Mijn bevalling was een hel, maar wel de mooiste hel op aarde.. “Deel 3”

Daar zat ik dan op het ziekenhuis bed.. Met een mooie zoon rijker, in de armen van zijn vader en van mijn geliefde familie.

Ik hoor ze tegen mij praten.. Ik hoor de vreugde, het gelach de mooie verhalen.

Maar ik, ik was er als persoon wel maar ook weer niet.. het leek wel alsof ik een beetje zweefde. Ik had door dat alles heel langzaam bij mij neer lande en vaak ook pas veel later. Soms kreeg ik een gesprek zelfs niet mee.

Ik voelde leeg, zo heb ik mijn lichaam nog nooit mee gemaakt en het beangstigende mij.

Ook Idris had door dat hij tegen mij praatte maar dat niks echt binnen kwam.

Zoals hij het benoemde: “Ik praatte tegen je, en je zei ja op iets wat totaal niet daarmee te maken had. Ik keek door je heen.. Er leek niemand thuis te zijn.. De Laura die ik kende was weg” Het beangstigende hem hij snapte het ook niet, maar had wel door dat dit niet goed was.

Maar je vrouw is net bevallen, het is een hells karwei geweest, misschien hoorde dit stuk er wel gewoon bij? En was het gewoon vermoeidheid?

Het gevoel bleef aanhouden, en zonder dat ik het wist begon ik mij slechter en slechter te voelen. De verpleegkundige kwam en gaf aan dat ik even lekker kon gaan douchen als ik dat wilde.

Zeker dat ik dat wilde. Een lekkere warme douche, jezelf even opfrissen doet een mens vaak goed. Ik zat tenslotte nog onder het bloed.

De weg naar de douche die in werkelijkheid 3,5 meter lopen was.. voelde als een halve marathon. Weer ondersteund met Idris en de verpleegkundige liep ik naar de douche alles werd klaar gehangen zodat ik kon douchen.

Idris gaf aan dat hij naast de half dichte deur zou gaan zitten en dat als ik iets nodig zou hebben dat ik zou moeten roepen.

Ja hoor! Doe ik wel maar douche kan ik wel.. Althans dat dacht ik.

Wat ik zelf nog herinner is dat ik het warme water over mijn lijf voelde gaan, ik zag het Zwitsal flacon staan waar ik mij mee inzeepte.

Dit dacht ik tenminste.. Dat was mijn beleving.

Wat er werkelijk gebeurde is dat ik met de douchekop de tegels van de muur aan het schoonmaken was. En elk moment naar de grond zou gaan.

Gelukkig had Idris dit gezien en gelijk actie ondernomen om mij op te vangen en om hulp geschreeuwd. Het moment dat ik bij kwam zat ik op de wc samen met Idris en 2 andere verpleegkundige om mij heen. Mijn moeder was in paniek en bijna in tranen..

“Hee waarom zit ik op de wc, ik ben aan het douchen?” Dat is wat ik zei. De verpleegkundige vroegen, of ik wist waar ik was en wat er zojuist was gebeurd?

Nee zei ik, ik was aan het douchen.

Ze zeiden dat ik waarschijnlijk K.O was gegaan door de warmte van de douche.

Maar toen ik zelf in de spiegel keek schrok ik. Ik schrok voor de eerste keer oprecht van mijzelf hoe ik eruit zag.. Ik bedoel ik ben wit van mijzelf ondanks dat ik een halfbloedje ben.

We grappen hier vaak nog over in het dagelijkse leven hoe ik als Portugese zo wit kan zijn.

Maar toen ik keek was ik niet meer wit. Maar grauw mijn kleur was verdwenen volledig! Ik zag er uit als een wandelend lijk.. letterlijk.

Ondanks dat ik in de paar uur daarna in het ziekenhuis nog 3x K.O ben gegaan, en er bij het ziekenhuis personeel geen belletje ging rinkelen dat dit eigenlijk niet normaal was en dat zij mij zouden moeten onderzoeken. (Wat dus overigens niet gebeurde) zouden wij de volgende ochtend naar huis gaan.

Met Jayden ging alles super, wat een lief en tevreden baby was het. Ik kon uren naar hem blijven staren. Na een bewogen nacht als nieuwe moeder en weinig slaap, kwam in de ochtend de verpleegkundige binnen die gaf aan dat de kinderarts straks nog even een keer alles kwam checken bij Jayden en als alles goed was dat we die ochtend/middag naar huis toe konden.

Wat was ik blij, eindelijk mochten we bijna met ons mannetje naar huis en genieten als gezinnetje, alles stond voor hem klaar. Maar ik vond het ook spannend.. voor de eerste keer naar huis met mijn baby.. ik weet niet eens wat ik allemaal moet doen.

Maar daar hadden wij onze lieve kraamverzorgster voor. Deze hadden we al een tijdje op de hoogte gehouden met wat er allemaal gebeurde. En nu dat we dan eindelijk naar huis mochten, kwam zij ons helpen in de eerste week van ons ouderschap.

Ondertussen was de kinderarts geweest en had hij alle laatste checks uitgevoerd. Na een seintje van de verpleegkundige dat alles oké was mochten we beginnen met inpakken om naar huis te gaan!

Ik kan mij nog goed herinneren hoe ik als een trotse pauw in de rolstoel zat met de maxi cosi met daarin onze pasgeboren zoon door de ziekenhuis gangen naar buiten werd gereden. Een paar ballonnen aan iedere zijde en andere cadeautjes.

De verpleegkundige zwaaide ons uit.. ook een aantal van hun hadden aan mijn zijde gestaan tijdens de zware bevalling.

Idris zette de auto volledig klaar en Jayden achterin met de maxi cosi. Nu moest ik mijzelf nog in de auto hijsen.. Lijkbleek als een trillend rietje die amper kon staan of zitten, ging ik op de bijrijders stoel zitten. Alles deed ontzettend veel pijn.

Rijdend naar huis bespraken we nog even met elkaar dat we gewoon als een gezinnetje eindelijk konden gaan beginnen in ons eigen huisje.

Althans dat dacht ik...