Mijn bevallingsverhaal / life of scott (2)

Ze plaatste de zuignap. Ik dacht nog 1 keer met alle kracht en daar was hij!

Ze legde hem op mij en yess eindelijk en wat is hij knap! Helemaal hoe ik hem voorstelde, perfect!!

Scott Vanbeselaere

3kg 290

51 cm

Geboren 14 januari 23u32

Daarna namen ze hem mee om te verzorgen. Ondertussen namen ze mij onder handen. Ik hoorde de gynaecoloog zeggen: “ nu gaan we dit zo goed mogelijk proberen te reconstrueren”

Echt noo! Doordat de verdoving niet werkte, voelde ik alles. En mijn lichaam was echt zo op! Ze wilden terwijl Scott op mij leggen om een flesje te geven, maar dit was echt niet mogelijk.

Gertjan nam Scott bij hem huid op huid en gaf hem zijn eerste flesje. Eerste berichtje naar de meter: “hij is echt zo knap”.

Daarna mochten we samen naar de kamer. Zaterdagavond kwam Lexje, de grote broer, kijken naar Scott. Super verliefd: “hey broer, ik ben het, Lex!”

Ik hoopte zondag naar huis te gaan, maar Scott werd een beetje geel. Hij moest onder de lamp liggen. Vond ik eerst heel erg moeilijk en niet leuk om te zien, al zijn kleertjes die ik gekocht had, maar die mocht hij dus niet meer aandoen. We konden niet meer knuffelen samen. Hij mocht enkel op de lamp liggen.

Even naar mijn herstel. M’n staartbeen deed verschrikkelijk veel pijn en m’n lichaam hield super veel vocht op, mijn huid stond overal enorm gespannen. Door de pijn in m’n staartbeen kon ik niet zitten.

Maandagochtend trokken ze Scott zijn bloed om zijn billirubine te testen, maar ze hadden het gevoel dat het beter ging zijn. Dus gertjan vertrok naar zijn werk.

Scott lag te slapen op z’n lamp en ik deed een dutje tot de kinderarts binnenkwam. Ik zag het direct. Ze zei dat ik niet mocht verschieten, maar dat ze Scott moest meenemen. Zijn bloedwaarden waren helemaal niet oké. Billirubine veel te hoog en heel hoge infectiewaarden. Ze moest hem direct meenemen voor in infuus te plaatsen en daarna ging ze mij komen halen en mocht ik mee voor een echo om daar zijn lever te bekijken.

Ik bleef wachten. Zou ik Gertjan bellen? Of wachten tot hij klaar is? Of toch maar bellen?

Alle gedachten gingen door m’n hoofd, wat als hij geen lever heeft? Wat als blijkt dat zijn organen totaal niet goed zijn in zijn kleine buikje? Wat als hij het niet haalt? Wat als hij een afwijking heeft?

Het duurde zo lang! Ik belde Gertjan en hij vertrok direct naar het ziekenhuis. Hij kwam toe en ik was nog steeds alleen in de kamer zonder meer nieuws..

We gingen dan maar op zoek waar Scottje was. Hij was bij de neonatologie. Hij weende en het infuus wou maar niet lukken.

Een beetje later mochten we dan toch eerst naar de echo.

Bij de echo mochten we hem zonder kleertjes op de grote kale tafel leggen. Hij deed een beetje gel op zijn buikje en begon te kijken. Eerst zei hij niets. Ik hield gertjan zijn hand vast. Toen was het enigste dat hij zei: “ik ga even op de gang overleggen met m’n collega en ik kom terug”

Gertjan hield m’n hand steviger vast. De twee dokters kwamen samen binnen en dokter 2 zei: “ik ga ook juist even kijken”. Weer pakte hij het apparaat en ging hij over z’n buikje en zei niets..