Mijn bevallingsverhaal <3

Uitgerekende datum: 6 april 2018. Tegen dan zou ons eerste kindje, ons zoontje, geboren worden. De weken zwangerschap vlogen voorbij en ik genoot volop van die dikke buik en het wondertje binnenin. Ik zat toen echt al op een blauwe wolk, de ganse zwangerschap! Voor we het wisten was het begin april, maar onze baby leek nog goed te zitten, warm in mama’s buik. Ik werd hoe langer hoe meer zenuwachtig en angstig. Mentaal werd het voor mij dus steeds zwaarder. Ik heb het namelijk nooit echt goed kunnen vinden met ziekenhuizen, dokters en medische ingrepen. Er speelden zich vaak rampscenario’s af in m’n hoofd. Ik liep al enkele dagen extra-zwanger rond en we kregen bij de laatste controle aan de monitor een afspraak mee voor een inleiding van de bevalling op, je raadt het nooit, vrijdag 13 april. Vrijdag-13-april! Echt, schitterend, zucht…! Ik hoopte zo dat ik die dag niet haalde en dat ons zoontje al vroeger ter wereld kwam.

En jawel, onze ‘lucky day’ kwam er toch vroeger aan. De nacht van 10 op 11 april kon ik erg moeilijk slapen. Ik stond rond 5h15 op. Naast erg vermoeid te zijn en me stilaan een nijlpaard te voelen, voelde ik me niet anders dan de afgelopen dagen. Iets voor 6h braken een deel van mijn vliezen op het toilet. ‘EINDELIJK, vandaag komt ons zoontje ter wereld’. En terwijl ik dit dacht overspoelden me tal van emoties tegelijk. Ik bleef waarschijnlijk nog een kwartier zitten, ‘is dit nu echt begonnen?’, ‘wat staat er mij nu te wachten?’, ‘kan ik dit wel, ben ik hier wel klaar voor’. . Ik was zo enthousiast maar zo bang tegelijk. Mijn vriend lag nog te slapen en ik wist niet goed hoe ik hem wakker moest maken. Ik wou zo rustig mogelijk blijven en ik had tenslotte ook nog geen pijn. ‘Dit valt nog best mee’, probeerde ik mezelf moed in te spreken. Terwijl m’n vriend de koffers in de auto stak belde ik het verloskwartier op. Gezien ik geen pijn had mocht ik me rustig klaarmaken, maar moest ik daarna wel naar het ziekenhuis gezien mijn vliezen reeds deels gebroken waren. Jammer, ik had graag al heel wat weeën thuis willen opvangen. Het verlaten van ons appartement voelde zo raar. ‘Vanaf nu zullen we hier met drie zijn, zullen we een echt gezinnetje vormen’. Ik verlangde zo om ons kindje te zien, vast te houden. Gedoucht, licht opgemaakt en (toen nog) vol positieve moed reden we rustig naar het ziekenhuis.

Rond 6h30 kwamen we aan in het ziekenhuis. Te voet naar het verloskwartier mevrouw?! ‘Tuurlijk, geen probleem, dit is een makkie’. Nog geen wee te bespeuren dus. M’n hart bonsde in m’n keel als we de kamer op het verloskwartier binnengingen. ‘Hier zal het dan gaan gebeuren’. Een vroedvrouw vulde alle papieren in en legde een infuus aan. Tof, de eerste beproeving. Klinkt dom, maar voor mij was dit al het eerste waar ik tegenop zag. Het duurde een hele tijd voor ze een ader vond. En uiteindelijk moest ze enkele keren herprikken en uiteindelijk het infuus in m’n hand aanbrengen. Ik voelde me dan al duizelen. Maar goed, hier waren we al van af. De weeën leken maar niet te komen en er werd gestart met weeënstimulators. Ik enerveerde me toen al aan al die draden en bakken rondom me. ‘Rustig blijven Steffi, alle vrouwen met kinderen hebben dit meegemaakt. Er zijn zoveel vrouwen je al voorgegaan dus jou lukt het ook!’ Ik bleef dit tegen mezelf zeggen omdat ik de moed wat aan het verliezen was. Na een onderzoek bleek ik 2 a 3 cm opening te hebben. ‘Great’, dat had ik gisteren al bijna toen ik na de monitor gecheckt werd. Ik kreeg stilaan het gevoel dat dit wel eens erg lang kon gaan duren.

