Mijn bevallingsverhaal “enorme angst om te bevallen”

Angsten, Verhalen over horrorbevallingen van 24 uur of langer, operaties, te vroeg geboren. Neehoor! Het kon dus ook anders. 

Dit is mijn bevallingsverhaal

Ik wist al vroeg dat in zwanger was, ik was 1 week zwanger toen we erachter kwamen. Het was een zondag avond en ik voelde me een beetje apart. Ik liet mijn vriend vaker zwangerschapstesten voor me halen want als ik al een paar dagen overtijd was of een gevoel had dat ik zwanger zou kunnen zijn schoot ik al in de stress. 

Hij kwam terug van de etos met een test. Ik holde naar de wc toe en kwam de kamer binnen met de test, twee streepjes. Niet hele duidelijke maar wel twee! Ik was zwanger! Dol blij en toch geschrokken vertelde ik het me vriend. Toch geloofde meneer het niet want het streepje was wel heel vaag. Er moest een nieuwe test gehaald worden en hij reed nog een keer naar de etos maar nu voor een clearblue test. 

Aangekomen thuis deed ik de test opnieuw, en ja hoor. 1-2 weken zwanger. Toen kwam het besef bij mijn vriend. Hoe blij we waren! Dolgelukkig vertelde we het die avond mijn ouders al. Ik bespreek alles met mijn moeder en dit ook kon ik zeker niet voor me houden ookal was ik nog maar 1 weekje zwanger op dat moment. 

Hoe gelukkig we waren, toch kwam er snel heel wat stress bij kijken voor mij en werd heel angstig.

Heel mijn zwangerschap hoorde ik verhalen over andere hun zwangerschap en bevalling. Ergens wou ik het allemaal wel weten want ik had geen idee wat me te wachten stond, het was mijn eerste zwangerschap. Achteraf gezien had ik toch wat liever minder verhalen gehoord want het wekte toch aardig wat stress en angst bij me op. 

Op advies van de verlos een bevallingsplan gemaakt en alles 100 keer door gesproken met mijn vriend (die aardig gestoord van me werd) want ik wist PRECIES wat ik wou. De verloskundige zei steeds “toch is een bevalling nooit helemaal te plannen en bereid je ook voor op het onverwachte” Onverwachte? Ik wil niks onverwachts. Ik wist precies wat ik wou en dat was thuis bevallen in een bad met mijn vriend en mijn moeder bij me. Het maakte me angstig dat je een bevalling niet kon plannen, je kan je voorbereiden maar toch ook weer niet. Normaal wil ik alles weten, hou totaal niet van onverwachten dingen, zelfs een suprise party vind ik al helemaal niks. 

Ik had geen ademhalingscursus gedaan of iets wat de verlos mij had aangeraden. Ja ik kan nogal koppig zijn en hoe meer ik met de bevalling bezig was hoe meer angst het me gaf. Je kan dus zeggen dat ik goed voorbereid was, NOT! Ik was ongeveer 30 weken zwanger toen ik me er bij neerlegde, it is what it is en ik zie wel hoe het loopt. Dat gaf me veel rust. (Al hoopte ik stiekem dat mijn bevalling verliep zoals ik me bevallingsplan had geschreven) 

AND IT DID! 

Het was 23 September 2019

Die middag had ik een afspraak bij de verloskundige ik was inmiddels 40 weken zwanger en zacht gezegd er klaar mee. Ze zou inwendig onderzoek doen en het hartje van de baby luisteren. Die middag kwamen we erachter dat ik 3cm ontsluiting had. Huh hoe dan? Ik had niks gevoelt, me water was niet gebroken, geen weeën. Niks? Ze zei dat ze me waarschijnlijk vanavond of vannacht wel weer zou zien met een knipoog. Oke shit daar kwamen de zenuwen, Ga ik vanavond bevallen? Hoe graag ik net nog wou bevallen en er zó klaar mee was dacht ik opeens, laat het nog maar even wachten hoor.. 

21:00 

Mijn vriend en ik lagen op de bank een filmpje te kijken. Ik had in de middag nog wat pijn in me onderbuik maar dat was inmiddels al verdwenen. Ik geloofde niet meer dat het vanavond zou komen of vannacht ik voelde me prima! 

