Mijn bevallingsverhaal – 'iets' eerder dan verwacht

Het ene moment hang je lekker op de bank, het andere moment voel je nattigheid en zijn je vliezen gebroken. En dat met 36 weken zwangerschap! Hoe daarna alles in sneltreinvaart ging vertel ik je vandaag. Het is tijd voor mijn bevallingsverhaal!

EVEN TERUG IN DE TIJD…

Begin juni had ik een afspraak in het ziekenhuis. In het verleden heb ik een lisexcisie gehad waarbij weefsel bij mijn baarmoeder is verwijderd na een slecht uitstrijkje. Hierdoor heb je kans op een verkorte baarmoedermond en dat kan soms een vroeggeboorte veroorzaken. Daarom is het goed om dit te laten checken in het ziekenhuis. Ondanks dat mijn verloskundige het niet perse nodig vond, ben ik blij dat ik het heb laten onderzoeken. Tijdens de afspraak is namelijk ontdekt dat mijn baby vrij ver achter lag in groei en gewicht. Gelukkig was er op dat moment niks mis met de lengte van mijn baarmoedermond. Maar de groeiachterstand was voldoende reden voor extra controles in het ziekenhuis, dus werd de zorg vanuit de verloskundige overgenomen door het ziekenhuis.

STUITLIGGING

Tijdens de afspraak in het ziekenhuis is gebleken dat mijn eigenwijze baby in stuit lag. In principe nog geen reden tot paniek, aangezien hij nog voldoende tijd had om te draaien… Althans, dat was de hoop 😉 Bij iedere afspraak die volgde lag hij nog steeds lekker in stuit, dus ik denk dat hij het wel prima vond zo. Toen hij met 35 weken nog in stuitligging lag, hebben ze in het ziekenhuis geprobeerd om hem te draaien. Ondanks dat ik hier tegenop zag en het ook heel onprettig was, ben ik blij dat ik het heb geprobeerd. Het was tot halverwege gelukt, maar hij kon de draai niet maken helaas. Aangezien het ook heel pijnlijk was, hebben we besloten het hierbij te laten.

GEPLANDE KEIZERSNEDE

Aangezien de draaipoging mislukt was, was het tijd om te bespreken wat nu de opties zijn rondom de bevalling. Persoonlijk ging mijn voorkeur uit naar een keizersnede, niet zozeer voor mezelf, maar vooral vanwege de minste risico’s voor de baby. De gynaecoloog stelde ook een keizersnede voor vanwege de groeiachterstand. Een stuitbevalling was in mijn geval niet verantwoord, dus dat zou ze niet aanraden. Ergens vond ik het dus prettig dat mijn eigen voorkeur min of meer bevestigd werd. Uiteraard had ik liever natuurlijk willen bevallen, maar niet wanneer dit onnodig risico’s met zich mee zou brengen. Zeker omdat je dan alsnog kans hebt op een keizersnede, maar dan met spoed. En dat laatste wilde ik liever voorkomen.

Een paar dagen later was het geregeld. Er stond een keizersnede gepland voor 10 augustus. Dan zou ik 37 weken en 4 dagen zwanger zijn. Zo had ik nog anderhalve week om mezelf mentaal voor te bereiden op de keizersnede. Dan kon ik mooi nog even mijn uitgroei bijwerken, mijn nagels laten doen en mijn eigen spullen verzameld. Althans, dat dacht ik…

GEBROKEN VLIEZEN

Het was zondagmiddag en ik zat lekker op de bank met de hond. Ik weet niet meer precies wat ik deed, maar ik riep iets tegen de hond en ineens voelde ik nattigheid. En terwijl ik opstond van de bank stroomde het eruit. Alsof je in je broek plast, maar dan keer tien 😉 Ik droeg een korte, loszittende short dus het vruchtwater stroomde echt langs mijn benen op de grond. Mijn vriend stond net op het punt om weg te gaan toen dit gebeurde. Hoewel ik er vrij rustig onder was, schrok hij heel erg en riep “en nu?”. Achteraf moet ik hier nog regelmatig om lachen, haha.

Ik besloot maar meteen te bellen met de vraag of we al naar het ziekenhuis moesten komen. Zoals ik al dacht gingen we het niet meer afwachten en moest ik direct richting het ziekenhuis. Zo gek, diezelfde ochtend zei ik nog tegen mijn vriend dat het bijna zover was en dat ik dat beste een gekke gedachte vond. En ergens had ik ook het idee dat het ging doorzetten en we vandaag met 36 weken ons kindje zouden ontmoeten..