De weeën kwamen plots op en door die weeënopwekkers knalden ze uit het niets keihard binnen. Ik kreeg weinig tot geen adempauze gezien de weeën van m’n buik naar mijn rug rolden en daarna meteen opnieuw startten. Ik probeerde positief te blijven maar ik wist niet hoe lang ik dit ging kunnen volhouden. Kijk, ik had vooraf weinig gepland omtrent de bevalling. Ik ging alles op me af laten komen en wou proberen om zonder epidurale te bevallen. Ik ging alles laten gebeuren en alles wat dan nodig ging zijn, ging ik me laten overkomen. Maar toch, het leek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Zeker als je bang bent. Het was ondertussen 10h30 als de gynaecoloog langskwam. 4 cm opening. Hij vertelde dat m’n vliezen nog niet helemaal gebroken waren. Pas als dit zou gebeuren zou de opening sneller gaan komen. Zo gezegd, zo gedaan. En OMG, het water bleef stromen, ik zette er echt de ganse kamer onder water. De serie, ‘als de dijken breken’ had er geen lap aan. Ik voelde de schaamte, maar voor de vroedvrouwen is het meer dan dagelijkse kost. Hierna kwamen de weeën inderdaad nog heftiger en ik hoopte echt dat deze pijn zich eindelijk zou tonen in extra cm’s! Helaas, tegen de middag bleek ik tussen een 4 en 5 cm te zitten. Zo frustrerend! Ondertussen probeerde m’n vriend me goede moed in te spreken en me gerust te stellen. Gelukkige was hij de rust zelve, al geloof ik dat hij binnenin kapot ging van de zenuwen.

Ik kreeg de weeën niet meer onder controle en ik besloot om toch voor een epidurale te gaan. Vooral omdat dit wel nog eens heel lang kon gaan duren en ik echt heel angstig ben voor wat er kan gaan komen. Ontgoocheld en deels opgelucht vroeg ik na de middag naar de anesthesist. Ik was zo bang voor die prik, en eerlijk, dit was het minst pijnlijke van de hele dag! En wat een wondermiddel was het! Ik voelde geen enkele pijn meer en het hielp me heel erg om terug rustig te worden en opnieuw een beetje meer controle te voelen over de situatie. Ik hoopte nu echt dat alles snel ging gaan, ik was er volledig klaar mee. Ik wou ons wondertje zien en hem aan de hele wereld tonen. De hele namiddag zag er als volgt uit: rare posities aannemen, het halve ziekenhuis die me onderzocht daar beneden (heb ondertussen de ochtendploeg, dagwerkers, studenten en assistent-artsen gevoeld, euh gezien), wachten, wachten en nog maar eens wachten…

Naarmate de uren verstreken werd ik steeds nerveuzer en banger. ‘Wat als ik dit echt niet kan’, ‘wat als er iets misgaat met ons zoontje’, … Gelukkig toonde de monitor steeds dat hij het nog steeds heel comfortabel en naar z’n zin had. Ik denk dat hij gewoon nog geen zin had om er uit te komen, dat hij goed en warmpjes zat bij mama. Uur na uur bleek er maar geen/ weinig verandering te komen. Ik merkte ook aan de vroedvrouwen en gynaecoloog dat men twijfelde en het ook allemaal te traag vonden gaan. Fluisteren kan zo enerverend zijn weet ik sinds dan. En gezien ik ook in de gezondheidszorg werk ving ik wel wat medische termen op. Ik voelde het al aankomen, volgens mij wordt het een keizersnede zei ik nog tegen m’n vriend. Ik werd zo bang en ik was zo ontgoocheld in mezelf. Waarom kan ik m’n eigen kind niet op de wereld zetten? Kan ik hem dan wel bieden wat een mama haar kind hoort te bieden?

Het was ondertussen 21h15 als ik duidelijk te horen kreeg dat men twijfelde over een natuurlijke bevalling. Ik was namelijk blijven steken op een goeie 5 cm. Ons zoontje zou daarnaast een grote jongen gaan worden. De gynaecoloog verkoos een keizersnede maar hij wou me wel eens ‘laten proberen’. ‘Ja hallo, niet dus!’. Als professionals er al niet zeker van zijn dan kies ik voor de veiligheid van m’n kind. Ik zag meteen al scenario’s van vast komen te zitten in het geboortekanaal en zuurstoftekort en dergelijke. Ik bedankte voor de optie ‘eens proberen’. Het scenario dat ik echt niet wou, werd daarentegen werkelijkheid. En toen ging alles zo snel!

WAT. EEN. DAG!