23:30 

Wij lagen in bed, me vriend allang inslaap want meneer slaapt altijd binnen een paar minuten en door alles heen (dat beloofde veel goeds voor de nachten met een newborn.. 🥲). Ik had wat buikpijn en een beetje spierpijn in mijn bovenbeen. Niet iets geks in mijn ogen want de avonden ervoor had ik het ook en ging het na een uurtje weer weg. Besloot toch even naar beneden te gaan om wat te drinken en nog een aflevering van me serie te kijken, slapen was toch al moeilijk de laatste tijd met die dikke buik en het fijne wc bezoekje tachtig keer per nacht. In het midden van de aflevering deed me buik toch wat heftiger pijn, zo erg had ik het niet gevoelt en besloot toch maar me vriend wakker te maken. Slapend kwam hij beneden en trof mij aan op handen en knieën op de vloer. Ik zag de stress in zijn ogen en hij wist dat dit het wel is kon zijn, de bevalling begint. Hij belde de verloskundige en vertelde rustig wat er aan de hand was. Hij deed het hartstikke goed en kwam me gelijk ondersteunen! En dat gaf mij ook vertrouwen. 

00:30 

De verloskundige was er en vertelde mij dat we naar boven moesten en ik in bed moest gaan liggen. Kramperend kwam in de trap nog op (Gelukkig want ik moest en zou in bad bevallen en die stond boven). Ze ging voelen hoeveel ontsluiting ik had en dat was al 6cm. Like what? Ik heb amper weeën gevoelt, ja nu kwam de pijn maar ik ben al 6cm dat gaf me kracht, heel veel kracht. Tot de verloskundige zei het kan wel nog even duren ik moet even snel er tussen uit langs iemand anders en wat spullen pakken. Uh weg? Ik ben aan het bevallen? Ze zou binnen een uurtje terug zijn. Ondertussen waren mijn vriend en moeder het bad aan het vullen en lag ik de weeën op te vangen op bed. Wat ik aardig lastig begon te vinden. 

1:30 

Yes de verlos in back! Ik zat al in bad en wat een top keuze was dat. Het warme water nam veel pijn weg en voelde me ontspannen. Ja, echt ontspannen tijdens een bevalling. De verloskundige voelde weer hoeveel ontsluiting ik had en dat zat op 8cm. Het ging aardig snel! Op dat moment zat me vriend naast me op een krukje en hield me hand vast, de verloskundige aan de andere kant van het bad en vertelde me precies wat ik moest doen. Adem in, adem uit. Dat ging me wel goed af. 

3.50 Push it baby

Hier kwam het moment dat ik mocht persen ik zat op 10cm en dit vond ik het meest pijnlijk. En jeetje had ik die cursussen maar serieus genomen. Er bestond dus iets al wegpuffen? Niet mogen persen? Stel je even voor alles in je lijf wilt dat kindje eruit hebben en het hoofdje staat al en het gebeurd gewoon je perst? Maar dan zegt de verloskundige hou het even tegen, puf het weg wacht weer op een wee. Like, hoe!? Stiekem pufte ik het is niet weg want me lichaam deed het gewoon en het gebeurde and no i couldn’t stop it. Na 10 keer persen was hij daar, vol verwondering lag ik te kijken hoe dat kleine mannetje op me borst lag. Tot ik hoorde oke nu gaan we de placenta eruit halen. Uh? Ja doe maar? Waarom zeg je dat tegen mij? Blijkt dus dat je een tweede bevalling nog moet ondergaan. NOBODY TOLD ME (jaja de cursus of boekjes lezen, nieuwe mama’s doe het). Even goed persen en hij is eruit, zei de verloskundige. Nou ik spaar iedereen de verdere details maar die ging er net zo makkelijk uit als dat kleine mannetje. Het geen waar ik het meest tegen op zag: De bevalling. Maar alles viel me mee, een gezond mannetje op de wereld gezet, lekker thuis, in bad, precies zoals ik voor me zag. En wat ben ik daar dankbaar voor. 

Dus lady’s niet elke bevalling hoeft zo erg te gaan. Vertrouw op je lichaam, beval waar jij je goed bij voelt want dan gaat het het best. Praat met je omgeving als je angsten hebt, ze kunnen meer voor je doen dan je denkt. En oja, misschien toch een cursus of twee volgen? Of wat meer inlezen over het persen of weeën of gewoon de bevalling. ( I wish I did) 

 you got this!  

Hoe makkelijk de bevalling voor mij was, hoe moeilijk de kraamweek en het herstel was. En waar was die roze wolk nou? Daarover vertel ik meer in mijn volgende post. ❤️