Mijn bevallingsverhaal (40+5 weken)

Zaterdag 19-02-2022 | 02.00 uur

40 weken + 3 dagen. Het rommelt al dagen, maar dit voelt anders. Menstruatiepijn, maar dan heftiger. Dit moet het zijn! Ik ga weer slapen en word rond 05.00 uur weer wakker, de pijn komt in golven. Een duidelijk begin, piek en eind. Zijn dit dan de eerste weeën? Ik bel ’s morgens de verloskundige en ze komt rond 10.30 uur even langs. Nog geen ontsluiting, dus dit zal vast het voorwerk zijn. Als het aan houdt en heftiger wordt, moet ik terug bellen. ’S Middags nemen de weeën toe. Ze komen frequent en veel heviger. Binnen no time krijg ik er ook rug weeen bij. Ik hang over de bank en vraag m’n vriend of hij tegendruk wil geven in m’n rug. Ik kruip in m’n bubbel en besef dat de baby er aan komt. Elke wee brengt me dichter bij haar. Ik heb mezelf een ademhalingstechniek eigen gemaakt: 4 tellen in, 6 tellen uit. Hierdoor bewaar ik de rust voor mezelf.

Eind van de middag bellen we de verloskundige en ze komt langs. Nog maar 1 cm ontsluiting. Kleine tegenvaller, maar het is wat het is.

Ik ga verder met weeën opvangen en stiekem kan ik niet wachten tot ik dat kleine meisje bij me heb. Een paar uur later komt ze terug. Nog steeds niet meer ontsluiting dan een paar uur geleden.

Dit gaat de hele nacht zo door, ik heb onder de douche gezeten met een warme straal op m’n rug ter ontspanning. Ik heb op een skippybal in de woonkamer zitten bouncen. Alles om het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken. Een paar huizen verderop was er een huisfeestje, ik kon die herrie niet handelen dus heb oordopjes in gedaan en m’n eigen bevallings-playlist afgespeeld. Heerlijk die bubbel. De verloskundige is een paar keer terug geweest die nacht. Uiteindelijk kon ze net 2 cm ontsluiting vaststellen.

Tegen de ochtend nam de frequentie van de weeën af. Ze waren nog steeds heftig, maar wel onregelmatig.

Zondag 20-02-2022 | 07.00 uur

40 weken + 4 dagen. En nu? De verloskundige zei dat ze nog maar weinig kon betekenen, aangezien de frequentie af nam. We konden weer bellen als de weeën regelmatiger kwamen. Ze dacht dat het een valse start was, aangezien ik in haar ogen de weeën nog niet aan het weg puffen was. Ik paste mijn eigen ademhalingstechniek toe… Wist ik veel! Ik nam maar aan wat ze zei… Ook al voelde het niet helemaal oké. Het is mijn eerste keer, ik wist ook niet wat ik precies kon verwachten. Er was ook geen reden om naar het ziekenhuis te gaan vonden ze… Sven wilde eigenlijk naar het ziekenhuis, maar ik nam de mening van de verloskundige maar aan. Dus ze vertrok.

De hele zondag kwamen de weeën onregelmatig. Om het kwartier, om de 10 minuten, om de 20 minuten… Maar ze waren heftig. Ik kon dus niets doen, ik kon niet ontspannen en heb maar op en neer gependeld tussen de bank en de douche. ’S Avonds in bed kwamen ze nog steeds op deze manier. Ik kon absoluut niet slapen daardoor. Vanaf 02.15 uur heb ik door het huis gelopen en onder de douche gezeten. Nacht 2 zonder slaap… Ik was redelijk kapot. Het klopte niet… Maar ja, wist ik veel.

Maandag 21-02-2022 | 07.00 uur

40 weken + 5 dagen. Sven wordt wakker en vindt mij onder de douche. Ja, hier zit ik al de halve nacht. Hij wil de verloskundige bellen. Dit kan zo niet meer. Ik had om 12.00 uur een controle afspraak. Dus ik vond het onnodig om nu de praktijk al te bellen. Ik kan die paar uur ook nog wel opvangen. Pfff wat duurde die ochtend lang! Onregelmatige, heftige weeën. De hele ochtend op de skippybal gezeten. Ik kon niet meer. M’n lichaam was op.

Eindelijk was het 12.00 uur. De verloskundige vroeg hoe het ging. En daar brak ik… Ik kan niet meer! Ik kreeg 2 opties: Strippen, of een nachtje in het ziekenhuis slapen met pijnmedicatie en slaapmedicatie en een dag later strippen. Eigenlijk zag ik het allebei niet zitten. Ze ging de controles uitvoeren en ik besloot erover na te denken. Vlak voordat ik op de tafel ging liggen kreeg ik nog een flinke wee.

Ze zet het apparaatje op mijn buik om naar het hartje te luisteren en ze blijft luisteren…. Dat deed ze eerst nooit. Het voelt niet goed. Ik vraag of het niet goed is. Jawel, zegt ze, maar ik twijfelde of ik in het begin het hartje wel hoorde. Ze wilde voor de zekerheid dat we een CTG gingen maken in het ziekenhuis. Ze wilde geen risico nemen.

13.00 uur

We komen aan in het ziekenhuis en ik vang onderweg naar de juiste afdeling nog een hele reeks weeën op. Ik word aangesloten aan de CTG en lig daar een half uur. Alles was goed! Fijn!

Maar nu? De verloskundige uit het ziekenhuis voert nog wat controles uit en ik zit op een hele kleine 3 cm ontsluiting. 3 dagen onderweg… en een kleine 3 cm.

