Mijn bevallingsverhaal met zwangerschapsvergifting. Iets waarvan ik dacht dat mooi moest zijn, werd een trauma.

36+2 weken zwanger

Op 9 februari kreeg ik wat last van hoofdpijn en me algemeen niet lekker voelen. Toch gebeld naar de poli van het Bravis Ziekenhuis Moeder & Kind centrum om eens te overleggen, ik moest direct naar de triage komen omdat het kon zijn dat mijn zwangerschapsvergiftiging (Pre-Eclampsie) erger was geworden en ingrijpen nodig was. Ik heb op dat moment mijn partner gebeld en zijn we samen naar de triage gereden waar ik om 13.00 uur mij moest melden. Eenmaal daar werd ik op een bed gelegd en werden alle controles uitgevoerd, bloeddruk werd gecontroleerd, urine moest ingeleverd worden, vocht werd nagekeken etc. Mijn bloeddruk was op dat moment 167/103 met een hartslag van 114. Veel te hoog dus. Ook waren de eiwitten van 1+ naar 3+ gegaan en hield ik veel vocht vast. Ik voelde me steeds zieker en zieker worden. 

De arts maakte al snel de beslissing dat de baby moest gaan komen. Ik werd op dat moment al heel snel opgenomen op de poli. Ik stond te trillen op mijn benen, ineens ging het zo ontzettend snel allemaal, tijd om erover na te denken of het te laten bezinken had ik niet. Ik werd direct om 15.00 uur opgenomen, aan infusen vastgelegd met magnesium en vocht, er werd een katheter geplaatst en een ballonnetje ingebracht om de bevalling op gang te brengen. Het inbrengen van beide was geen pretje. Van de magnesium kreeg ik het enorm benauwd en voelde het als hitte aanvallen over mijn hele lichaam, dit hoorde erbij het eerste uur zeiden de verloskundigen. Daarna trok dit weg. Ik kreeg door het ballonnetje wat krampen. 

De katheter bleef maar branden vanbinnen. Meerdere malen aangegeven dat ik dit voelde echter bleven de verloskundigen zeggen dat dit erbij hoort. Tenzij je natuurlijk allergisch bent. Ik benoemde dat ik allergisch was voor latex en dit ook in mijn systeem zou moeten staan. De verloskundige schrok en beroemde dat dit er niet in stond. De katheter moest direct gewisseld worden voor een latexvrije katheter. Wat een pijn deed dat......

36+3 weken zwanger

S’ nachts heb ik een slechte nacht gehad, blijkbaar heb ik een hartritmestoornis gehad en zijn ze de hele nacht bezig geweest dit onder controle te krijgen met medicijnen. 

Om 06.30 uur stonden de verloskundigen weer in de kamer voor de ochtendzorg en alle controles. Om 08.30 uur hebben ze de ontsluiting gecontroleerd en bleek ik 3,5 cm ontsluiting te hebben, het ballonnetje is vervolgens verwijderd en ik werd om 09.00 uur naar de bevalkamer gebracht om de vliezen te breken. Ik schrok ervan hoeveel vruchtwater ik bleef verliezen, gelukkig was het schoon en dus in orde. 

Daarna wilde de verloskundige het afwachten of de weeën uit zichzelf begonnen of dat ik weeën opwekkers moest krijgen. Helaas kwam het niet zelf op gang en werd er een extra infuus aangebracht voor de opwekkers. Deze werden in de gaten gehouden via de monitor en werden de ‘pieken’ geregistreerd. Hoe hoger de piek, hoe heftiger de weeën. Het bleef rustig en voelde als wat krampjes, telkens wanneer dit het geval bleef werden de opwekkers verdubbeld. De weeën werden uit het niets ineens heftiger en kwamen er snel achter elkaar, het overrompelde me enorm en ik bleek een weeënstorm te hebben. Ik had rug weeën en ik vond ze erg zwaar. 

De eerste uren kon ik ze nog opvangen, maar al snel sloeg de uitputting ook toe. De ontsluiting ging erg traag, ik bleef uren lang op 4 cm hangen. Het was ondertussen 17.30 uur, na 8 uur 'bezig' zat ik op 5 cm en werd de pijn me te veel. Uiteindelijk gekozen voor een ruggenprik in overleg met mijn partner. 

Ik werd naar het voorbereidingsplein van de OK gebracht om de ruggenprik in te brengen. Ik werd weer teruggebracht naar de bevalkamer, op de route erheen kreeg ik enorme weeën weer, de ruggenprik bleek mis geprikt te zijn en ik moest direct terug. Daar werd door een andere chirurg de ruggenprik gezet. Ik werd opnieuw terug naar de bevalkamer gebracht en bleek 2 uur weg te zijn geweest. Eenmaal terug op de kamer, kreeg ik opnieuw heftige weeën en had al het gevoel nog in mijn lijf. De ruggenprik was opnieuw mis geprikt helaas. Op dat moment zat ik op 6 cm ontsluiting. Ik kon niet meer. 

De andere optie was een morfinepomp, echter mocht deze pas vanaf 7 cm. Na lang overleg tussen artsen kreeg ik alsnog de morfinepomp. Na een uur werd opnieuw de ontsluiting gecontroleerd en bleek ik 9 cm ontsluiting te hebben. 

Om 22.00 uur kreeg ik persdrang. Ik mocht mee persen en dan zagen we wel wat er gebeurde zeiden de artsen, aangezien ik nog steeds op 9 cm zat maar de persdrang steeds heftiger werd. 

36+4 weken zwanger

We waren ondertussen 31 uur verder sinds de eerste ontsluiting, waarvan 12 uur lang weeën. Om 03.00 uur had ik helaas nog steeds enorme persweeën en werd er ontsluiting gecontroleerd, helaas nog steeds 9 cm ontsluiting. 

Volgens de arts moest er iets niet in orde zijn dus werd er met spoed een keizersnede besloten, ik werd direct naar de OK gebracht. Ondertussen was ik enorm uitgeput, vielen mijn ogen tussen de weeën door steeds dicht en kreeg ik maar vlagen mee wat er gaande was op dat moment. Het enige wat ik kon doen was schreeuwen en huilen, ik kon niet meer, ik was zo moe en mijn hele lijf deed zeer. 

Ik weet dat ik met mijn ogen dicht lag en voelde dat er allemaal beweging was in mijn buikholte, het voelde heel raar en ik werd er ook wat naar van. Mijn partner tilde mijn hoofd omhoog en er werd geroepen dat het een meisje was en dat ze haar mama wilde ontmoeten. Jij werd voor het zeil gehouden zodat ik jou kon zien, echter was ik zo vermoeid dat dit niet binnenkwam bij mij. Op dat moment werd ik erg ziek, begon te braken op de operatietafel en moest mijn partner de OK verlaten samen met onze dochter.

Anderhalf uur later werd ik in een kamer gebracht en werd onze dochter op mijn borst gelegd om haar dan eindelijk te ontmoeten. Ook dit kwam helaas totaal niet binnen. Ze lag op mijn borst, ik keek naar haar, maar het voelde alsof er in mijn lichaam even niemand meer thuis was. Pas na uren bijkomen, keek ik mijn dochter aan en besefte mij....ik ben mama geworden van deze prachtige dochter Nova. 

De dagen daarna kwamen de verhalen van de artsen, verloskundigen en vanuit mijn partner hoe de bevalling gelopen is. Dit had ik erg nodig om de lege stukken op te vullen voor mijzelf. Helaas heb ik daarna nog hulp nodig gehad, dit allemaal een plekje te geven.