EN TOEN KWAMEN DE WEEËN..

Eenmaal in het ziekenhuis werd als eerste gekeken of het vochtverlies wel echt vruchtwater bleek te zijn. Gezien de hoeveelheid twijfelde ik daar niet aan, maar goed, zoals ik al dacht werd dit ook snel bevestigd. Vervolgens werd er een echo gemaakt en kreeg ik een ctg om de hartslag van de baby in de gaten te houden. Mijn vriend reed even later nog even op en neer naar huis voor wat extra spullen voor mij. En toen begon de pijn…

Het begon met een licht ongesteldheidsgevoel en toen dacht ik al “het gaat gebeuren”! Ik appte mijn vriend en zei dat ik inderdaad het gevoel had dat het ging gebeuren. Gelukkig kwam hij al snel weer terug en zat ik niet meer alleen op de kamer. De pijn werd steeds iets heftiger en ik drukte op de bel zoals afgesproken. Er werd gezegd dat ze zo min mogelijk inwendig onderzoek doen zodra de vliezen gebroken zijn omdat dit de kans op infecties vergroot. Ze besloten dan ook nog even te wachten omdat het ook kon zijn dat het nog zou afzwakken. Om de pijn wat te verzachten besloot ik even onder de douche te gaan staan en dat was op dat moment wel heel erg fijn.

Uiteindelijk waren de krampen niet meer echt krampen te noemen en wist ik zeker dat ik weeën had. Ze kwamen heel regelmatig terug, hadden een flinke piek en zwakten daarna weer af. Ik probeerde heel erg op mijn ademhaling te letten, maar met zoveel pijn is dat best lastig. Het hielp me wel om het een beetje op te vangen, maar daar was ook alles mee gezegd. Opnieuw drukte ik op de bel en even later kwam er dan eindelijk iemand inwendig onderzoek doen om te kijken of, en zo ja, hoeveel ontsluiting ik had. “Je hebt 4 cm ontsluiting, we gaan de O.K. inlichten en de keizersnede doen”. Het was even spannend, maar anderzijds voelde het ook als het verlossende woord waar ik op hoopte haha.

KEIZERSNEDE

Ik kreeg een infuus geprikt, kreeg een operatieschort aan en deed mijn oorbellen uit. Vervolgens nog even wachten en toen werd ik al snel opgehaald. Ook kreeg ik weeënremmer toegediend en dat was zó fijn! Al snel verdwenen de weeën en kon ik even op adem komen. Respect voor vrouwen die nog veel langer weeën moeten opvangen, ik vond 3 uurtjes al pittig!

Mijn vriend mocht gelukkig ook gewoon mee en verruilde zijn kleding voor een blauw operatie ‘pakje’ inclusief charmant haarnetje. We maakten nog even een selfie van ons twee en vervolgens reden we door naar de O.K. Nu ging het echt gebeuren! Ik kreeg een ruggenprik, die me achteraf gezien ontzettend is meegevallen. Ik voelde een klein prikje en dat was het. Al snel begint het te werken en konden ze aan de slag om dan eindelijk ons kind te halen! Kort voordat Jaxx er volledig uit was zakte het doek en konden we een beetje meekijken. Zo bijzonder, vreemd, maar ook super mooi om dit te zien gebeuren. Hij begon meteen te huilen (en ik ook uiteraard) en dat was voor mij een heel fijn gevoel. Yes, hij is er gewoon. Eindelijk.

ZO KIJK IK EROP TERUG:

Al met al kijk ik heel positief terug op de bevalling. Het feit dat het een keizersnede zou worden was voor mij niet heel onverwacht. Uiteraard had ik liever natuurlijk willen bevallen, maar ik heb er vrede mee dat het anders is gelopen. Doordat Jaxx de geplande keizersnede niet wilde afwachten heb ik ‘helaas’ met een grijze uitgroei en lelijke nagels moeten bevallen, maar dat is natuurlijk maar bijzaak 😉 Ik was en ben super blij dat we nu alweer bijna 11 weken hem mogen genieten en zou niet anders meer willen.

Hoe heb jij je bevalling ervaren? En vinden jullie het leuk om ook een update te lezen over de eerste weken met Jaxx?