Mijn bevallingsverhaal: de stilgeboorte van onze zoon Luca

Zoals in mijn vorige blog te lezen is, hebben we de moeilijke beslissing moeten nemen om onze zo gewenste zwangerschap af te breken i.v.m. trisomie 13 bij onze baby waardoor hij ernstig gehandicapt zou zijn en trisomie 13 in de placenta, wat met mijn voorgeschiedenis met zwangerschapsvergiftiging ook een risico voor mijn eigen gezondheid was.

We kregen de keuze om in ons eigen streekziekenhuis te bevallen, waar ik al onder behandeling was of in het Erasmus MC, waar we terecht zijn gekomen voor de vervolgonderzoeken na de afwijkende NIPT. Ik heb de keus gemaakt voor het Erasmus MC, om alle ellende in dat ziekenhuis te laten en er hopelijk nooit meer terug te hoeven komen. Ik wil toch de mogelijkheid open houden om misschien ooit in het streekziekenhuis nog een mooie ervaring met bevallen op te doen. Daarnaast zijn er ontzettend veel zwangeren in onze eigen omgeving. Toen ik bij mijn 1e zwangerschap een maand in dat ziekenhuis heb gelegen, kwam ik regelmatig bekenden tegen. Dat vond ik toen alleen maar prettig, maar ik moest er nu niet aan denken om mensen te feliciteren terwijl wij geen levend kindje konden meenemen naar huis.

De opname stond gepland op 14 april, ik was toen 21 weken zwanger. Ik moest thuis een dag eerder een tablet mifepriston innemen om de baarmoedermond alvast week te maken. Ik moest hem ’s ochtends na het ontbijt innemen, maar op de dag zelf liep ik mijn ontbijt wat uurtjes uit te stellen doordat ik er zo verdrietig van werd. Gelukkig merkte ik niks van het innemen van de pil. Ik zag ontzettend op tegen de bevalling, vooral omdat ik zo verdrietig was over onze beslissing en er tegenop zag om mijn zoontje te verliezen. Maar aan de andere kant was ik ook erg angstig. Bij mijn 1e bevalling had ik zwangerschapsvergiftiging en lag ik aan het magnesium infuus om insulten te voorkomen, waardoor ik erg suf was. Ik ben veel dingen kwijt, dus kon me niet eens meer goed herinneren hoe het was om te bevallen. Aan de andere kant was ik angstig omdat ik al het vertrouwen in mijn lichaam kwijt ben. Eigenlijk begon dit al op 13-jarige leeftijd, toen ik door een stomme val van mijn fiets een simpele beenbreuk opliep, die vervolgens door allerlei zeldzame gekke complicaties waar nooit een oorzaak voor is gevonden heeft geleid tot het 2 jaar niet kunnen lopen en een blijvend gebroken kuitbeen. Vervolgens kreeg ik bij mijn 1e zwangerschap terwijl ik aan niet 1 risicofactor voldeed zwangerschapsvergiftiging. En ook nu bleek uit onderzoek dat het mijn eicel was die zich gedupliceerd heeft en voor de trisomie 13 heeft gezorgd. Mijn lichaam heeft weer gefaald. In de brochure die we meekregen stond beschreven dat de pillen in zeldzame gevallen kon leiden tot een scheur in de baarmoeder, daarnaast was er een grote kans dat de placenta niet volledig geboren werd waardoor er nog een operatie nodig zou zijn. Gezien mijn falende lichaam, was ik ervan overtuigd dat mij dit ging overkomen.

De volgende dag moesten we ons om 13.30 uur melden in het ziekenhuis, op de gewone afdeling verloskunde waar veel andere moeders waarschijnlijk juist uitkeken naar hun bevalling. Toen we de afdeling opliepen rende er gelijk een verpleegkundige naar ons toe, die ons snel naar onze kamer bracht. Gelukkig, ik was blij dat ik niet geconfronteerd werd met gelukkige stelletjes die net met hun baby naar huis gingen. Eerst werden er allerlei controles gedaan en uitleg gegeven, en om 15.00 uur werd er gestart met de eerste dosis misoprostol. Elke 3 uur zou ik een nieuwe dosis krijgen. Er werd gezegd dat het meestal minimaal 24 uur zou duren voor de bevalling op gang kwam. Er werd pijnbestrijding geadviseerd, waar ik vriendelijk voor bedankte. Ik was vastbesloten om deze bevalling wel volledig helder mee te krijgen. Ook worstelde ik met mijn schuldgevoel, die zei dat als deze bevalling pijnlijk zou zijn ik dat verdiend had. De gynaecoloog hamerde echter door op de pijnbestrijding, ze vond dat ik het me niet nog moeilijker moest maken en gezien de verdrietige uitkomst absoluut niet mocht lijden. Daarnaast was er kans dat als ik later toch pijnbestrijding wilde, de anesthesist geen tijd zou hebben waardoor ik lang moest wachten. Daarom heb ik voor de zekerheid toch ingestemd met een morfinepompje, vastbesloten om er niet op te drukken.

