Mijn bevallingsverhaal | Mila Zoë

Al vanaf het begin van de zwangerschap dacht ik dat ik eerder dan 40 weken zou bevallen. Toen ik de 40 weken aantikte, was ik dan ook verbaasd. Inmiddels had ik me erbij neergelegd dat het nog weleens lang zou kunnen duren. Ik was al gestript maar direct daarna werd mij al door de verloskundige verteld dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren voordat de bevalling zou beginnen.

Het was 3 dagen na het strippen. Sander en ik lagen op de bank tv te kijken. “Ik moet even plassen hoor,” en ik stond op van de bank. Ineens voelde ik iets nats. Van schrik trok ik m’n ondergoed naar beneden. “Wat doe je?!” riep Sander. En ja hoor, er viel een plas op de grond. M’n vliezen waren gebroken! Nog geen uur later stond de verloskundige bij ons op de stoep. Ze bevestigde dat m’n vliezen waren gebroken. We moesten haar bellen als de weeën zouden beginnen. En zo niet, zou ze morgenochtend weer komen.

‘S nachts bleef het rustig en in de ochtend stond de verloskundige weer bij ons op de stoep. Ze maakte alvast een afspraak voor ons in het ziekenhuis voor een controle omdat we bijna 24 uur verder waren, zonder weeën. Ik kwam namelijk tot de ontdekking dat m’n vliezen al eerder die dag gebroken waren maar verloor toen niet zoveel. De verloskundige dacht aan een scheur(tje) ergens bovenin. Omdat de weeën uitbleven moest ik in het ziekenhuis bevallen.

We brachten Noé naar m’n schoonmoeder en hadden voor de zekerheid haar slaapspullen meegegeven. We reden door naar het ziekenhuis en eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd er meteen een hartfilmpje van de baby gemaakt en een kweek afgenomen in verband met infectiegevaar. Alles bleek goed te zijn en we mochten naar huis. Maar, moesten wel diezelfde avond terugkomen voor nóg een controle. Wederom zou er een hartfilmpje van de baby gemaakt worden. Omdat de afspraak in het ziekenhuis uitliep, konden we een paar uur naar huis om vervolgens weer de auto in te stappen naar het ziekenhuis.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd er weer een hartfilmpje van de baby gemaakt. Dit duurde ontzettend lang; we waren inmiddels een uur verder terwijl er na een halfuur iemand zou komen. De arts kwam en vertelde dat ze nog even langer wilde kijken, maar dat als alles goed zou zijn we daarna naar huis mochten. Een halfuur later kwam de arts weer binnen en vertelde ons dat ze het hartfilmpje met de kinderarts heeft bekeken en besproken, en dat ze zagen dat het hartje af en toe “dipte”, net als op het hartfilmpje van de middag. Dit verbaasde ons want ‘s middags hadden wij hier niks over gehoord. Kort daarna kwam de arts de kamer in en zei dat het er nog steeds niet uit zag zoals zou moeten. De baby had het waarschijnlijk niet meer fijn in mijn buik en dus zou ik meteen ingeleid moeten worden. Hier hadden we niet op gerekend!

We werden naar een andere kamer geleid en nog geen halfuur later, rond 22:00, lag ik aan het infuus met weeënopwekkers. Rond 00:30 appte één van m’n beste vriendinnen met de vraag hoe het ging. We appten zo’n 5 minuten lang over en weer over hoe het ging toen ik plots weeën begon te krijgen. “Yes!” dacht ik, maar besloot Sander -die inmiddels in slaap was gevallen- nog niet wakker te maken want vond dit niet nodig. Nog geen 5 minuten later werden de weeën zo heftig dat m’n lichaam meteen reageerde: ik kreeg het koud, begon te bibberen en werd misselijk. De uren die volgden heb ik alle mogelijke houdingen en posities uitgeprobeerd om de weeën op te vangen. Staand, zittend, hangend aan het bed, op de bal, gehurkt op de grond, gehurkt/hangend aan het bed, leunend/steunend op Sander; noem het maar op. Niks voelde fijn en wanneer ik dacht dat ik de pijnlijkste wee had gehad, kreeg ik een nog pijnlijkere wee -met een nog kortere pauze tussen de opvolgende wee-. Ik was op van de pijn en besloot een ruggenprik te nemen, ook al had ik hier geen goede ervaring mee bij de vorige bevalling. Toen de ruggenprik eenmaal gezet was en z’n werk deed, kwam ik eindelijk “terug”. Ongeveer een uur later kwam de arts de kamer in om te toucheren. “10 cm! Je mag nu even proberen te persen.” Na een mislukte perspoging zei de arts dat ze later weer zou komen. Ongeveer een halfuur later kwam ze weer de kamer in en mocht ik weer een poging doen. Na 8 minuten persen werd Mila Zoë geboren op 16 november 2020 om 6:01 uur.

Je bent voor ons een Godsgeschenk, zo kostbaar en zo klein. We bidden dat, waar jij ook gaat, Zijn hand op jou zal zijn.