Mijn bevallingsverhaal │Lucas Johannes Bernardus ● 29-09-2019

Zaterdag 28 september Ik heb vannacht veel last gehad van harde buiken en daardoor niet zo heel goed geslapen.

Bas gaat met Thijs en Noud op de fiets naar de stad. Ik ga even op bed liggen en probeer wat te slapen. Aan het einde van de middag voel ik dat de harde buiken weer terug zijn en dat ze langer aanhouden dan vannacht.

Zondag 29 september Bas heeft Noud bij mijn ouders afgezet en is met Thijs naar voetjebal. Ik ga even douchen en daarna rustig ontbijten. Ik merk dat de harde buiken er nog steeds zijn en dat het onrustig is in mijn buik. Ik ben er niet helemaal gerust op en bel de verloskundige, ze zal met een half uurtje bij ons zijn. Ik breng Bas op de hoogte en hij zet Thijs na voetjebal ook bij mijn ouders af.

De verloskundige is bij ons. Naar aanleiding van mijn verhaal, de harde buiken en het vochtverlies besluit ze dat ze ons doorstuurt naar het ziekenhuis voor een CTG en een echo. Ik voel de baby al een tijdje niet schoppen en ze wil toch het zekere voor het onzekere nemen. De verloskundige zegt tegen Bas dat hij de vluchtkoffer en de Maxicosi alvast in de auto kan zetten. Ze heeft het vermoeden dat mijn vliezen zijn gebroken en dat we niet meer zonder baby naar huis gaan. Ik ben zelf heel rustig en ik denk echt dat we zo weer thuis zijn. Dit vochtverlies is niets vergeleken met het vochtverlies wat ik had bij de bevallingen van Thijs en Noud.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis worden we de CTG kamer binnen geroepen. Ik krijg een band om mijn buik om de harde buiken en de hartslag van de baby in de gaten te kunnen houden.

Ik lig ongeveer een half uur aan de CTG als we daarna een echo krijgen. De baby ligt inderdaad heel rustig en de verloskundige kan overduidelijk zien dat mijn vliezen zijn gebroken. Ik mag mij weer aankleden en de verloskundige wil toch even overleggen met de gynaecoloog. Als ze terug komt krijgen we twee opties. De geplande bevallingen (inleidingen) zitten eigenlijk al vol. Dus een inleiding (mocht de bevallig niet vanzelf op gang komen) kan pas dinsdag. Of we gaan richting de geboortekamer en je wordt NU ingeleid. ‘Dit is jullie derde kindje dus je weet heel goed wat je moet doen. Jij kunt dit, Marlou’

‘Ach, we zijn er wel klaar voor en de spullen zitten al in de auto. Ik ga gewoon vandaag bevallen’ zeg ik. De verloskundige begint rond te bellen dat er een geboortekamer klaar gemaakt kan worden en dan gaan we. Bas haalt gauw de spullen uit de auto en lopen dan richting de de geboorteafdeling.

Zondag 29 september 15.00 uur We komen de geboortekamer binnen en zo stoer en zeker ik mij voelde toen we hier naar toe liepen, zo bang en onzeker voel ik mij nu. ‘Oh jee, ik word zo aan de weeënopwekkers gelegd en dan gaat het mij allemaal veel te snel. Ben ik er wel klaar voor? Had ik niet moeten wachten? Is de baby er wel klaar voor?’ Bas merkt dat ik wat stiller word en dat het huilen mij nader staat dan het lachen. Ik mag op bed gaan liggen en er wordt een infuus geprikt. De verloskundige stelt mij gerust en zegt dat ze met een hele lage dosis gaan beginnen. ‘Waarschijnlijk heb je maar een klein zetje nodig om de weeën op gang te helpen’ zegt ze. Ik kijk de kamer rond en plots komt het besef dat we straks weer opnieuw ouders mogen worden. Mijn hoofd draait overuren en ik hop van de ene emotie naar de andere emotie. Ik begin keihard te huilen en ik zeg tegen Bas dat ik heel graag wil dat mijn moeder even langs komt.

Zondag 29 september 18.00 uur Mijn moeder kwam direct naar ons toe en praatte mij moed in. Ik voel dat ik mij sterker voel sinds ze er is en ik kom tot rust. Ik vraag of mijn moeder bij de bevalling wil blijven want ik wil echt niet dat ze weggaat. De verpleegkundige komt binnen en ze zet de weeënopwekkers iets hoger. Bas en mijn moeder krijgen een maaltijd en ik zit al vol in de weeën. De weeënopwekkers doen heel snel hun werk en binnen een mum van tijd halen ze mij er weer van af. Ik probeer mij zo goed te focussen op mijn ademhaling en de weeën, dat ik volledig in mijn eigen bubbel zit. Ik merk niet eens dat er een verloskundige binnen komt die ons nog herkent van de vorige zwangerschappen en bevallingen. Ze vind het zo leuk dat we hier zijn dat ze straks nog even weer langs wil komen.

Zondag 29 september 20.00 uur De verloskundige komt even kijken hoe het gaat en ze voelt dat ik al ruim 8 cm ontsluiting heb. Bas en mijn moeder zitten ieder aan één kant van het bed en houden mijn handen vast.

Zondag 29 september 20.45 uur Ik zeg dat ik heel veel druk voel van onderen en dat ik het gevoel heb dat ik moet persen. Bas drukt op de bel en de verloskundige die ons kent van Thijs en Noud komt binnen. Ze ziet dat het nu niet lang meer gaat duren en ze belt onze eigen verloskundige op om te vragen of ze tijd heeft om nu naar ons toe te komen. ‘Anders blijf ik wel bij haar want binnen 5 minuten hebben we hier een baby’ Ze hangt op en ze zegt dat ze heel graag ‘onze bevalling’ wil doen. ‘Vijf minuten is wel heel snel maar ik wil gewoon heel graag hier blijven’, hoor ik de verloskundige zeggen. Ik schiet in de lach en ik ben blij dat zij mijn bevalling doet.

Ze maken alles klaar en de verloskundige kijkt hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. “Je mag bijna gaan persen, maar de baby ligt nog iets te hoog’ Ik moet op mijn rechterzij gaan liggen zodat de baby nog iets verder komt. Als ik hier aan terugdenk was dit echt vreselijk. De weeën werden heftiger en ik kon ze moeilijker opvangen dan toen ik op mijn rug lag. Na 5 minuten mag ik voorzichtig mee persen zodra er een wee komt. Ik vind het helemaal niet prettig om op mijn zij te moeten persen maar de verloskundige zegt dat ik het nog heel even moet volhouden. Ze denkt dat mijn blaas in de weg zit en ze wil daarom graag een katheter plaatsen. Ik mag weer op mijn rug gaan liggen en ik moet nog heel even de persweeën wegzuchten. Ze probeert de katheter in te brengen maar dat lukt niet. Ik zeg dat ik het niet meer kan wegzuchten. ‘Oké Marlou, nog even wachten en bij de volgende wee mag je persen’. Ik gaf alle kracht die ik in mij had en na drie keer persen werd onze derde zoon geboren,

● Lucas Johannes Bernardus van Dellen │29 september 2019│ 20.59 uur │4145 gram │53cm