Zoals gezegd kreeg ik iedere 3 uur de tabletten, en ik merkte er eigenlijk niks van. Overdag was mij verteld dat ze ’s nachts geen tabletten zouden geven, zodat ik kon slapen. De avonddienst dacht daar echter anders over, aangezien ik nog helemaal niks merkte zou het wel eens lang kunnen duren en vonden ze het beter om er ook ’s nachts mee door te gaan. Ik stemde ermee in, ik wilde ook dat dit zo snel mogelijk achter de rug was. Echter begonnen net na de dosis van 0.00 uur de eerste weeën en verloor ik de slijmprop. Mijn vriend lag gelukkig bij mij op de kamer te slapen. Ik heb hem laten slapen, de weeën vielen me nog mee en waren goed vol te houden. Maar elke keer als ik net in slaap viel, werd ik weer wakker door de weeën dus ik heb geen oog dicht gedaan. De verpleegkundige adviseerde mij meermaals op het morfinepompje te drukken, zodat ik hopelijk wel kon slapen. Dit weigerde ik, want waarom zou ik dat doen als de pijn meeviel? Rond een uur of 5 kreeg ik echter ineens heel veel pijn op mijn borst. En het werd steeds erger, zo erg dat ik van de pijn bijna niet meer kon ademen en het heel benauwd kreeg. Ik werd angstig, zou ik mogelijk weer last hebben van zwangerschapsvergiftiging? Aangezien ik bijna niet meer kon ademen heb ik toch op de bel gedrukt. De verpleegkundige deed alle controles en die waren goed. Ik merkte al dat ik toen weer iets beter kon ademen en de pijn op de borst iets afnam. Ze overlegde telefonisch met de gynaecoloog en die dacht dat het door de angst kwam. Ik merkte inderdaad dat de pijn nu afnam, dus ik moest haar gelijk geven. Maar ik was wel verbaasd over het feit dat je dat lichamelijk zo sterk kon voelen, dat had ik nog nooit meegemaakt! Er werd mij weer geadviseerd om de morfine te gebruiken, zodat ik hopelijk nog wat uurtjes kon slapen. Omdat ik inderdaad erg moe was, heb ik toen toch op de morfinepomp gedrukt. Dit had ik achteraf beter niet kunnen doen, want toen werd ik misselijk en moest ik ook nog eens meerdere malen overgeven!

Om 7 uur kreeg ik ineens het gevoel alsof de baby eruit kwam. Dit kon ik me eigenlijk niet voorstellen zo snel al aangezien er werd gesproken over minimaal 24 uur, maar toch voelde het echt zo. Snel maakte ik mijn vriend wakker en drukte ik op de bel. Toen de gynaecoloog kwam en checkte hoeveel ontsluiting ik had, braken mijn vliezen en kwam er veel vruchtwater uit. Dit voelde als een opluchting en het drukkende gevoel was over. Mijn ontbijt sloeg ik over vanwege de misselijkheid en omdat ik nuchter moest zijn voor de narcose als mijn placenta er niet vanzelf uit kwam. Om 9 uur kreeg ik na een wee ineens weer het gevoel dat de baby er bijna uitkwam. Snel riep ik mijn vriend uit de badkamer en drukte ik weer op de bel. Ik durfde niet te bewegen tot de gynaecoloog er was. Toen ze keek zei ze dat ze inderdaad het hoofdje al zag, ik mocht 1x persen en toen was onze prachtige zoon Luca geboren. Hij had zijn oogjes gesloten en bewoog niet, maar aan de buitenkant zag je helemaal niets van de trisomie 13 hij zag er prachtig uit. Hij was 29 cm en 413 gram. Hij werd nadat mijn vriend de navelstreng had doorgeknipt bij mij op de borst gelegd.

De placenta kwam niet direct mee, de gynaecoloog vroeg wanneer ik voor het laatst geplast had. Dat was gisteravond om 0.00 uur nadat ik de slijmprop had verloren, want ik was heel bang dat doordat Luca nog zo klein was hij anders op de wc geboren werd. Hierdoor had ik sinds 0.00 uur mijn urine opgehouden. Ik mocht op een postoel plassen, wat direct lukte. Daarna mocht ik nog een keer persen, en tot mijn verbazing werd de placenta toen volledig geboren en had ik dus geen operatie nodig!

De verpleegkundigen waren heel lief voor Luca. We hadden een waterbak meegenomen waar we hem in hebben gelegd, en ze hebben stichting Still voor ons gebeld die foto’s kwam nemen. Ook hebben ze afdrukjes gemaakt van zijn voetjes. Door de corona maatregelen mocht er eigenlijk geen bezoek komen, maar ze hebben een uitzondering gemaakt voor de fotograaf en voor onze oudste zoon. We vonden het belangrijk dat hij ook afscheid kon nemen van zijn broertje. Luca mocht net zolang bij ons op de kamer blijven als we zelf wilden. De placenta werd meegenomen voor onderzoek. 

Over deze uitslag en hoe het nu met ons gaat, lees je meer in mijn volgende blog.