan de bevallingen in een film. 3 keer persen en ze is geboren, nou dat valt ook nog wel even tegen. Als was ik super blij dat ik eindelijk iets mocht doen. Ik mocht eindelijk krachtzetten!