Mijn bevallingsdagboek (deel 1)

13-01-2019

Zondag 13 januari. Ik was 37 weken en 2 dagen zwanger en ik had een drukke drukke dag gehad. Ik ging dus vroeg naar bed, zodat ik contact kon maken met mijn lieve baby die nog veilig in mijn buik zat. Ik had haar al de hele dag niet echt gevoeld, maar dat gebeurde wel vaker. ‘s Avonds als ik rustte werd ze dan altijd wat drukker en liet ze van zich horen. Echter bleef het die avond rustig en na een aantal uur op bed (waarin ik in allerlei gekke posities heb gelegen om de beweging op gang te krijgen) zat het me toch niet lekker. Mijn man voelde ook niets, dus hebben we die nacht om 00:30 de afdeling gynaecologie gebeld. Gelukkig mochten we daar direct naar toe komen. Nadat de banden over mijn buik werden geplaatst hoorde we jouw hartslag en zagen we je beweging op de CTG. Ook op de echo liet je af en toe een beweging zien. Gelukkig! We moesten wat langer aan de monitor blijven, gewoon om te kijken hoe je het een langere tijd achter elkaar zou doen. Opeens hoorde we je mooie hartslag heel eventjes wegzakken naar 80 en begon er een rood lichtje te branden, maar nog voor ik doorhad wat er gebeurde en ik in paniek kon raken schoot je hartslag weer terug naar 130. Vreemd, dachten wij. Al die keren dat we aan die monitor lagen hebben we dat niet eerder gezien. Volgens de assistente was het wel normaal, dat het af en toe gebeurde. Dit was gewoon een moment opname en toevallig waargenomen. We werden toch met een beetje een ongerust gevoel naar huis gestuurd. Maar.. omdat ik je nog steeds niet voelde bewegen mochten we de volgende middag terugkomen om nogmaals te controleren.

Op 14-01 stonden mijn man en ik weer op de stoep. Eerst werd ik aan de monitor gelegd, daarna werden we doorgestuurd voor een echo waarin gekeken werd naar de bloedsomloop van de placenta. Deze was niet goed meer, maar nog niet erg genoeg om al direct in te grijpen. Daarnaast waren er ook veel twijfels over jouw groei, want je zou “afbuigen”.. maar dit kon ook gewoon komen door verkeerde metingen. En dat gebeurde wel vaker zo aan het eind van de zwangerschap. Ik mocht de volgende dag weer terugkomen voor een controle en dit zouden we elke dag blijven doen, omdat ik jou niet meer kon voelen.

Die 15-01 ging ik alleen naar het ziekenhuis, zodat mijn man kon werken. Aan de monitor zag alles er oké uit, behalve dat ze mijn baby haar hartslag iets te ‘stabiel’ vonden. Inmiddels voelde ik me heel slecht, vanwege de stress dat ik haar niet meer kon voelen. Dat, in combinatie met mijn toenemende (verhoogde) bloeddruk was voor de arts op dat voldoende om te besluiten dat ik op 18-01 (bij precies 38 weken) zou worden ingeleid. In tranen heb ik de arts bedankt, omdat zij wel mijn stress en zorgen begreep en me een soort ‘einde in zicht’ had gegeven. We spraken af dat ik dan nog wel op 16-01 en 17-01 terug moest komen voor de monitor, twee uurtjes per dag.. maar dat vond ik fijn. Ik voelde haar namelijk nog steeds niet.

De volgende dag op 16-01 vroeg ik mijn man zijn werk af te zeggen, omdat ik een naar gevoel had en niet alleen naar het ziekenhuis toe wilde. Hij ging mee en weer werd ik aan de monitor gelegd. Elk moment dat dat gebeurde en ik mijn baby haar hartslag hoorde, voelde als een enorme opluchting. Ik begon weer een beetje te ontspannen. Na een tijdje merkte ik op dat het geluid van de hartslag van onze baby veranderde, dus keek ik mee. Ineens ging haar hartslag van 150, naar 130, naar 100, naar 80 en toen naar 60. En daar bleef ‘ie op hangen, op 60 slagen per minuut. In alle paniek wilde ik toen op de alarmknop drukken, maar nog voor ik dat kon gingen zelf alle knopjes op rood en kwamen er vier mensen de (veel te kleine) kamer ingerend. Vanaf dat moment is alles een waas, ik weet dat mijn man half de kamer uit werd geduwd, ik moest op mijn zij liggen, er werd aan me getrokken en geduwd.. en ondertussen kwam er een gynaecoloog binnenlopen.. zij vertelde me dat ik rustig moest blijven & dat alles goed zou komen. Na ongeveer een kwartier kwam de hartslag van mijn lieve baby weer terug naar 130 en daar bleef hij stabiel op hangen. De gynaecoloog kondigde aan dat ik niet meer naar huis mocht, dat ik over 5 minuten een “ballonnetje” zou krijgen en dat ik in het ziekenhuis moest slapen totdat mijn baby daadwerkelijk was geboren. Ik werd meegenomen naar een kamer waar ik een ballonnetje kreeg (dat deed echt verschrikkelijk veel pijn). Mijn lichaam was overduidelijk nog niet klaar om te gaan bevallen. Na het plaatsen van de ballon moest ik op bed liggen en kreeg ik weer een ballon. Diezelfde avond ging mijn man naar huis, na het bezoek van mijn ouders en schoonouders. We werden door de gynaecoloog gerust gesteld dat het allemaal waarschijnlijk ‘loos alarm’ is, dat ik me niet druk moest maken en dat alles echt goed zou komen. Met gemixte gevoelens probeerde ik die avond te slapen, maar dat ging niet. Mijn ballon viel eruit om 02:00 uur, ik heb het toen 04:00 uur zien worden en er stond weer iemand naast mijn bed om 06:00 uur. Zij voelde dat mijn ontsluiting en aller eromheen nog erg krap was en dat ‘vliezen breken’ en bevallen hierdoor moeilijk ging worden. Uiteindelijk gaf de gynaecoloog toch de opdracht mijn vliezen te gaan breken, “dan zou ik maar wat extra pijn hebben” zei ze.. langer wachten kon niet. Dus.. mijn man arriveerde en samen gingen we naar de verloskamer, waar mijn vliezen zouden worden gebroken.

(To be continued)