Nog geen kwartier later kwamen ze me halen en reden ze me weg naar het operatiekwartier. Het ging allemaal zo snel dat ik geen afscheid had kunnen nemen van mijn vriend. Ik wist niet of hij bij de keizersnede ging mogen zijn. Ze reden me binnen in zo’n koud, kil OK en van vriendlief nog geen enkel spoor. Vanaf nu spraken ze ook niet echt meer tegen mij maar zijn de mensen er enkel tegen elkaar bezig en ik hoorde, zag, rook, voelde enkel maar een operatiekamer. Ik werd op zo’n kille tafel vastgebonden aan de armen en via het epiduraal infuus werd er extra verdoving bijgegeven. Het groene, steriele doek ging voor me naar boven en ik voelde me zo bang, zo alleen en zo gefaald als mama en vriendin. Tegelijk voelde ik me ook opgelucht. Verwarrend, zo’n elan aan emoties tegelijk. Binnen enkele minuten zal je er zijn, onze baby, onze eerste gedeelde liefde, ons wonder. En ik vroeg me zo hard af hoe je eruit zou zien. Plots kwam m’n vriend het OK binnengewandeld in zo’n groen kleed en een kapje voor de mond. Ik was zo blij dat hij er was. Ik barste in tranen uit, hij stelde me gerust. Hij weet hoe moeilijk ik het hiermee heb.

In enkele minuten was alles achter de rug! Op 11 april om 21h50 is ons zoontje LEON geboren. Onze flinke zoon woog exact 4kg en mat 53cm. Hij was zo mooi, zo perfect. Ik kon het amper geloven dat wij dit mensje hadden gemaakt. Deel van mij, deel van hem. Eindelijk was je er! Ik voelde me meteen mama. Een overweldigend gevoel van verantwoordelijkheid en liefde overviel me. Ik kon Leon niet lang zien. Hij ging meteen met papa mee voor de nodige eerste onderzoeken. Hij bleek kerngezond, en de papa ook nog. Ik vond het zo jammer dat ik je nog niet had kunnen vasthouden en kon overladen met kusjes . En dat gemis blijft. Maar het is zoals het is. Voor onze veiligheid was een KS nodig en alle procedures die daarbij hoorden dus ook. Ik neem mezelf dat kwalijk, dat het niet anders kon. Maar ik ben zo blij dat we nu een gezinnetje zijn. En dat alles achter de rug is. Wat ben ik trots op ons kindje en de papa. Want die leek met de minuut mee geboren te zijn. Een natuurtalent, ik zeg het je!

Het duurde nog een uur voor alles bij mij weer dichtgemaakt was. Dat uur duurde minstens dubbel zo lang. Ik vroeg me af waar ons zoontje was, of papa bij hem was, of het lukte daar met z’n tweetjes. Na dat uur reden ze me richting recovery en in de gang sprak een vroedvrouw me aan: ‘de papa is met Leonneke aan het pronken op de gang hoor, ze doen het allebei zo goed!’. Ik was nog nooit zo trots geweest. Als ik niet zo bleek was geweest van alle ervaringen de afgelopen dag, ik meende te kunnen blinken! Aangekomen in de recovery zag ik ze staan. Een nu al kei-goeie papa met z’n kersverse perfecte zoon. Ik was zo blij dat we toen weer samen waren. Deze keer écht samen waren. Ik gaf Leonmeteen de borst en dat ging als vanzelf. Onze eerste gezinsfoto werd gemaakt en ik vond eindelijk rust. Een vloed van geluk overweldigde me.

Het was inmiddels middernacht als ik gewassen werd en we naar de kamer op materniteit konden. ‘Ons avontuur als gezin begint nu’. Al had ik vooraf geen bevallingsplan, sowieso bedenk en droom je wel over hoe je het liefst zal gaan bevallen. En wat je de eerste momenten erna zeker wil doen en voelen. Vandaag liep niets zoals gedacht. Maar alles is uiteindelijk goed gelopen. Leon is een gezonde baby en dat is het allerbelangrijkste. Niets liep zoals verwacht. Maar toch, alles liep het perfect. Ik besef zeer goed dat ander mama’s en gezinnen minder geluk hebben gehad en dat ik geen reden zou mogen hebben om me hierover slecht te voelen. Maar het wringt nog steeds, dat ik het niet zelf kon en dat ik die eerste momenten als mama alleen heb moeten doorbrengen. Dat ik er niet was voor mijn pasgeboren zoontje. Hoe de eerste maanden verliepen als kersverse mama hadden hier reeds hun wortels. En ik vraag me soms af of het anders ging zijn moest die dag anders gelopen zijn. Het relativeren lukt wel, maar het blijft knagen.

Lieve Leon,

wat ben je mooi, zo perfect. Je was het wachten meer dan waard! Ik zal m’n hele leven voor je zorgen en ik hoop dat je een gelukkig mannetje wordt. Wat ben ik blij dat ik je mama mag zijn. Wist ik veel hoeveel je van je eigen kind kon houden. Ik zie je graag, met heel m’n hart!

Mama, X