Ze vraagt of ik niet gewoon wil doorpakken vandaag. Dan gaan ze m’n vliezen breken. Graag! Maar ik kan niet meer… Ik kan kiezen voor een ruggenprik. Dat wilde ik eigenlijk niet, dus ik mocht er even over nadenken. Ik wilde zo graag een badbevalling… In de tussentijd dat ze weg was, kreeg ik nog een paar flinke weeën. Toen ze terug kwam kon ik alleen maar uitbrengen: Doe maar pijnstilling! Alles werd klaar gemaakt en ik besefte me dat ik vandaag mijn meisje zou gaan ontmoeten. Dan maar een bedbevalling in plaats van in bad…

Mijn vliezen werden gebroken en de baby bleek in het vruchtwater gepoept te hebben.

Ineens kwamen de weeën heel snel achter elkaar. Ik was zo blij dat ik voor een ruggenprik had gekozen… maar het duurde nog even voordat ik die kreeg, alles moest nog klaar gemaakt worden.

Na de ruggenprik kon ik even bijkomen. Na al die dagen.. Heerlijk!

Ruim 2 uur later kwam ze terug voor de controles. Ik had welgeteld 1 cm ontsluiting erbij. Ik zat dus op 4 cm. Hoe dan?! Ze gaf aan dat ze wee-opwekkers erbij moesten doen, want dit ging niet snel genoeg. Weer iets wat ik eigenlijk helemaal niet wilde… maar wat moest, dat moest.

De wee-opwekkers worden toegediend en op de monitor zie ik de weeën nog heftiger en sneller komen. Maar af en toe hoor ik ook dat de hartslag van de baby niet helemaal oké is. Ook de verpleegkundige en verloskundige lopen binnen. Ik moet op mijn zij gaan liggen, dan zal het wel bijtrekken…. En dat doet het gelukkig ook. Voorlopig moet ik zo blijven liggen. De gynaecoloog belt naar de verloskundige. Het enige wat ik haar hoor zeggen is: “Ja, dat hebben we ook gezien….” Op afstand wordt alles ook in de gaten gehouden namelijk.

Even later komen ze weer terug, de monitor van de baby geeft weer aan dat het niet oké is. Er wordt besproken of ik over een keizersnede ooit had nagedacht. Nee, dat heb ik niet…. Ik ben van badbevalling, naar bedbevalling, naar ruggenprik naar wee-opwekkers gegaan…. Alles wat ik niet wilde, en nu nog een keizersnede ook? Het voelde alsof ik een optie had…. Sven vroeg of ze duidelijk wilden zijn en de verloskundige gaf aan dat er eigenlijk geen keuze was. Pfff… laat me dit even verwerken dacht ik.

Op dat moment slaat de monitor op tilt. Dit is niet goed! Ik draai van m’n linker zij naar m’n rechter zij, zucht heel diep. Maar het trekt niet bij! De baby redt het niet!

De gynaecoloog stormt de kamer binnen en zegt: “We moeten NU naar de O.K. Het team staat al klaar” Eigenlijk moet ik overgelegd worden op een ander bed. Maar daar is geen tijd voor, er is paniek in de kamer. Mijn infuus blijft hangen en iedereen rent voor mijn gevoel door elkaar. En ik lig daar maar… Mijn baby…!

Die paniek in die kamer… Dat gevoel… Onbeschrijfelijk. Ik onderga alles, want ik kan niks anders doen. Keizersnede, oké wat moet dat moet. Alles voor mijn meisje.

Het geluid van die monitor blijft maar afgaan… Door merg en been. De gynaecoloog komt naar mij toe en zegt dat er geen tijd te verliezen is. Mijn weeën moeten per direct stoppen! De baby haalt het niet.

De enige mogelijkheid is om mij een adrenaline shot toe te dienen. Binnen no time zit het in mijn infuus en knalt mijn hart er bijna uit. Het wordt ook toegediend aan mensen die bijv een hartstilstand hebben. Dus alles in mijn lijf begint te trillen, mijn armen en benen heb ik niet in bedwang, mijn kaak en nekspieren ook niet. Ik lig te shaken op bed en kan niets doen, dan me totaal hieraan overgeven. Het enige wat ik dacht was: red de baby het? Red ik het?

We rennen over de gang; de verpleegkundige en Sven duwen mijn bed, alle sirenes gaan af en de noodlift gaat open. De couveuse komt achter ons aan.

Het enige wat ik denk op dat moment is: Lon, hou je kop erbij! Ik was aardig wappie van het hele circus en die adrenaline.

Ik word opnieuw aangesloten op de monitor om te  kijken of de adrenaline gewerkt heeft. Dat heeft ie, de weeën zijn gestopt. De hartslag van de baby trekt weer bij. Die van mij nog niet.

De ruggenprik wordt opgehoogd en daarna direct door naar de O.K.

Binnen 5 minuten is Novi geboren. Ik heb het gezien en meegemaakt, maar was nog steeds wappie en kon mijn lichaam niet in bedwang houden. Haar vasthouden lukte me daarom niet zelfstandig.

Er zitten gaten in mijn geheugen, die rollercoaster leek maar niet op te houden. Een gesprek met het ziekenhuis heeft wat meer helderheid in het verloop gegeven achteraf. En de gesprekken voor de verwerking van dit bevallingstrauma helpen gelukkig ook.

Na een hele heftige start, heftige kraamweek en onrustige weken daarna… want zowel ikzelf als de baby moesten echt even landen. Daarnaast was ze erg alert en wakker (nog steeds!) Maar kunnen we eindelijk genieten met z’n drietjes!