Mijn bevallingsverhaal/ life of scott

Ik was uitgerekend op 13 januari. Al helemaal gehoopt dat ik toch 2 weekjes vroeger ging bevallen want zoals jullie wel begrijpen keek ik er super hard naar uit. Ik stopte met werken na de feestdagen. En dan begon het wachten.

De reden dat ik heel graag vroeger wou bevallen was omdat ik begin maart weer startte met werken en ik had heel graag extra tijd gehad met m’n kleine mannetje.

Op 12 januari werd ik gestript en ik ging vrijdag ten laatste ingeleid worden als het niet van zichzelf op gang ging komen. 13 januari donderdagavond was ik bij een vriendin thuis. Ik ging even pipi doen en het moment dat ik mij rechtstelde voelde ik water tussen m’n benen. Na een kleine twijfel of ik mijzelf net onder geplast had (😂) belde ik Gertjan en kwam hij mij halen.

Bij toekomen in het ziekenhuis rond 20u kwamen de weeën snel op gang en ik maar denken dat alles vlot ging gaan. Gebroken vliezen is trouwens niet zoals in de films dat dit in één keer floep eruit is, dit bleef komen haha.

Na enkele uren pijn en tranen, kreeg ik m’n epidurale. Heel eng allemaal maar alles vlot verlopen en toen was ik pijnvrij (dacht ik). Ik voelde niets meer en vroeg aan de vroedvrouw: “ben ik nu volledig af van de pijn?” Ze bevestigde en zei: “ja hoor, nu zal je niets meer voelen tot aan de bevalling”

Na een klein uurtje begon ik weer gevoel te krijgen en voelde ik lichte pijn. Ik vroeg of dit kon, maar dit kon niet en ik kon op een knopje duwen om verdoving bij te krijgen. Maar dit deed helemaal niets. Na een halfuur terug extreme pijn, hebben ze opnieuw een shot verdoving bij gegeven, dit zou zeker helpen. Dit hielp enkele minuten en het begon weer opnieuw. Weer afwachten en weer een shot extra gekregen. Maar m’n lichaam wou links helemaal niet meer verdoofd geraken..

Na meerdere keren zeggen en smeken dat ik niet meer kon en dat dit niet menselijk was. Hebben ze een andere anesthesist laten komen. Want de volgende shift was begonnen. Deze gaf een extra shot bij opnieuw, maar ook deze deed niets. Tijd en pijn ging verder, maar er kwam niet genoeg ontsluiting. Ondertussen waren er al enkele uren voorbij gegaan.

De anesthesist stelde voor om de epidurale gewoon opnieuw te plaatsen. Maar tijdens hevige weeën is dit heel moeilijk om stil te zitten. Uiteindelijk gelukt om opnieuw te plaatsen, maar weer hetzelfde, de linkerkant wou niet verdoven.

Enkele keren echt gedacht als ze mij nu gewoon in slaap doen voor altijd vind ik het echt oké. Ik was volledig op en kapot en kon de pijn niet meer verdragen.

25 uur later mocht ik beginnen persen, maar ik hoorde ze zeggen “het zal niet meer voor vandaag zijn” het was toen rond 22u (ondertussen al 14 januari). Ik kon alleen maar denken wat bedoelt ze nu? Is dit dan net na 00u00 of bedoelen ze de volgende dag op de middag. Ik had zoveel pijn gehad en zo lang al volgehouden en ik kon echt niet meer.

Rond 23u20 zei ze dat het sneller moest gaan en dat ik niet genoeg kracht meer in m’n lichaam had, dus ze ging de zuignap gebruiken. Enigste dat ik dacht was “noooo dan gaat z’n hoofdje misvormd zijn”.