Mijn bevallingsverhaal, een tweeling bevalling!!!

How How it all started

Ik had al enige tijd bedrust vanwege complicaties in mijn zwangerschap. Mijn baarmoeder mond was verkort en daarom moest ik zo min mogelijk doen, rusten was key! Op vrijdag 20 mei 2016 voelde ik mij tegen het einde van de middag niet lekker. Twijfelen wat te doen, bellen naar het AMC of niet bellen? Ik wist dat als ik zou bellen, ik langs moest komen. Ze kunnen namelijk door de telefoon niets zeggen. Maar Syleena was onderweg samen met een nichtje en Jermaine nog op zijn werk… Toen ik Dee aan de telefoon had zei ze mij meteen, “Bellen! You better be safe than sorry!!” En ze had gelijk, dus zo gezegd zo gedaan. Jermaine zijn zus is gekomen om even op te passen en in de avond rond een uur of 7 kwamen we aan in het AMC. Hier werd meteen weer een CTG werd gemaakt. De kindjes deden het prima, wel had ik met enige regelmaat wat harde buiken maar dat was eerder ook al gezien. We waren beide weer opgelucht en het was alleen nog wachten op een echo voor de lengte van mijn baarmoedermond. Dit duurde erg lang omdat het super druk was die avond.

Rond half 10 kreeg ik deze echo. Mijn baarmoedermond was toch weer geslonken. De arts twijfelde enorm of ze me wel of niet op zouden laten nemen, “je ziet er totaal niet uit alsof je gaat bevallen” zei de arts nog. Nee dat ga ik ook helemaal niet was mijn reactie. Uit voorzorg werd om 23:00 uur toch besloten mij op te nemen. Echter lagen op dat moment het AMC en het VU vol dus er werd rondgebeld met de andere academische ziekenhuizen in Nederland, in Utrecht bleek er plek. Ik zou met ambulance vervoerd worden. Ze mogen geen enkel risico nemen en daarom mag je dan niet meer op eigen gelegenheid naar het ziekenhuis gaan. Dat was achteraf maar goed ook.. We hadden afgesproken dat Jermaine naar huis zou rijden om mijn spullen op te halen en deze langs zou brengen in Utrecht. Toen hij naar de auto liep en ik op de ambulance lag te wachten, braken ineens mijn vliezen. Ik heb Jermaine weer van het parkeerterrein af gebeld. “Kom maar terug schat”, het gaat weer even anders dan we net dachten… De ambulance was inmiddels al gearriveerd. Zo spannend allemaal, er gaan honderd duizend dingen door je hoofd. “Ik ga niet bevallen, dit gaat gewoon niet gebeuren, ik moet mijn kindjes veilig bij me houden” waren mijn overheersende gedachtes. Meteen weer aan het CTG, kindjes deden het nog steeds heel goed. Ook kreeg ik een infuus met weeën remming. De artsen doen er alles aan om de kindjes nog langer in de baarmoeder te houden, al is dit met gebroken vliezen. Op deze termijn van de zwangerschap staat een dag in de buik over het algemeen gelijk aan drie dagen couveuse. Eigenlijk zijn alle organen, longen, hartje, hersenen van de kindjes nog te onrijp om buiten de baardmoeder goed te ontwikkelen. Gelukkig is de medische wereld heel ver ontwikkeld en kunnen ze met heel veel ondersteuning tegenwoordig een hele hoop betekenen voor kindjes met deze termijn.

Met 29 weken en 4 dagen op de teller, ik ging bevallen!

