Mijn bevallingsverhaal 25/07/2019

Toen ik 37+6 weken zwanger was moest ik op controle bij de gynaecoloog. Ik hield enorm veel vocht op (dit begon al aan 6 maanden zwangerschap), mijn bloeddruk was verhoogd en ik had eiwitten in mijn urine. De echo was ok maar de gynae wilde dat ik bloed liet nemen en indien dit niet ok was zou ik de vrijdag (2 dagen later) ingeleid worden wegens zwangerschapsvergiftiging. Mijn bloedwaarden waren niet helemaal ok maar de gynae wilde nog tot de dinsdag afwachten omdat ons meisje klein geschat werd. Ik moest mijn bloeddruk goed opvolgen en indien deze hoger was dan 15/9 moest ik me melden op de materneit. De maandag ben ik binnen gegaan met een bloeddruk van 16/10 en werd ik terug naar huis gestuurd door een andere gynaecoloog. De dinsdag ging ik terug op controle aan de monitor, bloedcontrole, urinecontrole,... En toen werd besloten dat ik me die nacht om 3u moest aanmelden om in te leiden.

Woensdag 24/07 (38+6w)

We meldden ons om 3u aan. Meteen maakten ze ons duidelijk dat het lang zou duren omdat ik nog geen opening had en mijn baarmoederhals nog niet verstreken was. Ze stelden voor dat mijn vriend terug naar huis ging om te slapen maar hij zag dit niet zitten en bleef liever bij mij.

De eerste vaginale pil werd opgestoken en het wachten kon beginnen. Om 9u kwam de vroedvrouw controleren en had ik nog niets van opening en had ik een bloeding. De gynae werd ogebeld en we moesten wachten tot hij kon komen om te beslissen wat er verder zou gebeuren.  Om 14u were beslist om een 2e vaginale pil op te steken omdat de baby nu echt moest komen. (Zonder de bloeding zou ik me 2 dagen later opnieuw moeten melden voor een nieuwe poging). Ook moest ik continue aan de monitor blijven om alles goed op te volgen. 

Uren gingen voorbij, verschillende controles, verschillende houdingen in de hoop dat alles op gang zou komen maar helaas. Om 21u kwam de gynae nog eens controleren.. 2 cm opening! Volgens de gynae was er 3cm nodig om de vliezen te kunnen breken. Hij wilde het toch eens proberen want het moest echt op gang komen. En we hadden geluk! Om 21u30 werden mijn vliezen gebroken!! De weeën kwamen direct volop op gang. Toen besloot ik dat ik een epi wilde om nog wat te kunnen rusten en mijn energie te sparen voor het 'echte werk'. Om 24u kreeg ik met tegenzin van de anesthesist mijn epi (dank u lieve vroedvrouw om voor me op te komen!)

Tijdens de nacht werd ik regelmatig gecontroleerd en werden om 3u wee-opwekkers gestart en elke 20min verhoogd. Plots kwam de vroedvrouw binnen en legde uit dat een baby maximum 45min. aan een stuk mag slapen en volgens de monitor zaten we bijna aan de 45min. Ze begon mijn buik heen en weer te bewegen om zo de baby te wekken.  Een groot half uur later kwam ze terug voor hetzelfde 'probleem'.

Om 6u30 kwam de vroedvrouw nog eens controleren om zo de juiste info door te kunnen geven aan haar collega's die de vroegdienst hadden. 'JAAAA ! Je bent er! Voel je nog geen persdrang? Ik voel enkel nog een klein randje' . Ik had niet echt een persdrang en moest me op handen en knieen plaatsen en bij een wee moest ik proberen om een beetje mee te geven zodat de baby zou kunnen zakken. Bij de 2e wee riep ik dat ik het niet meer kon tegenhouden! Daar was de persdrang!

De gynae werd opgebeld en het echte werk kon beginnen. De gynae bleef een eindje weg en werd nogmaals opgebeld omdat de baby bradycard werd (hartslag werd te laag). Ik voelde niet goed wanneer ik een wee had waardoor ik soms begon persen wanneer het nog niet nodig was. Het was SUPERWARM! Als ze vroegen hoe het ging vroeg ik iets om te drinken want mijn mond was superdroog. De vroedvrouw gaf een spuitbus aan mijn vriend en zo kon hij mijn mond bevochtigen en mijn gezicht verfrissen wanneer ik het vroeg.

Op een bepaald moment zegt de gynae dat hij zal moeten knippen. Geen probleem dacht ik, ik had toch een epi... Tot hij begon knippen.. In plaats van verder te persen strekte ik me volledig uit en pakte mijn vriend superhard vast. De gynae schrok en excuseerde zich . Hij dacht dat de epi nog werkte. Doordat hij begonnen was met knippen en de baby er uit moest kon hij niet anders dan verder knippen. De vroedvrouw bood haar hand aan en zei knijp maar zo hard als nodig (hopelijk had ze nadien niet te veel pijn!). Bij elke keer persen zeiden ze: 'je bent er bijna we zien het hoofdje!' En elke keer bleef ik me afvragen hoe lang het nog zou duren want ik kon niet meer, ik was op ! Eerst had de gynae gezegd dat de vroedvrouw niet mocht duwen op mijn buik wegens de bloeding maar toen zei hij dat ze toch mocht meeduwen. En dan was het eindelijk zo ver! Het hoofdje was er! Ik weet nog dat ik toen dacht: eindelijk, het is voorbij! Maar nee... Ik moest nog eens persen voor de schouders! Toen dacht ik: moet dit nu echt nog eens! En jaaaaa daar waren de schouders! 😃 Weeral dacht ik dat het eindelijk voorbij was en toen werd me gezegd dat ik nog eens moest persen. (ugh! 🙄) Daar was ze dan EINDELIJK! Op donderdag 25/07/2019 om 7u04. Ze werd op mijn buik gelegd maar na enkele minuten werd ze van ons weggenomen omdat ze kreunde... 😔