2 jaar geleden
Mijn bevallingsverhaal: Na een miskraam en buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebben we eindelijk ons wondertje in onze armen
Dit blijft een van mijn favoriete foto's. Een foto met een kostbaar einde (verhaal).
1.5 jaar geleden kwam ik deze kamer binnen. Niet wetende welk avontuur ons te wachten stond. Na een positieve zwangerschapstest, 3 weken uitkijkend vol smacht naar de eerste echo om een klein wondertje te ontmoeten. Was er (al) geen hartactiviteit te vinden. Twee weken ziekenhuis in ziekenhuis uit, stiekem een klein sprankeltje(hoop) in je oog waarbij de rest gevuld wordt met tranen omdat je stiekem al weet wat je onderbuikgevoel al lang wist. Een Klein kindje op je hand hebben liggen waar je hoe klein dan ook naar uit keek. Breekt er een stukje hart in ontelbare stukjes.
Mijn ziel verloor mijn lichaam wetende dat ik zwanger was, niet met een maar twee kindjes
Een aantal dagen later werd ik binnengeroepen in het zelfde kamertje. Met een spoed operatie lag ik binnen een paar minuten op de operatie tafel. Achteraf een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij mijn rechter eileider al helemaal gescheurd was en 1.5 liter bloed verloor. Mijn ziel verloor mijn lichaam wetende dat ik zwanger was, niet met een maar twee kindjes. Het idee van dat ik banger was geen kinderen meer te kunnen krijgen was 1000 maal groter dan het weten dat ik op het nippertje nog leef.
Mijn angst tijdens de zwangerschap van Zaynden was daarom denk ik ook sky high. De hoop dat de angst na 13 weken minder zou worden was een mooie gedachten maar in de realiteit bleef het aanhouden net als de extreme misselijkheid. Ik lachte alles weg maar diep van binnen was ik gevuld met angst. Alle heftige verhalen die ik tegen kwam werkte daar al helemaaaaal niet aan mee. Achteraf voelde ik me soms schuldig dat ik niet optimaal genoten heb. Maar ook zeker omdat ik het lichamelijk gewoon bijna niks aan kon en veel heb moeten missen (daarom maak ik nu graag extra herinneringen met mijn gezin). Denk aan een zwangerschapsfotoshoot, genderrivealparty ect. Niet alleen door de hg-zwangerschap moest ik vechten en leefde ik in angst, maar het grote deel ook zeker door mijn voorgeschiedenis hierboven.
Toen mijn vliezen braken met 39 weken zag ik dat Zaynden in het vruchtwater had gepoept. (Maar goed ook, anders waren we thuis bevallen zonder hulp achteraf ). Je wordt gelijk medische en eenmaal in het ziekenhuis kwam ik weer in het zelfde kamertje terecht. Drie keer scheepsrecht zou je zeggen toch ? Even kwamen alle herinneringen weer even boven. Zal dit dan eindelijk ons happy ending zijn? Want hoe angstig ik die 9 maanden was geweest, hoe ontspannen ik wonderbaarlijk eigenlijk tijdens (buik en rug) weeën was. Ze waren pijnlijk dat kan ik niet ontkennen. Enige wat ik wilde was liggen op mij zij, in mijn eigen bubbeltje liggen en slapen. Weinig tijd om dat te kunnen doen. Want even later moest Gavin met spoed hulp halen. Ik kon het niet meer ophouden zei ik nog netjes. Gavin schrok op en ging gelijk hulp halen. Hij vroeg nog lief hoelang gemiddeld het persen duurt zo dat hij wist wat ons te wachten stond. Ongeveer een uurtje zei ze nog zo mooi. De verpleegkundige haalde de dekens van me af en het hoofdje was al bijna buiten. Carmen luister heel goed wat ik zeg, als je een of twee keer flink perst dan is jullie wondertje er gewoon al zei ze. Ik wist niet wat mij overkwam, nu al. En daar lag Zaynden gezond en wel opeens op mijn borst. Het hechten duurde langer dan heel de bevalling zelf. In totaal was ik 2.5 uur met de weeën en bevalling bezig. Een maal onder de douche was ik even helemaal vergeten dat ik een baby had. Ik leefde nog in een soort van roes. Maar toen ik terug kwam en ik deze twee mannen zag liggen smolt mijn hart helemaal. Dit is me alles maar dan ook alles waard geweest. Inderdaad 3x scheepsrecht want uiteindelijk was dit onze happy ending. Nu 7 maanden later kan ik echt zeggen dat ik alles een plekje heb kunnen geven en herstelt bent van de lichamelijke inpakt van de hg-zwangerschap. We genieten 1000% als happy little familie en dankbaar voor deze man die altijd aan mijn zijde heeft gestaan en een geweldige papa is van onze zoon. Mama houd zo ongelofelijk veel van jou kleine man.