Na overleg tussen de artsen, de ambulance en ons werd besloten dat het stabiel genoeg was om alsnog met de ambulance naar Utrecht te gaan. Jermaine is er met de auto achteraan gereden. Of nou ja, vooruit gereden is een betere omschrijving, hij was er zeg maar 10 min eerder dan wij…haha. Ik weet nog heel goed dat de ambulance verpleging heel lief was en mij probeerde voor te bereiden op dat mijn kindjes nu echt geboren gingen worden. Ik bleef maar zeggen nee joh, doe niet zo gek, dit valt zo wel stil, gaan we helemaal niet doen nu (ik was gewoon om de 3 min rug weeën aan het wegpuffen, maar dat ter zijde). Eenmaal in Utrecht bleek ik al ontsluiting te hebben. Ze hebben dit nog een paar uur aangekeken en toen besloten de weeën remming eraf te halen, het ging echt gebeuren. Ze wilde komen en ze kwamen… Inmiddels was ook mijn moeder in het ziekenhuis aangekomen. Ik had hier eigenlijk nog niet goed over nagedacht, of ik mijn moeder bij de bevalling wou of niet. Maar ik ben zo ontzettend dankbaar dat ook zij erbij was en dat zij er was om ons te steunen in deze heftige uren. It all started

Ik kwam nadat de weeën remming was gestopt in een weeën storm terecht, super heftig. De ene naar de andere heftige rugwee die uiteindelijk ook doortrokken in mijn buik en benen. Omdat mijn kindjes gedurende de hele bevalling gemonitord moesten worden door het CTG moest ik plat op bed liggen. Ik had geen keuze om te lopen, te zitten of te staan. Dit maakte het lastiger om de weeën op te vangen maar daarentegen was het heel fijn om tijdens deze ook wel angstige uren te weten dat het met de boys goed ging. In het begin van de weeën storm raakte ik even in paniek, lukte het mij maar moeilijk om deze rustig weg te puffen. Een hele lieve verpleegkundige heeft mij (en Jermaine) toen super goed geïnstrueerd en ons op weg geholpen. Vervolgens heeft Jermaine de taak van mee puffen van haar overgenomen en is hij echt mijn steun en toeverlaat geweest. Ik zou niet weten wat ik zonder hem aan mijn zijde had gemoeten. Maar ook alle hulp en de aanwezigheid van mijn moeder was zo onwijs prettig en bijzonder.

We hebben mijn moeder in alle rust alvast de namen van de boys kunnen vertellen en afgesproken wie er met welk kindje mee zou gaan. Aangezien de kindjes veel ondersteuning bij hun start en ook daarna nodig zouden hebben worden zij direct na hun geboorte meegenomen door de kinderarts naar een andere ruimte. Hier wordt alle nodige eerste zorg verleend waarna zij naar de Intensive Care van de afdeling Neonatologie zouden gaan. Meestal gaat de vader met het kindje mee en blijft de moeder in de verloskamer. Omdat het nu om twee kindjes zou gaan hebben wij ervoor gekozen dat mijn moeder met de eerstgeborene (Daley) mee zou gaan. Jermaine zou bij mij blijven voor de geboorte van Quinn en dan met hem mee gaan. En zo is het ook precies gegaan.

Op zaterdag 21 mei in de ochtend om 10:22 en 10:40 met een zwangerschapstermijn van 29 weken en 4 dagen zijn onze zoontjes Daley en Quinn geboren. Over mijn bevalling zelf ben ik heel tevreden. Ik heb dit echt samen met Jermaine en met ondersteuning van mijn moeder kunnen doen. Ondanks alle medische toeters en bellen incl. CTG, infusen, 4 gynaecologen, 2 kinderartsen en 4 tot 5 man verpleging, was er een rustige en liefdevolle sfeer. Iedereen was zo lief en betrokken. Ik kan niet anders zeggen dan super fijn. Wat een wonder, twee mannetjes op de wereld mogen zetten.

Ik ben in de verloskamer gebleven, voor de nageboorte en alle andere afhandelingen. De gynaecologe was zo lief. Je beseft je op dat moment nauwelijks wat er is gebeurd, geen bolle buik meer maar ook nog geen kindjes op je buik of bij je in je kraambed, geen knuffels en eerste familiefoto’s maar beademing, infusen en een kwestie van eigenlijk leven of dood..

                                                    They made it & how!

Boys, jullie zijn het mooiste geschenk wat wij allemaal ooit hebben gekregen!!