Mijn bevallingsverhaal ( ‘ je moet even wachten’)

 6 mei 2019 , ik word wakker en voel me anders dan alle andere dagen. Ik ben 38 week zwanger en ben er helemaal klaar mee. Ben al vanaf dag 1 misselijk en heb echt nergens zin in. Ik hoop dat ook dat ons meisje zich snel meld, maar volgens de verloskundige die net is geweest kan het nog wel even duren helaas. Ze beloofd de volgende dag opnieuw langs te komen, het is inmiddels 7 mei en heb af en toe krampjes en verlies heel af en toe wat water. Ze komt opnieuw langs en ze denkt dat het inderdaad vruchtwater is, maar volgens het staafje is het toch geen vruchtwater maar ik heb wel 1 cm ontsluiting. Ze stelt voor dat ik in middag langs kom. Om 14:00 ben ik aanwezig en ze luistert naar de baby en dat is gelukkig helemaal goed, terwijl ik haar de hele dag niet heb gevoeld,  ze kijkt mij nog even naar, en heb nog steeds 1 cm ontsluiting. Mijn bloeddruk is veel te hoog en ze denkt aan een zwangerschapsvergiftiging dus ik moet naar het ziekenhuis, ( onze ziekenhuis is dicht voor bevallingen maar hier voor mag ik gelukkig wel komen ) in het ziekenhuis word mijn bloed na gekeken en ik krijg een ctg , een uurtje later komt de gynaecoloog en gelukkig heb ik geen zwangerschapsvergiftiging en ook met de baby is alles goed. Ze kijkt mij ook even na en zegt dat het nog wel even kan duren voor dat de kleine zich meld. Blij dat er niks is, maar toch een beetje teleurgesteld gaan we naar huis. We bestellen eten , ga douchen en dan lekker maar bed.

Ik lig nog geen 10 minuten in bed en voel iets, ik spring letterlijk uit bed en daar gaat al mijn vruchtwater.

Ik bel opnieuw de verloskundige en ze zegt neem en douche en houd je weeën bij, als ze sneller komen dan bel je me. Een douche haal ik niet want de weeën volgen zich snel achter elkaar op. Ik bel der opnieuw en ze zegt langs te komen. Als ze er is kijkt ze hoeveel ontsluiting ik heb en ik zeg nog tegen der het zou wel meer zijn dan 1 cm, maar helaas nog steeds maar 1 cm en m’n weeen zijn nu al zo sterk en ze besluit het ziekenhuis te bellen. Ze doen eerst heel moeilijk maar uiteindelijk mogen we toch komen, uiteindelijk zijn we om 00:45 in het ziekenhuis. Ook daar kijken ze hoeveel ontsluiting ik heb , nog steeds maar 1.. omdat ze denken dat ik niet snel beval krijg ik een prik in been om toch nog te kunnen slapen, maar slapen dat lukt natuurlijk niet.. om 07:00 word ik gehaald ik mag naar een verloskamer en de gynaecoloog komt op bezoek, hij onderzoekt me en vertelt me dat ik nog steeds maar 1 cm heb.. Hier baal ik ontzettend van ik heb al zoveel pijn en weeen blijven maar snel achter elkaar komen, hoe moet het straks wel niet? Hij stelt voor om een ruggenprik te doen omdat hij niet denkt dat ik binnen een paar uurtjes beval. Ik twijfel maar besluit het om toch te doen. Het vertel dat ik over ongeveer 2 uurtjes hem krijg. M’n vriend haalt ondertussen m’n moeder op want die wil ik er graag bij hebben. Maar nog geen 10 minuten als m’n vriend weg is , halen ze me al op voor een ruggenprik. en daar ga ik helemaal alleen naar het OK voor een prik.. Gelukkig valt de prik heel erg mee en binnen een uurtje ben ik alweer terug op m’n kamer. Hij doet snel z’n werk want de pijn is wel te doen zo, . 2 uurtjes later komen ze kijken en heb dan nog maar 2 cm ontsluiting. Het gaat niet snel genoeg , ik krijg weeen opwekkers in de hoop dat het snel gaat. Maar helaas de pijn , de weeen ( rug, buik en benen ) worden alleen maar heftiger en we hebben het idee dat de ruggenprik niet goed z’n best doet. Van de hele dag krijg ik heel weinig tot niks mee, ik leef in m’n eigen wereld en af en toe kan ik wat zinnig zeggen. De ontsluiting gaat veel te langzaam. Het is 3 uur en er komen nieuwe verplegers en een gynaecoloog binnen. Ook hun onderzoeken me maar met weinig succes. En zo gaat het uren door ontsluiting gaat langzaam en de pijn word steeds erger en af en toe gaat het hartslag van ons meisje naar beneden. Rond half 11 krijg ik meer druk en pijn en ja hoor 9 cm ontsluiting wat ben ik blij, nog geen 10 maar he toch meer dan een paar uurtjes geleden. Rond 11 uur heb ik echt de druk om te persen en druk op het knopje, en daar krijg ik dood leuk te horen JE MOET EVEN WACHTEN WANT WE DOEN EEN OVERDACHT.. even wachten? Ik sta op het punt om een kind uit de persen en ik moet wachten hoe dan? Maar de gynaecoloog gaat gewoon weg.. maar stoppen lukt niet, en pers maar snel in m’n eentje. Om 23:15 komt de nieuwe verpleegkundige en gynaecoloog en half vertel ik wat er is gebeurt en ze is boos. Maar omdat ik nog steeds pers gaat ze snel kijken en schrik dat ze al het hoofdje ziet. Naar een paar keer persen om 23:33 is daar eindelijk onze mooie dochter Milou!